کریم الدینی در ادامه این بحث اظهار داشت: در حین تصویربرداری اتفاقی برای اسب افتاد که من در روند جریان دراماتیک فیلمم از آن استفاده کردم. اگر اتفاقات دیگری برای علی و اسبش رخ می داد مسیر پیشروی قصه فیلم نیز طبیعتاً تغییر می کرد.  ممکن بود «آتلان» با یک پایان شیرین تمام شود اما از آنجا که ما قصد روایت واقعی حوادث را داشتیم این اتفاق رخ نداد.

 این کارگردان با اشاره به داستان گو بودن فیلم «آتلان» اظهار داشت: این فیلم دارای نقاط اوج و فرود است که تعلیقات زیادی در آن می بینیم و برای چیده شدن آن ها نیازمند فیلمنامه مناسبی بودیم.

وی خاطرنشان کرد: در زمان دانشجویی قرار بر ساخت مستندی کوتاه برای پروژه پایان ترم شد که با دوستانم در ساخت این مستند شریک بودیم. آن زمان فیلمی ۵ دقیقه ای با موضوع اسب ترکمن ساختیم که من نقش فیلمبردار را در گروه داشتم.

این کارگردان خاطرنشان کرد: در ساخت این مستند با مردم، جامعه شناسی، فرهنگ، ارتباط آدم ها با اسب، دخالت اسب در چرخه اقتصادی خانواده ترکمن آشنا شدم. در آنجا با خانمی آمریکایی به نام لوئیس فیروس آشنا شدم که اسب ترکمن را در دنیا احیا کرد. ایشان ثابت کردند که خاستگاه اسب خزر، ایران است.

وی در ادامه این بحث افزود: من به فکر ساخت فیلمی در رابطه با ایشان بودم که پس از تعلل هایی که داشتم این خانم فوت کرد و ساخت آن مستند لغو شد. سودای ساخت فیلمی با موضوع اسب ترکمن در سر من ماند تا به ایده ساخت «آتلان» رسیدم و در سال ۱۳۹۰ تصمیم به ساخت مستندی راجع به یک مربی ترکمن و اسبش گرفتم.

کارگردان فیلم «وقتی ابرها پایین می آیند» در ادامه اظهار داشت: برای ساخت این مستند من پژوهش خود را آغاز کردم و پس از سه ماه تحقیق و مصاحبه پژوهشی با ۳۷ مربی اسب به کاراکتر مورد نظر فیلم رسیدم. ۳ ماه نیز برای برقراری ارتباط با علی (کاراکتر اصلی فیلم) زمان گذاشتم و اعتمادش را جلب کردم. تصویربرداری این فیلم از آذر ۱۳۹۱ تا مرداد ۹۲ به طول انجامید.

این کارگردان در ادامه از مراحل تصویربرداری این فیلم گفت: تصویربرداری مسابقات اسب سواری سخت ترین بخش کار ما بود. چرا که این مسابقه در کوتاه ترین زمان ممکن برگزار می شد و ما مجبور بودیم بدون هیچ اشتباهی در اولین برداشت کار خود را انجام دهیم. ما ۷ دوربین داشتیم که باید مهمترین لحظات را ثبت می کردند و من فکر می کنم مهمترین لحظات این مسابقات در فیلم به خوبی ثبت شد. به اعتقاد من بار دراماتیک در مسابقات به اندازه کافی است و نگرانی های علی تعلیق های خوبی در فضای فیلم گنجانده است.

وی در ادامه افزود: من در رخ دادن اتفاقات دخیل نبودم و سعی داشتم که حوادث را فقط هدایت کنم. ایلحان از سکانس اول بار درام فیلم را به دوش می کشد و تا آخر فیلم حفظ می کند. شخصیت ایلحان در تصویربرداری و تدوین به وجود آمد.

کریم الدینی با اشاره به اکران فیلم های مستند در سالن اصلی برج میلاد خاطرنشان کرد: سالهای گذشته سینمای مستند در فضایی تشریفاتی به جشنواره فجر راه می یافت و جایگاه خاصی نداشت. اینکه مستند از زیرزمین به سالن اصلی آمده است اتفاق خوبی است اما زمان نمایش این فیلم ها اصلاً زمان مناسبی نیست.

این کارگردان در پایان تصریح کرد: با وجود نامناسب بودن زمان اکران امیدوارم اکران فیلم های مستند در سالن اصلی در سال های آینده تداوم داشته باشد و ما قدم به قدم جایگاه واقعی این گونه سینمایی را به آن بدهیم. امسال علاوه بر نامناسب بودن زمان اکران فیلم های مستند برگزار نکردن نشست های پرسش و پاسخ و عدم اکران مردمی فیلم ها نیز اتفاق ناخوشایندی بود که امیدوارم سالهای آینده علاوه بر تداوم اکران فیلم های مستند در سالن اصلی مسئولان به این نکات نیز توجه کنند.