علی ناصری/ «کتاب سبز» به شکل متفاوتی (حداقل نسبت به فیلم های سال های اخیر سینما) به مسأله نژادپرستی می پردازد، مسأل های که موضوع مورد علاقه اعضای آکادمی است اما به حدی نخ نما شده که دیگر پرداختن به آن آزاردهنده است و حال «کتاب سبز» به عنوان غنیمتی در بین آثار نخ نما شده با موضوع نژادپرستی تبدیل به اثری متفاوت شده و مورد توجه قرار گرفته است.

هر چند جوایزی که به این فیلم رسیده می تواند گواهی بر اهمیت مضمون برای جشن ها و جشنواره ها باشد اما نگاه منتقدان و امتیازاتی که «کتاب سبز» از آنها گرفته نشان از ضعیف بودن این فیلم در فرم دارد.

شاید مهمترین و برجسته ترین نکته مثبت در این فیلم پس از پرداختی متفاوت به موضوع و مضمونی تکراری، بازی بازیگران آن باشد، فیلم در فضایی متفاوت با معرفی ۲ شخصیت کاملاً متفاوت آنها را در موقعیتی مشترک قرار می دهد که منجر به دوستی شان شده و این دوستی در برخی مواقع موجب همراهی مخاطب می شود اما در نهایت «کتاب سبز» نمی تواند از این ویژگی فراتر برود و فیلم تنها از ایده ای که دارد میتواند بهره برداری نصفه ای داشته باشد که نمی تواند «کتاب سبز» را به یک فیلم خوب تبدیل کند.

فیلم با وجود فضای گرمی که در ابتدا دارد و موجب همراهی مخاطب میشود به مرور زمان به سردی منجر شده و مخاطب را آزار می دهد و در نهایت رها می کند. فیلم قادر نیست ریتم و ساختار خود را حفظ کند و در واقع قراردادهای خود را با مخاطب به هم زده و حتی به آنها نیز نمی تواند پایبند باشد.

«کتاب سبز» در موضوعی که مطرح می شود به درستی عمیق نمی شود و در سطح می ماند، هر چند که این مسأله شاید یک ضعف برای فیلمی چون اثر جدید پیتر فارلی محسوب نشود اما چنین فیلمی باید در جنبه های دیگری چون سرگرم کننده بودن موفق عمل کند که به هیچ وجه این اتفاق رخ نمی دهد و فیلم به یک اثر بی خاصیت و کاملاً عقیم تبدیل می شود.

هر چند که در ابتدا نمی توان اتفاقات پیش رو را حدس زد اما در ادامه این اتفاق نمی افتد و فیلمنامه نویس به واقع از مخاطبی تیزهوش عقب می ماند و نمی تواند غافلگیری هایی برای او داشته باشد هر چند که فیلمساز در بسیاری مواقع سعی بر این دارد که مخاطب خود را در موقعیت هایی قرار دهد که می توانند جذاب و درگیرکننده باشند اما این موقعیت ها مخاطب را در مسیر کلی داستان «کتاب سبز» قرار نمی دهد و هر کدام به نوعی در سکانسی جداگانه هویتی جدا به خود می گیرند و در کل تنها شکل گیری رابطه ای را به خوبی پیش می برد که گویا تمام تمرکز فیلمنامه نویس را به خود جلب کرده و باعث شده تا نویسنده به غیر از این موضوع که روایتی دقیق از یک رابطه است را با دقت دنبال نکند.

در نهایت «کتاب سبز» را می توان فیلمی ساده و متوسط دانست که به لطف مضمونی که دارد به جایزه ای بزرگ دست یافته، این فیلم سینمایی اثری است که لطافتی دروغین دارد و به حدی برای نصیحت کردن مخاطب تلاش می کند که در نهایت به یک اثر موعظه گر صرف تبدیل میشود که موعظه هایش بسیار آزاردهنده و منزجرکننده برای مخاطبی می شود که مطمئناً این روزها از طریق رسانه های مختلف گوشش از این حرف های ساده و سطحی پر شده است.