«سروش البخشی نائینی» که با فیلم کوتاه «فلسطین در چشم‌های من» به عنوان یکی از آثار نسبتا قابل قبول و در تراز تولید جهانی، امسال در «چهل و یکمین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران» حضور دارد در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس به تشریح موانع تولید آثار دغدغه‌مند و عدم همراهی سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی و حمایت از تولید فیلم کوتاه با موضوع استراتژیک پرداخت و بیان داشت: در خصوص کشورهای دیگر دنیا اطلاعی ندارم اما در این کشور، تا قبل از جشنواره همه حامی‌اند قبل از جشنواره شما یتیمی هستی که پدر و مادر ندارد و همه می‌گویند این فیلمساز بچه ماست! این هنرمند با ما است! اما به محض اینکه استارت جشنواره می‌خورد و این ویترین در واقع شو می‌شود و وقتی سراغشان می‌روی تا از حمایتشان استفاده کنی، وقت ندارند و بهانه تراشی می‌کنند و این بلا را طی پروژه فیلم کوتاه «فلسطین در چشم‌های من» آوردند. در واقع طی این پروژه دست من را بین زمین و هوا رها کردند.

این فیلم‌ساز کوتاه با اشاره به بدعهدی‌های «سازمان فرهنگی و رسانه‌ای اوج» و عدم همراهی لازم «انجمن سینمای جوانان ایران» در فرایند تهیه و تولید فیلم کوتاه «فلسطین در چشم‌های من»، افزود: ما برای تهیه و تولید فیلم کوتاه «فلسطین در چشم‌های من» با یکی از ارگان ها صحبت کرده بودیم و حتی در تیتراژ فیلم لوگوی این ارگان را قرار دادیم؛ اما باتوجه به اینکه آنها قول مشارکت به ما داده بودند، پس از شروع جشنواره گفتن هزینه‌های فیلم بالا است و نمی‌توانیم مشارکت کنیم؛ در صورتی که قبل از آن اعلام مشارکت کرده بودند.

البخشی در ادامه به تشریح دلایل تولید چنین اثری با وجود تمام موانع و مشکلات مالی آن پرداخت و گفت: حقیقتاً فکر می‌کنم که هر انسانی باید نسبت به مسئله فلسطین واکنشی نشان دهد. و من به اندازه توان خودم و وسع خودم سعی کردم که نسبت به این جنایتی که در آنجا اتفاق می افتد بی تفاوت نباشم. منتها به خاطر شرایط حاکم بر منطقه نمی‌توانستم به فلسطین بروم. در چنین شرایطی هوش مصنوعی بهترین فرصت ممکن بود. من هم تجربه کار با آن را داشتم داشتم و استفاده کردم تا بتوانم حداقل به اندازه خودم رسالت خودم را در خصوص این داستان عملی بکنم.

وی افزود: من همیشه دغدغه مند موضوع‌های انسانی بودم و همیشه دوست داشتم که بتوانم در مناطق جنگی فیلم و مستند بسازم. و جنگی که در فلسطین شکل گرفته که البته نمی‌توانم اسمش را جنگ بگذارم. به دلیل اینکه یک اتفاق خیلی عجیب و غریب‌تر از جنگ در این منطقه در حال رخ دادن است و شخصا هنوز واژه ای برایش پیدا نکردم از دغدغه های من برای ساخت بوده است.

کارگردان فیلم کوتاه «برادرانِ آبتنی» سپس با تبیین ضرورت حمایت از هوش مصنوعی و پیشرفت در این زمینه یادآور شد: سلاح هنر نامیرا است. با یک گلوله اسلحه می‌توان یک شلیک انجام داد و این گلوله پس از شلیک از بین می رود. اما وقتی یک اثر هنری خلق می‌شود تا مادامی که مخاطب دارد زنده است و نمی میرد. سلاح هوش مصنوعی در عرصه جنگ نرم سلاحی توانمند و قوی است و این امکان را به ما می‌دهد که خیلی از سوژه هایی که تا همین چند ماه پیش به خاطر امکانات امکان ساختش وجود نداشت بسازیم. ما شاید در فضای سینمای رئال از پیشرفت های روز دنیا عقب تر باشیم ولی در هوش مصنوعی دیگر نمی‌تواند فیلم ساز بهانه‌ای داشته باشد. چرا، چون ابزاری که ما در تولید فیلم در کشور خود استفاده می‌کنیم؛ همان ابزاری است که در کشورهای اروپایی و امریکا استفاده می شود. البته محدودیت هایی مانند فیلترینگ و محدودیت های خاص نیز برای ما در این فضا برای ما وجود دارد اما بر طرف شدنی است.

این متخصص و فعال حوزه هوش مصنوعی متذکر شد: اگر دو نفر از مسئولین ما به این جشنواره می‌آمدند و از باکس هوش مصنوعی جشنواره بازدید می‌کردند و با کیفیت کاری که کشور خودشان انجام شده آشنا می‌شدند و این کار را با آثار دیگر مقایسه کنند؛ حداقل متوجه خواهند شد که این زمینه جای خوبی برای سرمایه گذاری و برای پیشگام بودن خواهد بود.

نائینی در پایان این گفت و گو به گلایه‌های خود از اکتفای «انجمن سینمای جوان» به همراهی معنوی پرداخت و گفت: برای پیشرفت معنوی پروژه، آقای آذرپندار واقعا ریسک بزرگی برای همکاری با من کردند. بخاطر اینکه ما وارد یک دنیای جدید شدیم و هر مدیری این کار را نمی‌کرد ولی من توقع داشتم و فکر می‌کردم که بعد از ساخت این فیلم می‌توانم حداقل یک گفت و گو با رسانه انجمن سینمای جوانان داشته باشم و ...؛ اما یک نکته در این بین وجود دارد و آن هم این است که فرق بسیاری بین کسی است که سفارش بگیرد و در ازای دریافت پول روی موضوعی کار کند با فیلمسازی که خودش موضوعی را انتهاب کند و فیلم بسازد وجود دارد. من، خودم دنبال موضوع فلسطین رفتم. خودم کار کردم و اصلا انتظار نداشتم که رها شوم و این اتفاق برایم بیافتد؛ اما افتاد!

شایان ذکر است که فیلم کوتاه «فلسطین در چشم‌های من» یک اثر تولید شده در «مکتب فزون‌واقع‌نمایانه» یا «هایپر رئالیسم» (Hyperrealism) بود که با موضوع محوری «فلسطین» تولید شده بود. اثری که توسط تکنولوژی «هوش مصنوعی» (Artificial intelligence) ساخته شده بود و تا حدی توانست خلاء حضور اثر قابل قبول و کیفیت پایین تولیدات گزینش شده برای حضور در این بخش را پوشش دهد. اثری که اگر چه می‌توانست جایزه این بخش را به دور از هرگونه گمانه‌زنی و احتمالی در «چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران» از آن خود سازد اما ظاهرا مغضوب متولیان برگزاری این دوره از جشنواره و بی‌مهری داوران قرار گرفته و بنابر نادیده نشدن گرفتن این اثر با انگیزه شده است!