به گزارش خبرنگار سینماپرس، مردم و دوست داران سینما با همان چند فیلم که 17 سال پیش بر پرده سینماها دیده اند و دو سریال ارزشمند او، کیانوش عیاری را از خاطر نبرده اند و برای دیدن فیلم های اکران نشده اش روزشماری می کنند. گزارشی که در ادامه می خوانید دلایلی ست که ما برای دوست داشتن عیاری داریم.

1. با اخلاق ترین کارگردان سینمای ایران

اولین خصیصه ای که کیانوش عیاری را دوست می داریم اخلاق آرام و حیای ذاتی اوست. اینکه تا جان در بدن و نفس در سینه دارد از حاشیه و جوسازی دوری می کند عیاری را از دیگرانی که کمتر از او بی مهری دیده اند اما مدام پشت تریبون های مختلف در حال دریدن گریبان هستند متمایز و قابل احترام کرده است. بعد از «بودن یا نبودن» هیچ فیلمی از او به اکران عمومی در نیامده و چه بسا فیلم هایی که مجال ساخته شدن هم پیدا نکرده اند اما عیاری تکیه داده بر دیوار «خانه پدری» در انتظار روزی که «آرزوها» بیدار شوند در سکوت صبوری می کند و این صبوری آنقدر محترم است که هنوز عیاری را در رده های بالای محبوبیت کارگردانان سینمای ایران حفظ کرده است.

2. سینماگری که سبکش «هایپر رئال» باشد

در هنر نقاشی سبکی داریم به نام «هایپر رئال» که تصاویر رئال و واقعی را در ابعاد بسیار بزرگ با جزئیاتی قابل باور و غافلگیر کننده به تصویر می کشد. اگر بتوانیم نامی برای سبک سینمای اجتماعی عیاری بیابیم شاید همین «هایپر رئال» باشد. عیاری ذره بین به دست می گیرد و بی آنکه داستان خاص با پیچ و تاب های روایی عجیب داشته باشد حقیقت عریان و شاید خشن زندگی را نشانمان می دهد. هر کدام از فیلم های او صحنه تکان دهنده واقعی واقعی دارند که با سادگی و سکوت دهشتناکی ما را با واقعیت محض رو برو می کند و خود کنار می ایستد. عیاری را دوست داریم چون هیچ کس مثل او اینهمه صادق و عریان در عین حال تلخ سخن نمی گوید.

3. تجربه گرایی مردی که دیگر جوان نیست

حتما این را شنیده اید که در فیلم هایی چون «بیدار شو آرزو» و «خانه پدری» یا سریال موفق تلویزیونی «روزگار قریب» چیزی به نام جزئیات دقیق فیلمنامه وجود نداشته و عیاری با کاغذی در دست هر صحنه را در همان صحنه به دقت طرح ریزی می کرده است. در لحظه تجربه کردن عیاری و تجربه گرایی اش دلیلی ست که خیلی ها مثل مازیار میری برای دوست داشتن عیاری دارند. کارگردانی که در شصت سالگی هم دست از تجربه کردن سینمای هیجان انگیز و ساده اش بر نمی دارد، باید هم مخاطب خود را تشنه ساخت هر فیلم دیگری که قرار نیست بسازد نگه دارد.

4. روزگار قریب و دیگر هیچ

در زمانی که صداوسیما با سریال های سبک و بی مخاطب محبوبیت قبل اش را از دست داده بود سریال ساده و کم سروصدای «هزاران چشم» مخاطب های خاص و وفاداری داشت که هنوز هم می پرسند چرا این سریال در میانه ناگهان متوقف ماند. «روزگار قریب» اما تاثیر عمیق و طولانی مدتی داشت که برای معرفی عیاری به نسل امروز کافی به نظر می رسید. تصویر دکتر قریب که در برابر جهالت های مردم زمانه خود صبوری می کرد کارگردانی را به ذهن می آورد که پشت صحنه ایستاده است و از پیرمرد روستایی و خندان برای بار هزارم و با التماس و خواهش می خواهد: پدر من! خواهش می کنم! التماس می کنم به دوربین نگاه نکن!

شاید ما عیاری را مثل دکتر قریب دوست داشته باشیم که گرچه هیچ میدان و خیابان و بیمارستان معروفی به نامش نیست اما همه کودکان این سرزمین سلامتی شان را مدیون زحمات بی سروصدای او هستند. کاش کسی پیدا شود و عیاری را همانگونه که بود و هست به تصویر بکشد تا دیگرانی که نمی دانند هم در دوست داشتنش با ما شریک باشند.

5. قولی که کاش عیاری نداده بود

پس از آنکه فیلم «آن سوی آتش» به علت داشتن تهیه کننده ای تلویزیونی در جشنواره بين المللي فيلم تلويزيوني فيپای کن (۱۳۶۸) برگزیده شد، عیاری در فرانسه شناخته شد و جایزه نشان فرهنگ و ادبیات فرانسه را که به بزرگان هنر در جهان اهدا می شود به او تعلق گرفت. یکی از مزایای این جایزه یک سال زندگی و ساخت یک فیلم در آن کشور بود که شاید سیر زندگی هنری عیاری با پذیرفتن آن خیلی عوض می شد. اما عیاری که تهعدی شفاهی به تهیه کننده فیلم بعدی اش داشت به خاطر قولی که داده بود به ایران بازگشت و آن امکان و فرصت طلایی را پشت سر رها کرد.همین. می توانید دوستش نداشته باشید؟

6. بازیگرانی که به عیاری مدیونند

خیلی از بازیگرهای خوب سینمای ما را عیاری کشف کرد که می توان به عسل بدیعی و نسرین مقانلو اشاره کرد اما خیلی ها را هم دوباره احیا کرد. علیرضا خمسه می گوید 7 سال در سینما ممنوع الکار بوده اما عیاری برای فیلم «روز باشکوه» با مسئولین وقت حرف می زند و تعهد می دهد که بازی خوبی از او بگیرد و پای او را به سینما باز می کند. خمسه بعد از آن 30 فیلم سینمایی بازی کرد. مهدی هاشمی هم بعد از مدت ها با «روزگار قریب» دیده شد و شاید بهترین بازی های عمرش را در فیلم های عیاری به نمایش گذاشته باشد. عیاری بر گردن سینمای ما حق بزرگی دارد.

انتهای پیام/ع/ن.ف