سینماپرس / برای اولین بار در تاریخ ۲۷ دسامبر سال ۱۹۸۵ مردم برای آئین دیدن یک فیلم سینمایی در کنار هم جمع شدند و این نخستین بار بود تا سنت دیدن به مثابه چیزی که ما امروز آن را فیلم دیدن در سالن سینما می نامیم به وقوع پیوست و این سنت را برادران فرانسوی لومیر بنا نهادند. با تولد سینما،سابقه لومیرها، ملیس، و ادیسون به شیوه های جالبی به هم پیوست در حالی که از کارخانه ادیسون تولید اقتصادی بیرون آمد از ملیس تصویر به مثابه فضای فانتزی به دست آمد ،ولی متفاوت از همه، از برادران لومیر اشتیاق به فاش کردن تولید شد: ارائه تصویر از دنیای بیرونی، که همیشه معلوم می شود که نه از دنیای بیرونی، که از جهانی حاصل شده که سینما و دیگر هنر های بصری به شیوه ای خاصی به آن نگاه کرده اند.

«آگوست» و «لئویس لومیر» در سال‌های ۱۸۶۲ و ۱۸۶۴ در شهر «بزانسون» فرانسه متولد شدند و در سال ۱۸۷۰ برای تحصیل در بزرگترین مدرسه فنی لیون عازم این شهر شدند. لومیر در سال های که جهان آبستن یکی از بزرگترین اختراعات و تاثیر گذار ترین وسایل جهان امروز بود در تاریکخانه ای مشغول ساخت دستگاهی جادویی بودند تا نام خود را برای اختراع تاثیر گذار در تاریخ به ثبت برسانند.

۲۷ دسامبر ۱۹۸۵ برادران لومیر در یک نمایش همگانی برای مردم موفق شدند به نمایشی آئینی که در سنت تاریخ هنر همواره وجود داشت دست یافتند.تکمیل این سنت بعد ها آئین رفتن به سینما را بوجود آورد به طوری که امروز در سرتا سر جهان مردم برای دیدن فیلم سینمایی وارد یک آیین جمعی نمایشی می شوند و این دیدن تبدیل به یک آیین شد.

برادران لومیر با نخستین نمایش رسمی‌، سینما را به عنوان یک رسانه‌ گروهی مستقل و  به مثابه یک زبان و نمایش نوین معرفی کردند. سینماتوگراف دستگاهی بود كه هم برای نمایش فیلم و همچنین برای تصویربرداری از آن استفاده می‌شود. اولین فیلم در ۱۹ مارس ۱۸۹۵ كارگران كارخانه‌ی لومیر را به تصویر كشید كه در حال ترك كارخانه بودند. نخستین فیلم‏هاى برادران لومیر در ۲۷ دسامبر سال ۱۸۹۵ در سالن گران كافه‏ى پاریس به نمایش عمومى درآمد و دنیا را تكان داد. در این جا بشر، براى نخستین بار، موفق شده بود خود، دیگران و بالاخره زندگى را همان طور كه هست یا باید باشد ببیند. مدت زمان هر فیلم حدود ۵۰ ثانیه بود. این فیلم‏ها به مضامین ساده‏اى مى‏پرداختند از جمله رفت و آمد در یك خیابان، فروریختن یك دیوار، ورود قطارى به ایستگاه، سوپ خوردن یك بچه و خروج كارگرانى از كارخانه‏ى لومیر. با این همه بعضى از این فیلم‏ها « مثل  باغبان آب‏پاشى شده » الگوهاى فیلم‏سازى چندین دهه‏ى بعد را به دست دادند.

هفته آینده  سالروز اولین نمایش فیلم سینمایی «ابی و رابی» اولین فیلم سینمای ایران است به همین سبب لازم دیدیم با توجه به نزدیکی این تاریخ با اولین نمایش فیلم های لومیر ها به اولین بازخورد ایران با سینما نیز نگاهی داشته باشیم.

پس از کشف صنعت سینما در سال ۱۸۹۵ توسط لومیرها، پذیرش این صنعت در ایران خیلی سریع شکل گرفت، به طوری که ۵ سال پس از این تاریخ یعنی در سال ۱۹۰۰میلادی وارد ایران شد و در ایران رواج گرفت اما برخلاف آنچه در اروپا و آمریکا اتفاق افتاده بود، در ایران نه تنها به عنوان یک وسیله یا ابزار موثر در اطلاع رسانی و آموزش و همچنین فراهم سازی یک تفریح آموزشی ارزان برای توده های مردم به شمار نرفت، بلکه صرفا ابزاری برای ثبت وقایع زندگی شاه و تفریحی در دست اشراف و اعیان خودپرست شد. به عبارتی، هر چند که صنعت سینما به فوریت در ایران وارد شد اما فرهنگ استفاده از این صنعت وارد کشور نشده و اهمیت خود را پیدا نکرده بود.

اولین برخورد ایران با مساله فیلم و سینما به سالهای ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۰۰م)بر می گرد.دراین  سال و با سفر شاه وقت به غرب وی با دستگاه یا بهتر می توان گفت با سرگرمی جدیدی تحت عنوان سینماتوگراف آشنا شد. از آنجا که آن را بسیار جالب و سرگرم کننده یافت، دستور خرید آن را به میرزا ابراهیم خان، عکاس باشی دربار صادر کرد. با خرید این دستگاه، تجهیزات اولیه برای ورود صنعت سینما به ایران فراهم آمد. در زمان این پادشاه و به دستور آن ۲ دستگاه نمایش فیلم از خارج خریداری و به داخل کشور آورده شد.اولین فیلم برداری ایرانی نیز درهمان فرهنگ به وسیله ابراهیم خان عکاس باشی از مراسم  بازدید شاه از جشن گلها در شهر اوستاند بلژیک انجام گرفت. و این به عنوان قدم اول برای به کارگیری از این دستگاه در فیلم برداری توسط یک ایرانی بود.

آبی و رابی (۱۳۰۹) نخستین فیلم بلند داستانی صامت ایرانی. این فیلم توسط اوانس اوگانیانس ساخته شد و در روز جمعه دوازدهم دی ۱۳۰۹ ساعت دو بعد از ظهر در سینما مایاک به نمایش درآمد. روند تولید فیلم درسالهای اولیه فعالیت سینما تا دهه ۳۰ ، آنچنان بالا و قابل توجه نبوده ، به طوری که تولید فیلم در آن دوران حداکثر به ۲ یا ۳ عدد می رسد. بیشترین دلیل پایین بودن تولید در این دوران به مسائلی از قبیل عدم وجود تجهیزات مناسب برای تولید،عدم تقاضای مناسب افراد که به تعطیلی برخی سینما ها منجر می شد. اما در سالهای بعد با کشف اشتیاق بین سینماگران و تحصیل کرده های ایرانی و با توجه به نفوذ سینما و پیوند با مردم توجه همگان را برانگیخت و سینما مسیر جدیدی در ایران را طی کرد.