به گزارش سینماپرس، درخواست تئاتری‌ها از مجلسی‌ها شامل ۱. حقوق بیکاری و تسهیلاتِ بیمه و درمان و دارو، ۲. رفعِ خسارت‌های ناشی از کرونا، ۳. تخصیصِ کمک‌های مالیِ بلاعوض و وام‌های با سودِ کم، ۴ تخصیص بودجه حمایتی برای جلوگیری از تعطیلیِ دَم‌به‌دَم و روزافزونِ تئاترهای خصوصی و ۵. تعیین مستمری برای سرپرستِ خانوارهای کم‌بضاعت و پرداخت اجاره‌های معوقه‌ مسکنِ آنان بودند.

این تجمع از سوی خانه تئاتر و به همت نمایندگان انجمن طراحان صحنه و لباس خانه تاتر، نمایندگان صنوف خانه تئاتر با یک بیانیه صورت گرفت.

ایرج راد عضو هیئت مدیره خانه تئاتر در این تجمع گفت: ما نمی خواستیم ازدحام زیادی اینجا شکل بگیرد و فقط درخواست کردیم نمایندگان تئاتر و انجمن های مختلف خانه تئاتر حضور پیدا کنند.   می خواستیم آنچه اینجا می گذرد در سکوت باشد و در این شرایط مطالب و بیانیه خود را به صحن مجلس بفرستیم که این اتفاق افتاد.

کوروش سلیمانی هنرمند نیز که در این تجمع شرکت کرده بود، در صفحه مجازی خود نوشت: امیدوارم روزی تئاتر و تئاتری و اساسا تمامی اهل هنر و فرهنگ ایران برای مطالبه کمترین خواسته های حرفه ای و معیشتی خود نیاز به طرح درخواست و بیانیه و نامه نداشته باشند و تئاتر آنچنان که شایسته آن است قدر ببیند.

سپس حمیدرضا نعیمی کارگردان تئاتر نیز به قرائت بیانیه مورد نظرشان پرداخت که متن آن به شرح زیر است:

به نام او

ریاست محترم، اعضای محترم کمیسیون فرهنگی، اعضای محترم کمیسیون تلفیق و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی

با سلام
لحظاتِ مرگباری بر ملتِ بی‌پناهِ ایران می‌گذرد. بانگِ شیون و عزا لحظه‌ای فروکش نمی‌کند.
مرگِ مبتذل و ارزان، بی‌امان در کارِ تباهی و قلع و قمعِ مردمانی است که، ولی نعمتانِ شما هستند. کودکان سؤال می‌کنند چرا پدران‌شان شرمگین می‌میرند؟ مادران برای نجاتِ جانِ فرزندانِ خود از فردای تیره‌ای که برای‌شان رقم خورده، به انتظارِ دستی از غیب نشسته‌اند. گویی کاوه‌ی آهنگر و رستمِ دستان‌شان آرزوست، چرا که تا این لحظه از دولتمردان‌شان کاری بر نیامده است.
این اشکنامه‌ی بیداد، فریادِ اعتراض و دادخواهی هزاران خانواده‌ی هنرِ شریفِ تئاترِ ایران است. می‌دانیم که کمتر کسی از شما تا به حال برای دیدنِ نمایشی ارزشمند و عالی به تئاتر آمده است.
شما، هنرمندانِ تئاترتان را نمی‌شناسید، حال آن‌که آنان اهلِ این سرزمین‌اند، نه دشمن و اجنبی. اگر نشان و اعتباری از آن‌ها می‌جوئید از مردمانِ کوچه و بازار بپرسید: از کارگرانِ رنج‌دیده‌ی کارخانه‌ها و کسبه‌ی کوچه و بازار، از جامعه‌ی مهندسان و پزشکان، از عالی‌جنابانِ ادب و شعر و موسیقی، از نویسندگان و اساتیدِ دانشگاه‌ها، از فلاسفه و اندیشمندان و… ما پاسبانانِ زبان و فرهنگِ ایرانْ‌زمین هستیم که اینک نه به گدایی، که به پرسش از شمایان برخاسته‌ایم.

