به گزارش سینماپرس، همانگونه که قانونی شدن استفاده از دستگاه ویدیوی خانگی و راه اندازی شدن فروشگاه های عرضه محصولات تصویری در اوایل دهه ۷۰  اجتناب ناپذیر بود و این امکان را در اختیار مخاطبان قرار داد که به جز آنتن تلویزیون و پرده سینما، گزینه دیگری هم برای تماشای آثار سینمایی داشته باشند، در اواخر دهه ۸۰  هم بار دیگر همین ضرورت به شکلی دیگر تکرار شد. ماجرا این بود که هم محدودیت های مالی تلویزیون مانعی بود برای همکاری با طیف گسترده تری از کارگردانانی که تمایل به ساخت مجموعه های نمایشی داشتند و هم رویکرد محافظه کارانه و خط کشی شده این رسانه، اجازه پرداختن به تعدادی از مضامین و ایده ها را نمی داد؛ از این رو اجتناب پذیر بود  که برای رفع این موانع، امکان ساخت سریال های نمایشی در نهادی به جز سازمان صدا و سیما فراهم شود.

در سال های آغازین شکل گیری این روند، نابسامانی های غیر قابل بخششی اتفاق افتاد؛ بی سرانجام رها شدن نخستین مجموعه های این شبکه یعنی «قهوه تلخ» و «قلب یخی» که مشتاقان فراوانی هم داشتند لطمه بزرگی بود که در همان ابتدای کار به شبکه نمایش خانگی وارد شد. پس از آن دوره با توزیع نسل جدید موفق مجموعه های  شبکه نمایش خانگی شامل «شهرزاد» و «عاشقانه»، وضعیت اطلاع رسانی و توزیع های هفتگی بسیار بهتر از پیش شد.

تفاوت های آشکار تلویزیون در مقایسه با شبکه نمایش خانگی

شبکه نمایش خانگی فضای بازتری برای طرح موضوعاتی که امکان مطرح شدن در تلویزیون را ندارند، است. در طول گذر زمان به نظر می آید حتی خیلی از مسائلی که در سینما نمی توان گفت در شبکه نمایش خانگی قابل طرح است. بنابراین این مدیا در قیاس با تلویزیون و سینما شبکه آزادتری محسوب می شود و به همین دلیل مردم از سریال های آن بیشتر استقبال می کنند.

تلویزیون سریال‌هایی دارد که اگرچه با محدودیت بیشتری نسبت به نمایش خانگی ساخته می‌شوند اما به دلیل استفاده از تکنیک های برتر مورد توجه مردم قرار می گیرد. این دو رسانه لزوما رقیب هم نیستند. البته شاید این پتانسیل وجود داشته باشد که نمایش خانگی رقیب تلویزیون باشد اما هنوز مردم این شبکه را درست نمی شناسند و سریال های آن را مستقیما نمی خرند و اغلب از طریق دانلود رایگان تماشا می کنند.

شبکه نمایش خانگی با وجود سریال های موفقی که داشته هنوز نتوانسته یک رقیب جدی برای تلویزیون شود، شاید به صورت مقطعی با سریال هایش مطرح شده است اما معمولا موفقیت او دائمی نبوده و مختص به یک دوره بوده است مثل زمان پخش سریال شهرزاد.

تلویزیون همیشه موفق است و از بابت ارائه سریال حتی اگر پربیننده هم نباشند، دستش پُر است و می‌تواند از خود دفاع کند. اگر نمایش خانگی پتانسیل رقابت هم داشته باشد، این اجازه به او داده نمی‌شود چون تا یک اندازه محدودی اختیار دارد و نمی‌تواند فراتر رود.

شبکه نمایش خانگی در گذشته مبتذل بود و رسانه‌ای برای توزیع سریال‌های سوپرمارکتی تلقی می‌شد و محصولات آن بیشتر به عنوان فیلم‌های شانه تخم مرغی نام می گرفت اما به مرور زمان این شبکه توانست با ارتقای تکنیک محصولات خود، جایگاه بهتری پیدا کند هرچند که هنوز مانده تا به جایگاه اصلی خود برسد.

استارهایی که «دل» به نمایش خانگی دادند

در سال های اخیر به خصوص دهه ۹۰ شبکه نمایش خانگی به لحاظ کیفی محصولاتش ارتقا پیدا کرده است، شاید دلیل اینکه استارهای سینما به آن روی خوش نشان دادند همین است. مثل سریال هایی نظیر «دل» و «مانکن» که بازیگران آن بیشتر از بازیگران سینما هستند.

بازیگران این مدیا به دو دسته تقسیم می شوند. برخی از بازیگران سینما که تاریخ مصرفشان گذشته و دیگر روی بورس نیستند و دستمزدهای بالا به آنها پیشنهاد نمی‌شود برای اینکه شهرت‌شان را حفظ کنند مجبور هستند در کارهای مختلف بازی کنند. بیشتر کسانی که در سینما پیشنهادات بالایی ندارند سر از شبکه نمایش خانگی در می آورند.

درمقابل تعدادی هم هستند که هوشیارانه نقش خود را انتخاب می کنند. یعنی در عین حال که در سینما محبوب و استارهستند در شبکه نمایش خانگی هم کار می کنند و به پیشنهاداتشان فکر می کنند و قطعا دستمزدهای بالاتری نیز طلب می کنند.

فراموش نکنیم نمایش خانگی این امکان را برای هنرپیشه فراهم می کند تا با گریم جذاب‌تر، آرایش غلیظ‌تر و پوشش شیک‌تر جلوی دوربین ظاهر شود. بسیاری از هنرپیشه ها دوست دارند بیش از آنچه تلویزیون به آنها اجازه می دهد، شیک جلوه کنند و ظاهر جذاب تر داشته باشند که این مورد متاسفانه درباره بازیگران مرد هم صدق میکند. بنابراین چون نمایش خانگی به این نیاز آنها پاسخ می دهد به سمت آن می روند.

*دانشجو