به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری سینمای ایران، سید رضا میرکریمی در نشستی که روز گذشته در حاشیه چهارمین جشنواره بین المللی فیلم شهر به بهانه اکران فیلم یه حبه قند برگزار شده بود، افزود: هویت ملی ما نیاز به یک بازتعریف دارد. من می خواستم شاهنامه را بازخوانی کنم که شرایط آن فراهم نشد. هرچند یه حبه قند بسیار متفاوت از کاری است که من می خواستم در مورد شاهنامه انجام دهم اما در هدف به هم نزدیک هستند. هدف هر دو این آثار ایجاد احساس امنیت و در کنار هم بودن است تا جامعه حفظ شده و از هم نپاشد.

وی ادامه داد: در یه حبه قند فرهنگ ایرانی بازسازی شده است و نشان داده شده خانواده ایرانی حائز چه خصلت هایی است و اگر در شهر خصلت های دیگری از او می بینیم مربوط به ذاتش نیست و به زندگی جدیدش در شهر بازمی گردد.

این کارگردان فضای فعلی جامعه را فضایی دانست که همه افراد به دنبال گسستگی و جدایی هستند و بیان داشت: در این شرایط که کسی به دنبال ایجاد حس مثبت در جامعه نیست امکان دارد فیلم یه حبه قند دور از ذهن به نظر برسد اما شاید زمان آن رسیده که آلبوم عکس ورق خورده و زمینه های خوب برای زندگی درست نشان داده شود.

وی عنوان داشت: اگر بخواهیم تعریفی مادی از شهر داشته باشیم شهر تنها منظره یا چشم اندازی مصنوعی از ابنیه و ساختمان ها و امکاناتی است که زندگی شهری می تواند در آن جریان یابد.

وی خاطر نشان کرد: چنین تعریف هایی از شهر بسیار است ولی شهر زمانی هویت می گیرد که از یک مدنیت مذهبی که در علقه های معنوی ریشه دارد یاد کنیم. در این روزگار کلان شهرها به جایی تبدیل شده اند که تنها توسعه یافته اند و مفهوم پیشرفت به شکل کیفی را تجربه نکرده اند. شریان های ارتباطی یک شهر خیابان ها و معابر نیستند بلکه مکان ها و محصولات فرهنگی هستند که اتفاق می افتند.

میرکریمی با اشره به کلان شهرهای کشور که حاصل مهاجرت هستند گفت: این کلان شهرها بسیاری از خرده فرهنگ ها را در خود جا داده اند بدون آنکه بازتعریفی از آن ارائه دهند. زمانی که احساس مالکیت نسبت به شهر در فرد ایجاد نشود آرامشی هم به وجود نمی آید.

وی ادامه داد: حق مالکیت و تعلق باعث می شود فرد نسبت به شهر احساس تعلق پیدا کند. سینما وقتی بتواند در ایجاد علق عاطفی فضایی ایجاد کند که مشترکات و قواعد زندگی مدنی را به افراد یاد دهد توانسته به سینمای شهری بپردازد تا شهر به عنوان یک موجود زنده منسجم دیده شود.

این کارگردان در مورد دو نوع برخورد انتقادی که می توانیم به وضعیت اجتماعی و فرهنگی که در آن زندگی می کنیم داشته باشیم اظهار داشت: برخورد اول برخورد سلبی است به این معنا که اثر هنری اثری شفاف و صادق باشد تا کج روی هایی که در حوزه فردی و ارتباط با دیگران داریم نشان داده و ما را متنبه کند. در این صورت اثر هنری می تواند تاثیرگذار باشد و باعث شود فرد خود را در دنیای فرضی تجسم کند.

وی دومین برخورد را داشتن نگاه ایجابی دانست و افزود: ظرفیت های خاموش جامعه که مردم یک خاطره موروثی از آن دارند  نشان داده شود تا در شرایطی که جبری افراد را مجبور به خارج شدن از کرامات انسانی می کند جوی ایجاد شود تا افراد با بازگشت به خاطرات گذشته کرامات انسانی را به یاد آورند.

میرکریمی با اشاره به اینکه در فیلم یک حبه قند هم همین نگاه ایجابی وجود دارد گفت: در این فیلم خانواده ای ترسیم شده است که در جامعه امروزی کمتر دیده می شود. در این خانواده ایرانی جبری حاکم نیست و آدم ها در نیکی به یکدیگر مختار هستند. این شرایط می تواند احساس تنهایی و غربت را از افراد بگیرد و ایجاد آرامش کند.

انتهای پیام/ س ف/ ع ک