«گُرگاس‌ها» داستان مردی است که در سال ۱۳۱۷ برای منصب وزارت دارایی از طرف رئیس جمهور انتخاب می‌شود. او که ژستی اصلاح طلبی دارد، می‌داند بسیاری از مسئولان و سازمان‌ها در فساد، اختلاس و پولشویی گسترده کشور دست دارند. پس اعلام می‌کند که بی‌هیچ ملاحظه‌ای قصد پاک‌سازی و اصلاحات دارد. از همین رو دیگران با تهدید، تطمیع و تزویر سعی می‌کنند او را از خواسته و هدفش دور کنند، اما او با عزمی راسخ قصد دارد مفسدان و رشوه بگیران، از جمله رئیس شهربانی و وزیر آموزش و پرورش و یکی از کارمندان (به قول نمایش، کارمند دون پایه) را مجازات کند.

وزیر دارایی، با موانع و کارشکنی‌هایی که در طول اصلاحات مواجه می‌شود، اما همه را خلع منصب می‌کند زیرا در می‌یابد ریشه این فسادهای گسترده به جای دیگری یعنی بانک سوئیس بازمی‌گردد که وزرا در آنجا حساب شخصی دارند. خانم وزیر آموزش، به اسم ارتقا جایگاه معلمان و دانش آموزان، بودجه گرفته است اما آنها را به حساب شخصی خود در بانک سوئیس ریخته است و وقتی با مواضع سفت آقای وزیر مواجه می‌شود، به فمینیسم و حقوق ضایع شده زنان پناه می‌برد و با چند شعر و مانیفست، همسر وزیر را به شخصی ستیزه جو بر ضد مردان تبدیل می‌کند تا بدین نحو بتواند از وزیر مثلاً سنتی انتقام تاریخی بگیرد. اما آقای وزیر، محکم‌تر و مبری‌تر از آن است که اتهامات و دسیسه‌ها در مورد او جواب بدهد و ظاهراً هیچ نقطه ضعفی ندارد، اما همسرش لو می‌دهد که او به کره بادام زمینی علاقه زیادی دارد.

البته تطمیع و مجیزگویی‌های رئیس شهربانی و دلبری‌های زن وزیر، نسبت به وزیر دارایی جواب نمی‌دهد و آنها ترجیح می‌دهند وزیر را تهدید کنند، اما تهدید هم جواب نمی‌دهد. نهایتاً تصمیم می‌گیرند با منحرف کردن ذهن همسر وزیر، مجابش کنند که از حکم بازداشت آنها صرف نظر کند. همسر وزیر، زنی که با اختلاس و تجملات و رشوه گرفتن مخالف است. آقای وزیر با اختیارات تامی که از سوی رئیس‌جمهور دریافت کرده به سوئیس می‌رود اما رئیس بانک آنجا که یک خانم است، حاضر به همکاری نیست.

حضور «پیشکار» در نمایش «گُرگاس‌ها» به عنوان شخصی که مدعی است به خاک رفتن ۱۶ وزیر را در ۱۶ سال دیده است و همچنین مدعی است که به صورت عام المنفعه و برای ملت کار می‌کند اما درواقع مظهر دیوان سالاری نظام قدیم و ناکارآمدی سیستم جدید است که با لودگی‌ها و طنزش، این ناکامی را توی ذوق می‌زند. متلک به نظام و آزادی بیان، خوانندگی زنان، شورش مردم، مسئولان نان به نرخ روز خور و... از زیر تیغ او جا نمی‌ماند! البته در این میان، یک خبرنگار و عکاسی حضور دارد که هرچند ابتدا به ژورنالیسم زرد گرایش دارد، اما ترجیح می‌دهد به بازنمایی حقیقت روی بیاورد. افتتاحیه پرشور نمایش با سر خوردن از سرسره و دیالوگ‌هایی که با چاشنی اروتیک همراه شده، همگی تداعی‌گر این است که مخاطب خسته، مجذوب جادوی مذموم پوپولیسم رسانه‌ای ویژه‌ای شده است، اما این نمایش، نسخه ویژه‌ای برای مخاطب ندارد مگر همان  دم غنیمتی و بلاتکلیفی!