به گزارش سینماپرس، در آستانه برگزاری هفدهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران، پیرامون برخی مسائل و حواشی این رویداد با فواد توحیدی (دبیر این جشنواره موسیقی) گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه مشروح مصاحبه ایسنا با این هنرمند و پژوهشگر را می‌خوانید:

ـ چرا جشنواره موسیقی نواحی، همانند جشنواره موسیقی فجر با جدیت برگزار نمی‌شود؛ علت چیست؟

اگر جشنواره موسیقی نواحی همانند جشنواره موسیقی فجر مهم بود، هر سال بدون وقفه برگزار می‌شد. یکی از مشکلات این جشنواره دولتی بودن آن است؛ چون از آنجایی که بودجه آن را دولت می‌دهد به صورت مرتب یا حرفه‌ای برگزار نمی‌شود. حال اگر به سمت خصوصی‌سازی جشنواره برویم و هر سال آن را با حمایت حامی مالی برگزار کنیم، نظم بیشتری در برگزاری جشنواره خواهیم داشت؛ چون دیگر دغدغه مالی نخواهیم داشت.

ـ این جشنواره تقریبا هر بار با دبیر جدیدی برگزار می‌شود که ممکن است اقدامات و نقطه نظرات دبیران قبلی را نادیده بگیرد. بهتر نیست هر دبیر چندین دوره مسئولیت برگزاری جشنواره را برعهده بگیرد تا بتواند آنچه در ذهن دارد را به خوبی پیاده کند؟

هر بار با تغییر دبیرهای این جشنواره دیدگاه‌های جدیدی روی کار می‌آید که حسن‌ها و معایبی برای جشنواره به همراه دارد؛ زیرا دبیری این جشنواره برای آنها تجربه‌ای جدید است و تا عملکرد آنها به پختگی برسد و بتوانند جشنواره را آنگونه که می‌خواهند برگزار کنند، زمان می‌برد.

باید به دبیری که مستعد و توانمند است، فرصت داد که بتواند دیدگاه‌های خود را باوجود تمام سختی‌ها پیاده کند.

البته که لازمه این امر نقدپذیر بودن دبیر و بها دادن به ایده‌های نو است. مشکل موسیقی نواحی و موسیقی ایرانی نداشتن هم‌فکری است؛ زیرا هنرمندان جایی برای جمع شدن و هم‌فکری ندارند.

هنرمندان موسیقی باید یک پاتوق داشته باشند که یکدیگر را ملاقات کنند و حرف هم را بشنوند؛ درست همانند اتفاقی که در سینما رخ داده است. اگر امروز سینمای ایران رشد کرده است؛ به دلیل این است که نقد در آن راه پیدا کرده، پذیرفته شده و کسی هم از آن ناراحت نمی‌شود.

ـ چه مشکلاتی در مسیر دبیری این جشنواره همراه شما بود؟

امسال که دبیر این جشنواره شدم با مشکلاتی رو به رو بودم که قبلا در سِمَت‌ها و جایگاه‌های دیگر نداشته‌ام. به عنوان مثال برخی از هنرمندان گمان می‌کنند که همیشه باید در جشنواره حضور داشته باشند و دستمزد بگیرند؛ به همین دلیل زمانی که امسال برای اولین بار سعی کردم این روند را تغییر دهم و افراد جدیدی را به جشنواره دعوت کنم، با برخوردهای عجیبی از سمت برخی از هنرمندان مواجه شدم. درحقیقت برخی از آنها حتی من را تهدید کردند و گفتند که تخریب جشنواره را می‌کنند و آن را زمین می‌زنند. واقعا گمان نمی‌کردم هنرمندان این روحیه را هم داشته باشند.

به نظرم برخی‌افراد زیادی جشنواره‌ای شده‌ و حتی از اخلاقیات هم دور شده‌اند. افراد جدید هم باید جایی در این جشنواره داشته باشند و در آن شرکت کنند؛ زیرا همین امر است که به رشد جشنواره کمک می‌کند.

ـ پیش‌تر به سپردن جشنواره به بخش خصوصی اشاره کردید؛ یعنی این امر چگونه باید صورت بگیرد؟

این جشنواره نباید تنها به ارشاد متکی باشد، بلکه میراث فرهنگی هم باید از آن حمایت کند؛ زیرا این موسیقی بیشتر جزو میراث فرهنگی ایران است و بیش از آنچه که به ارشاد مربوط باشد به میراث فرهنگی مربوط است.

جشنواره باید با شرکت یا افرادی قرارداد ببندد که بودجه را تأمین کنند؛ چون اگر غیر از این باشد، تنها با تغییر یک مدیر در ارشاد و باطل شدن قراردادی که با او به امضا رسیده است، کل پروژه با مشکل مواجه می‌شود. حال باید دوباره قراردادی با مدیر جدید و با شرایط او وضع کنند و منتظر بمانند که بودجه جشنواره را تأمین کند؛ البته که ممکن است مدیر جدید حتی بخواهد تیم اجرایی را تغییر دهد، ولی وقتی تیم خصوصی در رأس کار باشد تغییر مدیران ارشاد در جشنواره تأثیرگذار نخواهد بود.

ـ بی‌نظمی در برگزاری این جشنواره تأثیری در موسیقی نواحی خواهد داشت؟

بطور کلی موافق نیستم که این جشنواره می‌تواند در موسیقی ما تأثیرگذار باشد، نمی‌گویم بی‌تأثیر است ولی گاهی حتی تأثیر منفی دارد تا حدی که برخی جشنواره‌ای می‌شوند و از اصالت خودشان دور می‌شوند.

حتی موسیقی اقوام مختلف ایران روی هم تأثیر می‌گذارند؛ یعنی ممکن است یک نوازنده بوشهری به نغمه‌های گیلانی علاقه‌مند شود و آن را وارد موسیقی خود کند.

البته که این جشنواره به لحاظ اینکه هنرمندان دیده می‌شوند، رسانه و تریبون دارند، مفید است. به هر حال رسانه ملی ما در زمینه موسیقی بسیار بد رفتار کرده است و حضور کمرنگ آن باعث شده ایرانی‌ها آنقدر که موسیقی پاپ را می‌شناسند، موسیقی نواحی کشور را نشناسند.

این امر در حدی است که مدتی پیش به یک ساز فروشی رفته بودم و در گوشه‌ای از مغازه یک تار قرار داده شده بود. فردی داخل مغازه آمد و پرسید این گیتار قدیمی چند است؟ یعنی حتی ساز اصیل ایرانی را نمی‌شناخت ولی گیتار را می‌شناخت.

ـ چه می‌توان کرد که موسیقی نواحی شناخته شود؟

جشنواره نمی‌تواند شق‌القمر کند، ما باید به سمت گردشگری موسیقی برویم؛ یعنی بوم‌گردی‌ها باید موسیقی را هم جزو جاذبه‌های یک منطقه بدانند و با گروه‌های موسیقی منطقه و نواحی قرارداد ببندند که از نظر مالی رشد کنند.

وقتی به یک نوازنده سرنا برای اجرا یک میلیون تومان می‌دهند ولی به نوازنده کیبورد پنج میلیون تومان، مطمئنا فرزند نوازنده سرنا دیگر سرنا یاد نمی‌گیرد و به سراغ کیبورد می‌رود.

اگر به سمت گردشگری موسیقی برویم و مردم برای شنیدن موسیقی مناطق مختلف به آنجا سفر و هزینه کنند، موسیقی نواحی رشد خواهد کرد.