فرهنگ به عنوان شکل‌دهنده‌ی به ذهن و رفتار عمومی جامعه است. حرکت جامعه براساس فرهنگ آن جامعه است. اندیشیدن و تصمیم گیری جامعه بر اساس فرهنگی است که بر ذهن آنها حاکم است و ... و این چنین است که مدیریت فرهنگی یکی از پیچیده ترین سطوح مدیریت در جوامع مختلف محسوب و از تمایزات ویژه ای با سایر اشکال مدیریت (Management) در دیگر حوزه های اقتصادی، سیاسی و امنیتی برخودار می باشد و تصدی این مُهم، ظرایف بسیاری را در فهم و تمایز میان مدیریت فرهنگی و تفاوت عملکرد مدیران در این حوزه طلب می نماید. از این جهت است که امام امت به صراحت می فرمایند: اگر جامعه ای ثروتمند هم باشد، ‌ اما عقل درستی نداشته باشد، این ثروت را به باد خواهد داد، یا در جای بدی مصرف خواهد کرد. فرهنگ، به جای عقلیت یک جامعه است؛ لذاست که هرچه بر روی فرهنگ سرمایه گذاری بشود، زیاد نیست. خوب، حالا من از این حرف که مورد قبول و تصدیق همه است، می خواهم استنتاجی بکنم؛ و آن این که به این معنا، مدیریت فرهنگی در جامعه، امری لازم و البته ممکن است. (امام خامنه ای در دیدار اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی (۱۵/۱۰/۱۳۷۷))

در این شرایط است که موجب شده تا عرصه فرهنگی و بالاخص سینمایی کشور به مجالی مناسب از برای تاخت و تاز پروژه نفوذ مبدل شده و متاسفانه در این میان اعمال سیاست جیب خالی پدر سینما توسط متولیان بنفش پوش، اسباب حضور گسترده سفارتخانه‌های خارجی و سرمایه‌داران معلوم‌الحالی را در عرصه سینمای کشور را فراهم آورده و صنعت سینمای ایران را به عرصه‌ای مناسب و بسیار جذاب برای پولشویی تغییر ماهیت دهد و  نفوذ فرهنگی را آنچنان رسمیت بخشد که حتی سازمان سینمای کشور را به حامی معنوی و قانونی برخی از این اقدامات مبدل سازد.

بنابر تعریفی رایج هُنر اشتیاقی است که در دایره تجسم محصور شده است و از این جهت مدیریت هنری می بایست به چنان فهم و بلوغی رسیده باشد که تشخص دهد در هنر نه اشتیاق بی تجسمی وجود دارد و نه تجسم بی اشتیاقی و در این دایره اصالت از آن نیروی انسانی است که اشتیاق دارد و تجسم می بخشد و  مبتنی بر این اصل است که مدیر هنری اطرافیان خود را شکل داده و ساحت سازمانی خود را از حیث وجود مشتاقانی که توانایی هنری لازم از برای آفرینش های هنری نداشته پاک می سازد و به همان نسبت برائت خود را از هنرمندان بی اشتیاق نسبت به مبانی انقلاب اسلامی ابراز می دارد؛ هنرمندانی متظاهری که در شرایط رکود اقتصادی حاکم بر فضای کشور، ممکن است از ساده لوحی مدیر هنری استفاده نموده و با حمایت های مادی و معنی ایشان اقدام بخ تولید آثار معلوم الحالی همچون رحمان ۱۴۰۰  و مُطرب و زیرنظر و ... نماید.

افزایش ثروت ملی در عرصه فرهنگ و هنر به معنی توجه مدیریت فرهنگی و هنری به موضوع بیمه هنرمندان و عدم تبعیض میان اهالی فرهنگ و هنر است و در این میان قطعا شفافیت می تواند گام مهمی باشد تا معین شود که بودجه های ستادی خرج چه مصارفی می شود و یا آنکه کمک هزینه های میلیاردی چگونه به طیفی خاص اختصاص می یابد و ...

