محمدرسول محمدی/ محمد کارت بعد از فیلم کوتاه «بچه خور» این بار به سراغ تجربه نخستین اثر بلند سینمایی خود آمده؛ فیلمی به نام «شنای پروانه» که در راستا و ادامه طیفی از فیلم های اجتماعی تولید شده در سال های اخیر همچون «مغزهای کوچک زنگ زده» می باشد. اثری که همانند فیلم هومن سیدی گره اصلی آن را انتشار عمومی فیلمی موبایلی از زنی تشکیل می دهد که باعث آبروریزی شوهر او که یک لات و از اوباش تهران است می شود. سوژه ای تکراری که فقط با یک پرداخت متفاوت می توانست مخاطب را راضی کند و البته پیام موثر و فراگیری که به صورتی کاملا شفاف اثر فاقد آن بوده و سطح تعلیق های اثر را در حد محدود میان طیف اوباش جامعه محدود ساخته است.

خشونت دائمی و فلاکت بلاانقطاع اشرار و لاتهای شهری، دست از جامعه برنمی‌دارد. معمولا شمایل اینگونه فیلم‌ها چنین است که خشونت، به صورت ژنتیکی انتقال می‌یابد و فیلم اصرار دارد که بگوید ژن هاشم، به دایی شرور خود یعنی پرویز کافر کشیده است و این در حالی است که فیلم، دیگ بخار خشونت را آنقدر می جوشاند تا خودش تمام شود وگرنه پلیس و قوای انتظامی هیچ نقشی ندارند مگر ناظر بودن و قلع و قمع کننده و این در حالی است که «شنای پروانه»، خشونت را سیستمی نشان نمی‌دهد و معتقد است که خشم و شر شهری، موضوع موردی است نه اینکه کاملا در شهر و جامعه پخش شده باشد و موضوعیت یافته باشد، لکن مکانیزمی را که برای مقابله تجویز می‌کند همان مدل قیصری و انتقام و تسویه‌حساب  شخصی است.