محمدرسول محمدی/ فیلم سینمایی «روز بلوا» در روزگار بنفش سینمای ایران که به نحوی ویژه دوران قلت و بی‌نوایی سینما محسوب می شود، بازهم کیمیاست! فیلم محترم و ساده عدالت‌خواهانه است اما اینکه کارگردان بازیگری همچون بهروز شعیبی آن را ساخته است، سطح انتظارات را بالاتر می‌برد و عملا مخاطب در مواجهه با چنین اثر ضعیفی از لحاظ فُرم سینمایی است که تمام حس خوب خود را نسبت به محتوی قابل تقدیر اثر از دست می دهد. اثری که به خوبی نشان می‌دهد، مشکل کشور از آغاز انقلاب این بوده است که قشری لیبرال و سرمایه‌دار -چه اصولگرای مذهبی و چه اصلاحاتی- همانند شخصیت «امیری»، خود را در هر دوره و دولتی، به ساختار مدیریتی، تحمیل می‌کنند و پول کلان به جیب می‌زنند؛ طوری که قانون را هم دور می‌زنند و به نفع خود مصادره می‌کنند و این در حالی است که نگاه اثر به ساختارهای حاکمیتی و دستگاه نظارت و مبارزه با مفاسد، نگاه خوبی است و بجای ترویج نوعی از آنارشیسم که در بسیاری از آثا سینمایی به چشم می خورد، سعی می کند تا ضمن حفظ جایگاه نهادهای حاکمیتی به آسیب شناسی مناسب پردازد؛ که البته این همه با ضعف اثر در ارایه فُرم سینمایی جذاب و بعضا خسته کننده همراه گردیده است.