به گزارش سینماپرس، مسعود سمیعی، از منتقدان جدی جریان شبه‌روشنفکری وابسته و مدیریت غربزده‌ها در تئاتر کشور بود. به همین دلیل هم با اینکه خلق بیش از ۳۰ نمایشنامه حرفه‌ای را در کارنامه داشت، سال‌های پایانی زندگی خود را در انزوا و غربت گذراند.
مسعود سمیعی در گفت وگویی با روزنامه کیهان که آذر ماه سال ۹۸ منتشر شد، گفته بود: «فضای سینما و تئاتر ما چندان سالم نیست. طی این سال‌ها شاگردهایی داشتم که پس از گذراندن دوره‌های بازیگری زمانی که می‌خواستند با حفظ نجابت خود وارد کار بشوند اینها را به بازی نگرفتند. این اتفاق با توجه به خصوصی‌سازی در تئاتر هم بیشتر شده است. ما به‌خاطر تحلیل و برداشت غلطی که از هنر مدرن داشته‌ایم آنچه را که از آن گذشتیم شعارها و آرمان‌های انقلاب اسلامی بود و آنچه را که در هنر داریم کپی می‌کنیم نافهمی ‌و ناآگاهی و صرف این است که به ما هم اطلاق یک فرد و عنصر غربی را بدهند. متأسفانه من چیزی را از ایرانی اسلامی بودن در سطح دانشگاه و کلاس‌ها و درس‌ها نمی‌بینم.»
سیدعلی تدین صدوقی، فعال تئاتر و از دوستان نزدیک مسعود سمیعی به خبرنگار کیهان گفت: او هنرمندی ارزشی و متعهد و معتقد و منتقدی توانا بود که با هیچ احدی تعارف نداشت. زمانی که بحث بر سر هنر و تئاتر این مرز و بوم می‌شد، سمیعی حرفش را رک می‌زد و همین امر موجب شد که به اصطلاح شبه‌روشنفکران غربزده برخی افرادی که روابط هنری و اداری تئاتر در دستشان است نگذارند کار کند؛ بارها به تئاتر شهر و مرکز هنرهای نمایشی مراجعه کرده بود اما فقط حرف‌های بی‌سروته و قول‌های الکی تحویلش داده بودند!
وی افزود: شهادت مسعود سمیعی برای مدیران و مسئولان و گردانندگان عرصه تئاتر یک سرشکستگی بزرگ است که تا دنیا دنیاست برایشان باقی می‌ماند. چرا از حال او خبر نداشتند؟ چرا او پشت درهای تئاتر شهر سال‌ها منتظر مانده بود؟ چرا در شوراهای ارزشیابی و نظارت، به‌جای افراد کم‌مایه از او استفاده نکردند؟