به ما بگوئید برای شکوفایی زبان و شعر و داستان و رمانِ این سرزمین چه کرده‌اید؟ برای تئاتر و سینما چه گامِ بلند و ارزشمندی برداشته‌اید؟ حال و روزِ موسیقی و نقاشی و مجسمه‌سازیِ این روزگارِ ما را چگونه یافته‌اید؟ آیا می‌دانید سرانه‌ی مطالعه‌ی مردمِ ایران چه‌قدر است؟ می‌دانید شمارگانِ چاپِ یک جلدکتاب به چند عدد رسیده است؟ اگر شما نمایندگانِ خانواده‌های تئاتر هم هستید، بگوئید که در این نیم‌قرن کدام برنامه‌ریزی یا مدیریتِ کارآمد و مؤثر را برای سرنوشت و حیاتِ این هنر ِرقم زده‌اید؟ هربار بی‌تفاوت از کنارِ بیانیه‌ها و تظلم‌خواهی‌های این بخش از میراثِ زنده‌ی ایرانْ‌زمین گذشتید. همان‌گونه که بی‌تفاوت و ساکت از کنارِ دزدان و شبگردانی گذشتید که میراثِ ما را به تاراج بردند و به نامِ خود ثبت کردند. دریغ از یک اعتراض، دریغ از یک پیشگیری…! ملت‌های دیگر رسومِ باستانی و نیاکانِ ما را به نام خود ثبت می‌کنند و امتیازهای جهانی می‌گیرند، از شانه‌های آبا و اجدادی ما بالا می‌روند و برای خود اعتبار کسب می‌کنند، گویی ما لیاقتِ داشته‌های خود را نداریم.

ما نمی‌دانیم برای فردای تاریخ چه پاسخی خواهیم داشت آن‌گاه که فرزندان‌مان سؤال کنند: سازِ تارِ ما کو؟ افتخارِ چوگان ما کجاست؟ نظامی و مولانا و رودکیِ ما را چه شد؟ هزارافسان، شاهنامه، پنج‌گنج، منطق‌الطیر، بوستان و گلستان، مثنوی معنویِ ما کجاست؟ و ما اکنون با خشم و زخم، بخشی از مطالبات‌ِ کوچک و نه کلان و زیرساختی‌مان را از شما می‌خواهیم، چرا که
برآورده کردنِ آن از وظایفِ شما در برابر حقوقِ شهروندی این بخشِ فراموش‌شده‌ی جامعه است؛ کاری که همه‌ی کشورهای بزرگ و فرهنگ‌مدارِ جهان انجام داده‌اند.
پس از شما می‌خواهیم:

۱- در راستای توجه به معیشتِ خانواده‌ی کلانِ تئاتر در سراسرِ ایران، حقوق ایامِ بیکاری و تسهیلاتِ بیمه و درمان و دارو در نظر گرفته شود.

۲- جهتِ تولید آثار نمایشی، و رفعِ خسارت‌های ناشی از شیوعِ ویروسِ کرونا، برای تمامِ گروه‌ها، اعم از حرفه‌ای و دانشجویی، صحنه‌ای و خیابانی، کودک و نوجوان، عروسکی، و آئینی و سنتی بودجه‌ی مکفی و در شأن اختصاص یابد.

۳- تخصیصِ کمک‌های مالیِ بلاعوض و وام‌های با سودِ کم برای خانواده‌ی شریف تئاتر که بیش از ۱۰ ماه بیکاریِ مطلق را با نجابت و شکیبایی تحمل کرده‌اند.

۴- برای جلوگیری از تعطیلیِ دَم‌به‌دَم و روزافزونِ تئاترهای خصوصی که نقشِ مهمی در تولیدِ نمایش و بدنه‌ی تئاترِ ایران دارند، ردیفِ بودجه‌ی حمایتی در نظر گرفته شود.

۵- تعیین مستمری برای سرپرستِ خانوارهای کم‌بضاعت، و پرداخت اجاره‌های معوقه‌ی مسکنِ آنان.

۶- افزایش بودجه حمایتی تولید تئاتر در کشور

آقایان و خانم‌ها
کشوری که تئاتری پویا ندارد، فرهنگ در آن رو به زوال و سقوط است. وجودِ تئاتر در یک سرزمین نشان از مردم‌سالاری و آزادی بیانِ آن سرزمین دارد. اکنون که دولت تدبیر و امید، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاونت هنری و مرکز هنرهای نمایشی برای برون‌رفت از این بحران تلاشی نمی‌کنند یا توان لازم برای برون‌رفت از این مشکلات را ندارند، زمانِ آزمونِ بزرگِ شمایان فرا رسیده است. ثابت کنید که دغدغه‌ی ایرانی آباد و متعلق به همه‌ی ایرانیان در وجودِ شما هست.

جامعه‌ی بزرگِ تئاتر ایران