وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من معتقدم یک هنرمند باید به اتفاقات پیرامون جامعه واکنش نشان بدهد و به مسائل و موضوعاتی که برای عموم‌ مردم اهمیت دارد ورود پیدا کند.

حسینی در پاسخ به این سوأل که آیا هنرمند مجاز است با ورود به هر موضوعی در رابطه با جامعه و کشور سیاه نمایی کند اظهار داشت: واژه «سیاه نمایی» در سینمای ایران بسیار دستمالی و سیاسی شده است! من دلیل استفاده از این واژه را متوجه نمی شوم! آنچه در سینما اهمیت دارد زاویه دید هنرمند است و ربطی به موضوع ندارد.

این سینماگر تأکید کرد: من معتقدم هر فیلمسازی به هر موضوع و مسأله ای می‌تواند ورود کند و در رابطه با آن اثر فیلم بسازد، آنچه مهم است زاویه دید او است که چه چیزی را می بیند و چه چیزی را به تصویر می کشد، گل را به تصویر می کشد یا خار را؟

وی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما بهتر نبود زمان بیشتری از جنبش «می تو» می گذشت و سپس با تحقیقات گسترده تر مبادرت به تولید «استاد» می کردید و آیا برایتان اولین کارگردان بودن برای ورود به این موضوع مهم بود گفت: من دنبال اینکه اولین نفر باشم نبودم؛ سوژه برایم جذاب بود و همراه با پیام لاریان فیلمنامه را نوشتیم.

حسینی یادآور شد: من قبلا با لاریان همکاری زیادی داشتم و او هم‌ نویسنده درخشانی است و بارها جایزه بهترین نمایشنامه نویس را از جشنواره تئاتر فجر کسب کرده است؛ ما برای فیلمنامه «استاد» حدود ۲۰ بار بازنویسی انجام دادیم تا در نهایت به فیلمنامه کنونی رسیدیم.

وی خاطرنشان کرد: اولین افشاگری جنبش می تو که انجام شد ما شروع به نگارش فیلمنامه کردیم؛ آن زمان این جنبش به شکل امروزی پر سر و صدا و گسترده نشده بود و تنها سر و صدایی راجع به یک هنرمند درآمده بود؛ ما علاوه بر آن سوژه برخی موضوعات جهانی را نیز دنبال کردیم و از جمیع این اتفاقات الهام گرفتیم تا به می تو رسیدیم!

حسینی در پایان این گفتگو افزود: علاوه بر این ما نگاه کوچکی به نمایشنامه «اولئانا» اثر دیوید ممت نیز داشتیم و جمیع این اتفاقات را در فیلمنامه تلفیق کردیم تا نهایتا به فیلمی رسیدیم که ماحصل آن در جشنواره چهل و یکم فیلم فجر نمایش داده می شود.