حمیدرضا قربانی که در چهار سال پیش از این، فیلم خانه ای در خیابان چهل و یکم را  به جشنواره فیلم فجر آوده بود؛ امسال با فیلم سینمایی «مغز استخوان» در فجر سی و هشتم حاضر شده است. کارگردانی که دستیاری اصغر فرهادی را در فیلم های جدایی نادر ازسیمین و درباره الی در کارنامه حرفه ای خود ثبت نموده و به نظر مبتنی بر این سابقه و تاثیرات این همنشینی است که سبب شده تا او نیز علاقه وافری به پایان باز و مبهم داشته باشد. اما در این میان نکته ای که امثال این کارگردان بد متوجه شده است و در دو فیلمی که ساخته آن را به اجرا درآورده؛ نشات گرفته از تعریف پایان باز است. به طوری که در یک پایان باز تمام تصمیمات و حوادث پایانی باید اتفاق افتاده باشد و تصمیمات درباره اتفاقات کم اهمیت تر و یا پیرنگ های فرعی است که می توان آن را به برداشت تماشاگر محول کرد و این در حالی است که در فیلم سینمایی «مغز استخوان» که داستان مادری را روایت می کند که فرزند او به نام پیام در آستانه فوت بر اثر بیماری سرطان است و تنها راه نجات او آوردن فرزند مجدد و استفاده از سلول های بنیادی این بچه برای شفای دیگر فرزند آنها می باشد و  اما مادر بچه از شوهر خود طلاق گرفته و با فرد دیگری ازدواج کرده است او مجبور می شود از همسر خود جدا شود و به صیغه همسر سابقش که در زندان است در بیابد تا دوباره بچه دار شوند اما در پایان و در زندان فیلم به صورت باز و بی جواب تمام می شود و بعد از اینکه پدر بچه از این کار امتناع می کند به یکباره فیلم تمام می شود و این به معنی تعریفی کاملا شخصی و غیر اصولی از پایان باز در سینما!