ابولحسن داوودی کارگردان و نویسنده سینما درباره لزوم ساخت فیلم های ایرانی در خارج و سفر گروه های فیلمسازی ایرانی به سایر کشورها برای ساخت فیلم گفت: به نظر می‌رسد اکثر مواردی که درباره این موضوع مطرح گردید، مربوط به فیلم‌هایی است که با سرمایه دولتی ساخته می‌شوند و توسط کسانی ساخته می‌شوند که به هر حال نظر اول آن‌ها همین بودجه دولتی است و اگر این بودجه به شکل ارز باشد استفاده بیشتری دارد ، به همین منظور است که شاید ببینیم این پروژه ها خروجی کمتری دارند. از این نمونه‌ها در سال‌های گذشته زیاد ساخته شده که البته باید بسته به موضوع مطرح شود و نمی‌شود که همه را با یک چوب برانیم.

وی در پاسخ به این سوال که با توجه به این آیا نتیجه می گیریم پروژه‌های دولتی هم وجود دارند که تولید و فیلمبرداری آن ها در خارج از کشور لزوم داشته و خروجی مناسب داشته باشد گفت : ممکن است در پروژه ای این نیاز احساس شود که از فضا و یا اتمسفر خارج از کشور استفاده شود و فیلمبرداری در ایران امکان پذیر نباشد.

رئیس پیشین خانه سینما ادامه داد: اگر اینگونه پروژه ها در بخش خصوصی و سینمای مستقل و با سرمایه‌ای غیر دولتی و یا کمتر دولتی ساخته شود، آن زمان متوجه می شوید که این شکل ارجعات بی مورد به صحنه‌های خارج از کشور بسیارکمتر دیده می شود و یا اصلا وجود ندارد و اگر وجود داشته باشد به طور قطع ضرورت دارد و تعریف شده است.

او در ادامه تصریح کرد : در مواردی کاملا آشکار است که بیرون رفتن از کشور بیشتر بخاطر شرایط بودجه فیلم است. همین که احساس می‌کنند شاید بتوانند ، جذابیت کاذبی را به فضای فیلم اضافه کنند، این کار را انجام می دهند. در برخی موارد ماننده پروژه‌هایی که در آن فیلمنامه در کشور دیگر روایت می‌شود و سپس در کشور سومی که هیچ ارتباطی با آن فضا نداشته فیلمبرداری می‌شود کاملا آشکار است که دیگر مساله ضرورت و داستان و اهمیت سوژه وجود ندارد و برخی بوده‌اند که می خواستند از بودجه دولتی استفاده بهینه کنند !

کارگردان فیلم های «تقاطع» و «نان،عشق و موتور هزار» درباره شبیه سازی این دست صحنه‌های توسط جلوه های ویژه بصری گفت : این موضوع به فیلمنامه و میزان آن کار بستگی دارد، بسیاری از صحنه ها هست که نیاز به فیلمبرداری در فضای عمومی وجود ندارد و صحنه هایی است که توان منتقل شدن دارد و یا از ابتدا برای صحنه های بسته نوشته شود، بستگی به فیلمنامه و میزان کار دارد و یا برخی صحنه ها قابل بازسازی است.

او ادامه داد : فیلمنامه و ضرورت صحنه مهم است ، گاهی یک فیلمنامه و صحنه ای را می‌نویسیم که می‌شود آن را در موقعیت دیگری نوشت و یا در فضایی بسته قابل بازسازی است و اتفاقی هم برای کلیت فیلمنامه نمی افتد. این موارد به طور مشخص بر اساس موضوع قابل تشخیص است. من خیلی از فیلمنامه‌های سینمای دولتی و فیلم های سفارشی را اینگونه دیدم که صحنه هایی داشتند که می شد جاهای مختلفی اتفاق بی افتند و حتی می شد داخل کشور اتفاق بی افتد . یعنی ضرورتی نه به لحاظ قصه و نه بر اساس پیشبرد قصه وجود نداشت اما فیلم هایی هم بوده اند که حس می شد اگر این فضا و اتمسفر در آن نباشد موضوع فیلم لطمه می‌بیند.

انتهای پیام / ن