محمدرضا لطفی، کارگردان فیلم «روایت ناپدید شدن مریم» که در بخش نوعی تجربه سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر به نمایش درآمد، در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس، در رابطه با این فیلم اظهار داشت: «روایت ناپدید شدن مریم» یک نوع سایکو درام در رابطه با ترس است که در یک فضای مستند-داستانی روایت می شود. این نوع از ساختار در واقع برای اولین بار است که در ایران ساخته می شود و در واقع ترس در این فیلم به نوعی مفعول است و یک نوعی از ژانر وحشت است.

وی ادامه داد: این فیلم از سه فاز مستند، داستانی و مصاحبه تشکیل شده است و درام داستان در این سه بخش یاد شده پیش می رود و این سه فاز با یکدیگر تلفیق شده و قصه را روایت می کنند. داستان این فیلم در مورد یک مستندساز است که در سال ۸۷ سفارشی برای ساخت مستندی راجع به نیروهای ماورایی و کم کم همسرش دچار به اصطلاح جن زدگی می شود و ناپدید می شود، در سال ۹۲ یک گزارشگر دیگر به این ماجرا علاقمند شده و شروع می کند راجع به این قضیه فیلم می سازد.

لطفی با بیان اینکه بخش نوعی تجربه در جشنواره کم لطفی شده است، بیان کرد: هیات انتخاب و دبیر جشنواره با هوشمندی این بخش را انتخاب کردند و حرکت خوبی بود اما در اجرا نه تنها هیچ اتفاقی نیافتاد بلکه به نظر من برای برخی از فیلمسازان هم نوعی توهین بود، برای عده ای از فیلمسازان هم نسل من این بخش هیچ اتفاق مثبتی برایشان نبود و حتی برای فیلمسازان شناخته شده تری چون شهرام مکری، فرزاد موتمن و محمد علی سجادی این روند نمایش فیلم ها یک توهین بزرگ بود.

این کارگردان خاطر نشان کرد: اگر قرار بر این است که چنین بخشی در جشنواره حضور داشته باشد به نظر من باید شراط یکسانی را برای نمایش همه فیلم ها در جشنواره به وجود آورد، و قضاوت در مورد همه فیلم ها از جمله بخش نوعی تجربه را بر عهده مخاطب گذاشت و از قبل پیش داوری نکرد. حتی اطلاع رسانی خوبی نیز برای این بخش رخ نداده است، این حرکت از سوی جشنواره مثل یک مهمانی است که میزبان یک غذای اصلی دارد و تعدادی هم سالاد و ماست را در کنار آن قرار می دهند. به نظرم باید حتی حمایت برای بخش نوعی تجربه بیشتر باشد چون این فیلم هایی هستند که ذائقه مخاطب را تغییر می دهند.