به گزارش سینماپرس، برملا کردن کجروی ها و نوشتن از معایب و محاسن، کار منتقد و خبرنگار است، این وظیفه کاری و انسانی اوست، احدی نیز نمی تواند وی را از حرکت بیندازد، حتی اگر قلمش را بشکنند یا نفسش را به شماره بیندازند.
نطفه جشنواره جهانی فجر، با یک لجبازی غیر قابل قبول بسته شد و علی رغم مخالفت دلسوزان عرصه رسانه و سینما، توسط رییس وقت سازمان سینمایی که با واقعیت سینما ناآشنا بود، با هدایت و حمایت عده ای که دنبال مقام و منافع شخصی و گروهی بودند راه اندازی شد.
عجیب است از مدیران سینمایی کشور که بسیاری از آنان ادعای سواد دارند، با وجود مخالف بودن با این اتفاق، دم فرو بستند و لب از لب باز نکردند!
خبرنگاران و روزنامه نگارانی که همواره دغدغه وطن، مردم و فرهنگ کشور خود را داشته و دارند، همیشه با تطمیع و ترس از شکایت روبرو بوده اند، فقط عده معدودی از روی حرص سیری ناپذیر و عافیت طلبی، تسلیم شدند. حساب خبرنگاران و منتقدانی که قلم شان با رقم شان جابه جا می شود از قلم به دستان عرصه شرف، جدا بوده و خواهد بود.
مطمئنا اگر منتقدان و خبرنگاران شریف، می خواستند تسلیم شرایط شده و با دست ارباب خود، چون بز اخفش سر خویش را با زور بالا و پایین بیاورند، دیگر برازنده عنوان خبرنگار و منتقد شریف نبودند.
اگر قلم بمزدان با برق اسکناس های رنگارنگ، تعدادشان افزایش یافته و زبانم لال به اکثریت هم برسند، باز شریف مردان و عفیف زنان قلم به دستی خواهند بود که با وجود مضایق، تهدید ها و تطمیع های مکرر، خم به ابرو نیاورده و دوباره دلیرانه قلم بزنند و حکیمانه کجروی ها را نقد کنند.
جناب رضا میر کریمی، دبیر محترم جشنواره جهانی فجر، شما نیز مانند بسیاری دیگر نتوانسته و نمی توانید با تهدید و تطمیع راه به جایی ببرید، همان گونه که تا به حال نبرده اید و نخواهید برد! چرا باید دست و دل مان از ترس شکایت بلرزد و پاهای مان سست شود؟ چرا باید با دیدن رنگ اسکناس، رنگ از رخسار خود و قلم مان بپرد و در مسیر باد قرار بگیریم؟
باید بدانید بسیاری از کسانی که عاشقانه قلم به دست گرفته و با مشقت فراوان به راه خود ادامه داده و می دهند، هرگز و با وجود هرتهدید و تطمیعی حاضر نشده و نمی شوند شرافت کاری و انسانی خویش را زیر پا گذاشته و مانند عده قلیلی که برای مشتی ریال، حاضرند هر چرندیاتی را بنویسند و با اشاره اربابان شان در جهت منافع، نقد مثبت یا منفی رقم بزنند.
آقای میرکریمی به جای شکایت کردن و تهدید به شکایت رسانه ها، بهتر بود و هست به نقد ها و سوالات منطقی منتقدان و خبرنگاران پاسخ داده و بدهید. سرسختی کردن و فرار از پاسخگویی، بی شک شائبه ایجاد کرده و می کند. وقتی در کنفرانس مطبوعاتی که باید به خبرنگاران پاسخ روشن دهید، سکوت اختیار کرده و از ابراز حقایق می ترسید یا به دلایل دیگر کتمان حقیقت می کنید، طبیعی است که خبرنگاران از راه های مختلف دنبال کشف حقایق باشند که همواره نیز به آنچه می خواسته اند رسیده و منتشر کرده اند. شما و دوستان تان از کتمان حقیقت برآشفته نشده اید، بلکه از آشکار شدن آن عنان اختیار از کف داده اید.
عده ای معدود منتقد و خبرنگار را در اختیار گرفتید (منظور زنان و مردان زحمتکش ستاد خبری نیست که بی وقفه کار می کنند و دم برنمی آورند، زیرا وظیفه آنان کاملا مشخص است) تا حقایق را وارونه جلوه داده و سعی کنند افشاگری خبرنگاران شریف را مردود یا محدود کنند، اما نتوانسته و نمی توانند. اگر در کارشان موفق بودند که شما با حالت قهر اقدام به شکایت نمی کردید.
ایراد شما و دیگرانی که مانند شما فکر می کنند، این است که همه باید تابع تان باشند و چیزی را که باب میل شما نیست، ننویسند و نقد نکنند. نا دیده گرفتن نقدهای دلسوزانه و حتی تند و مقابله با آنان توسط شما و اعوان تان، باعث شده جشنواره ای که دبیری آن را به عهده دارید با نواقص و ایرادات بسیار برگزار شده و بشود. اگر به جای مداهنه گویان، افراد صریح و سالم را مشاور خود می گرفتید، مطمئنا جشنواره جهانی فجر بسیار بهتر برگزار می شد و می شود.
متاسفانه چاپلوسان، هنوز در تصمیمات کوچک و بزرگ مدیران تاثیر مستقیم دارند، برای همین است که چرخ کارها نمی چرخد.
دبیر محترم جشنواره تازه تاسیس جهانی فجر، فرار از واقعیت و شکایت، سلاح شماست و قلم، برگ زیتون ما! اگر فکر می کنید با کتمان حقایق، شکایت کردن و پافشاری روی اشتباهات تان می توانید همچنان به راه تان ادامه دهید، به بیراهه رفته و می روید. بی شک فشار خبرنگاران شریف و رسانه های تمیز، مدیران یا جریان هایی که شما را به دبیری این جشنواره رسانده اند، وادار خواهد کرد برای حفظ آبروی خودشان، به راحتی پرچم دبیری تان را سرنگون کنند، همان گونه که در گذشته نیز اتفاق افتاده و در آینده هم رخ خواهد داد. ای کاش شما، از تاریخ درس می گرفتید!
*سیدرضااورنگ