هاشمی در جلسه پرسش و پاسخ فیلم "لطفا مزاحم نشوید" در خبرگزاری سینمای ایران درباره ایفای نقش مجری تلویزیون در اپیزود اول این فیلم و نقش دزد در اپیزود دوم آن که تنها صدای او را از پشت گوشی تلفن می شنیدیم گفت: برای من، هردوی این نقشها به یک اندازه اهمیت دارند و از نگاه من هر دو، نقش هستند، اگر در اپیزود دوم تصویر دزد را هم می دیدیم و مثل شرایط فعلی نبود که تنها صدای او را بشنویم، برای من تفاوتی نداشت و این نقش را همانگونه که در شرایط حاضر بازی کردم، ایفا می کردم.
درکل هر دوی این نقشها برای من به یک اندازه جدی بودند و بلندی و کوتاهی نقش، یا این مسأله که نقشی تنها صدا باشد و تصویر شخصیت دیده نشود تفاوتی ندارد و من سعی خودم را برای ایفای هرچه بهتر نقش می کنم.
وی افزود: من اعتقاد دارم که مرجع هر بازیگری متنی است که به وی داده اند و او موظف است طبق آن به ایفای نقش بپردازد و برای همین هم همیشه می گویم کتاب مقدس بازیگر، متنی است که به وی داده می شود. باید نکته ای در متن وجود داشته باشد تا بر اساس آن بازیگر بسته به شرایط آن را گسترش دهد و یا اینکه عینا آن را اجرا کند البته این مسأله که نکته ای را در متن گسترش دهید و یا اینکه متن را عینا اجرا کنید به نظر کارگردان و بازیگر نقش بستگی دارد. در نهایت از هر راهی که برویم باید به اجرای درست از نقش رسید.
هاشمی در بخش دیگری از صحبتهای خود ادامه داد: در سینمای ایران بیشترِ آثار متمایل به ارائه  بازی های رئالیستی و روزمره هستند، و به این ترتیب امکانِ تنوع برای بازیگر کم می شود. مثلا بازی کلاسیک، بازی موزیکال و یا نوعی از پارودی نداریم که تنوعی به گونه بازی ببخشد، این مسأله باعث می شود سلیقه ما تماما به سمت یک گونه از بازی که همان رئالیستی است سوق پیدا کند و دقیقا به همین دلیل هم هست که وقتی بازیگری سعی در ایجاد خلاقیت در کار خود می کند بلافاصله متهم به تیپ سازی می شود، که تازه خودِ این تیپ سازی هم در جای خود اگر انجام شود بسیار خوب و درست است. به هر حال معتقدم به دلیل تنوعِ متن ها در تئاتر، تنوع گونه بازی در آن بیشتر از سینماست.
وی همچنین درباره ارتباط اپیزودها گفت: قصه ها و ساختمان کلی فیلم، ناخودآگاه ما را به سمت این نوع پرداخت سوق می دهد. به نظر من به دلیل اینکه اتفاقات این فیلم، اتفاقات بزرگی نیست و در زمره اتفاق های روزمره زندگی است، به لحاظ دراماتیک نمی تواند آنچنان در ذهن بیننده تأثیر بگذارد که بتوانیم قصه ای را در مقطعی از آن رها کنیم، سراغ داستان دیگری برویم و پس از آن مجددا ادامه داستان قبلی را پی بگیریم، در واقع در فیلمهایی که داستانها به موازات و تودرتوی هم روایت می شوند، اتفاقات آنقدر مهیب هستند که تماشاگر آن را در ذهن خود نگه می دارد، و می تواند داستان دیگری را دنبال کند و مجددا ادامه داستان قبلی را به تماشا بنشیند اما در این فیلم داستانی روایت می شود، به پایان می رسد و جریان روایت فیلم به شخصیت اصلی اپیزود بعدی منتقل می شود و به این طریق ارتباط اپیزودها با هم حفظ می شود.
افشین هاشمی درپایان درخصوص ویژگی های نقش مجری که در اپیزود اول این فیلم ایفا کرده بود خاطر نشان ساخت: به نظر من در این اپیزود وجه دیگری از موقعیت رسمی یک فرد را می بینیم، در واقع صفحه زندگی یک مجری که همواره وی را در قاب تلویزیون دیده ایم ورق می خورد. شرایط پر تنشی که این شخصیت دارد نکته ای است که باید توسط او رفع شود و ضمنا وی سعی می کند شرایط و موقعیت کاری خود را نیز در این بین حفظ کند. برای رسیدن به این نقش نمی توانستم از فردی که به عنوان مثال مجری تلویزیون است کمک بگیرم زیرا زندگی غیر رسمی شخصیت مجری این فیلم در واقع هویتی است که این فیلمنامه برای او تعیین کرده است و نمونه برداری در این مورد ممکن است منجر به اشتباه شود. در این فیلم شناسنامه ای که توسط فیلمنامه از این شخصیت ارائه می شود از نظر من شناسنامه درستی است و می تواند بیانگر ویژگی های زندگی غیر رسمی او باشد.
تصور من از نقش این بوده که قرار است این مجری تلویزیون در زندگی روزمره و غیر رسمی خود دیده شود و تلاش کرده ام چنین نکته ای در رفتارهای این شخصیت وجود داشته باشد. ضمنا باید یادآور شوم چنین شخصیتی با توجه به شغل خود جنبه های بارز نمایشی در رفتارش دارد که سعی کردم این موضوع نیز در ایفای این نقش وجود داشته باشد و امیدوارم در اجرای آن از نگاه مخاطب موفق بوده باشم.

انتهای پیام/اط/ح