دشمنان ما بیش از آن که به منابع طبیعی ما چشم طمع داشته باشند، به منابع انسانی - که منابع قدرت ما هستند - چشم طمع دارند. آنها می دانند اگر این سرمایه های اجتماعی از دست یک ملت گرفته شود، اگر یک ملت غیرت ملی و ایمان و وحدت و همبستگی خود را از دست بدهد، اگر نشاط کار و ابتکار را از دست بدهد، اگر حرکت علمیِ رو به پیشرفت خود را از دست بدهد، کاملاً در دسترس دشمنان قرار خواهد گرفت؛ می توانند راحت به او زور بگویند، می توانند بر او سلطه پیدا کنند، می توانند منابع طبیعی و مادی او را هم غارت کنند. آنچه سد مستحکمی در مقابل دشمنان قرار می دهد، همین سرمایه های معنوی است که باید مراقب باشیم دچار شبیخون نشود.

نگرانی عمیقی که در حال حاضر به صورتی گسترده و به واسطه ی ناکارآمدی مدبران فرهنگی و هنری بوجود آمده و ضمن آنکه بر موفقیت پیگیری پروژه نفوذ فرهنگی تا اعماق وجوه فرهنگی کشور صحه می گذارد، هر روز نیز بر شدت آن افزوده می شود؛ نگرانی عمیق از وضعیت معیشت اهالی فرهنگ و هنر و بالاخص اهالی نجیب سینما که حتی حال خوب بسیاری از بنفش پوشان این عرصه را خراب نموده و موجب شده تا برخی از ایشان برای دریافت معونه های سفارتی خود به پیاده نظام فتنه های مختلف مبدل شوند.

امروزه نگرانی عمیقی نسبت به وضعیت تولیدات سینمایی وجود دارد؛ تولیداتی که از رابطه ای مستقیم با وضعیت بیکاری طیف گسترده ای از سینماگران متعهد و دغدغه مند و بروز مشکلات معیشتی گوناگون برای عموم اهالی سینما و تئاتر و ... برخوردار بوده و در مجموع سبب می شود تا محصولات فرهنگی و بالاخص تولیدات سینمایی نه تنها موجب افزایش ثروت ملی نشوند؛ بلکه به عاملی از برای زایل نمودن ثروت ملی مبدل شود و در این میان گستره ی اکران و غلبه ی آثار معلوم الحالی همچون بسیاری از آنچه که امروزه بر پرده سینماهای کشور قابل مشاهده می باشد را در مجموع می تواند به عنوان مصداقی بارز از موفقیت پروژه نفوذ فرهنگی معرفی نمود.

البته در روزگار بنفش ملت ایران، فروکاست ثروت ملی تنها محدود به وضعیت اسفبار فرهنگی کشور که دیگر به لاابالی گری فرهنگی منتج گردیده و سبب شده تا برخی آثار سینمایی رسما به عاملی از برای ترویج فساد اجتماعی در جامعه مبدل شوند و ... نشده و از نمودهای مختلف و گوناکونی برخوردار است. نمودهایی همچون مهاجرت ده ها نفر از عوامل مختلف سینمایی کشور، در سال های اخیر، به کشور ترکیه و به امید تأمین مالی و فرار از تنگی معیشت قابل مشاهده می باشد. بازیگران، کارگردانان، صداپیشگان و سایر عواملی که بر اثر شرایط اقتصادی ایجاد شده و ترس از ناتوانی در تأمین معیشت خویش به شبکه ای معلوم الحال پیوسته و در نهایت مجبور شدند به عروسک خیمه شب بازی مدیران شبکه مذکور تبدیل شوند و ...

نفس عزیزی که تحقیر شده و کرامت خویش را از دست داده است و دورنمایی برای بهتر شدن اوضاع معیشتی خویش نمی بیند، حاضر است در ازای دریافت پول به هر کاری بپردازد. در این زمان است که عناصر معاند بطور غیرمستقیم وارد صحنه شده و با پرداخت وجوه وسوسه انگیز، افراد را به استخدام خود در می آورند و آنها را وادار می کنند در جهت تحقق منویات ایشان گام بردارند و این دور باطل آنقدر تکرار می شود تا نه تنها ارکان فرهنگی، بلکه ارکان سیاسی و به تبع آن ارکان امنیتی جامعه را دستخوش تغییر قرارد داده و حتی به ویرانی بکشاند.