«بدون مرز» از لحاظ فرم و روایت ساختاری جدیدی را تجربه کند و فیلمساز به نوعی دست به ایجاد یک سبک جدید در روند تولید فیلم های سینمایی زده است. با توجه به اینکه بازیگران این فیلم سینمایی هیچکدام جزو چهره های شاخص سینما نیستند، ساختار گرم و دلنشین فیلم کشش های لازم را برای جذب مخاطبان ایجاد می کند. گویا امیرحسین عسگری فیلمساز جوان سینمای ایران می خواسته با ساخت این فیلم به همگان ثابت کند، این چهره ها نیستند که می توانند متضمن استقبال مخاطبان از یک اثر سینمایی شوند! نکته ای که متأسفانه به ویژه در سال های اخیر بسیاری از فیلمسازان سینمای ایران نسبت به آن مغفول مانده اند و همچنان بر این تفکر عقب مانده خود پایبند هستند که چهره ها می توانند تضمین کننده گیشه یک اثر سینمایی باشند. در حالی که فروش فیلم هایی که در آن لشگری از چهره ها حضورداشتند و درگیشه دچار شکستی جدی شده اند خلاف این را ثابت می کند!

این فیلم تجربه ای خارق العاده برای سینما محسوب می شود و می تواند برای فیلمسازان جوان به نوعی یک کلاس درس تمام عیار باشد چرا که «بدون مرز» در یک محیط بسته و لوکیشن محدود بسیار سخت است و اینکه کارگردان بتواند چنین اثر قابل تأملی را با میزانسن ها و دکوپاژ بسیار خوبی در این محیط بسازد از توان بسیاری از فیلمسازان خارج است.

«بدون مرز» فیلمی ضد جنگ است و داستان پسری را روایت می‌کند که هر روز برای ماهیگیری به کشتی به گل نشسته‌‎ ای در نقطه صفر مرزی پا می‌گذارد و آنجا را به محلی برای آرامش خود تبدیل کرده، اما حضور دختری عرب زبان آرامش او را به هم می زند در این میان پای نیروهای آمریکایی نیز به داستان فیلم باز شده و تقابل فرهنگ ها و خواسته های آزادی خواهانه تمامی مردم جهان از تمامی ملیت ها و فرهنگ ها به خوبی در آن به تصویر کشیده می شود.

این فیلم بر اساس تم انسان گرایی و انسانیت ساخته شده است و هیچ گونه مرزبندی برای خود قائل نیست. فیلمی که متعلق به تمامی مردم جهان است. فیلمی ضد جنگ، ضد خشونت و ضد استکبار که می خواهد این مهم را بیان کند که تمام مردم دنیا از هر صنف، قشر، فرهنگ و دسته ای با جنگ مخالف هستند و این حکومت های مستکبرند که ملت ها را قربانی جنگی ناخواسته با هم می کنند. «بدن مرز» فیلمی بدون جغرافیا است و شاید در آن تنها جغرافیای انسانی معنا داشته باشد.

زبان بیان این فیلم، زبان تصویر است! «بدون مرز» به دور از هرگونه کلیشه پردازی و شعار زدگی به خوبی هرچه تمام تر حرف های بزرگ و انسانی را در خود نهفته دارد. جهان انتزاعی که عسگری در این فیلم آن را خلق کرده است آنقدر شیرین و رویایی است که باعث می شود تمامی مخاطبان با آن ارتباط برقرار کنند.

شاید در وهله اول برای هر مخاطبی اینگونه به نظر برسد که به دلیل فرمالیستی بودن ساختار این فیلم نمی تواند به هارمونی لازم در صوت و تصویر دست پیدا کند. اما با توجه به خلاقیت های بی شمار فیلمساز به ویژه در بحث تدوین و فیلمبرداری از سقوط این فیلم و گرفتار شدن آن در ورطه فیلم های هنری به شدت جلوگیری می شود. ریتم این فیلم برخلاف اکثر فیلم های هنری بسیار خوب و قابل قبول است و مخاطب را از خود خسته و دلزده نمی کند.

در نهایت ذکر این نکته خالی از لطف نخواهد بود که این فیلم می تواند برای تمامی مردم مسلمان ایران، به دلیل آنکه سال ها در برابر تهاجم دشمن بعثی قرار گرفته بودند قابل درک و قابل لمس باشد. این فیلم فی الواقق روایت گر آرزوهایی پاک و خالصانه است که در برابر هجمه مستکبران ایستادگی کرده و می خواهند به بلوغ فکری، رفتاری و انسانی برسند که ملت شریف ایران این مهم را به همگان ثابت کرده اند که طی این سال ها همواره این چنین بوده اند.