عجیب بودن عملکرد زوجی که فیلم دنبال می کند به قدری است که فیلم نیاز به فضاسازی قدرتمندی دارد و بی توجهی به فضاسازی از سوی فیلمساز باعث شده مخاطب دو شخصیت اصلی فیلم که دغدغه حمایت از حیوانات آسیب دیده را دارند احمقانه جلوه کند.

عدم مصاحبه فیلمساز با کاراکترهای اصلی فیلم و مشخص نشدن انگیزه آنها برای مخاطب ارتباط مخاطب با آن ها را برقرار نمی کند و از طرفی بلاتکلیف بودن فیلمساز در ارائه مضمون مورد نظر باعث شده «پناهگاه» تبدیل به فیلمی عقیم و بی مسئله شود.

به جای مهربانی از سوی کاراکترهای اصلی بیشتر بیکاری و بی دغدغه بودن کاراکترها است که به مخاطب منتقل می شود. گویا زوجی که در فیلم حضور دارند علاقه شدیدی به حیوانات داشته و به خاطر عدم کنترل این علاقه دست به چنین کاری زده اند. مهربانی و دوستی با حیوانات مسئله ای است که در فیلم به دلیل بلاتکلیفی فیلمساز در مضمون فیلم به چشم نمی آید.

«پناهگاه» مستندی ضعیف است که در مباحث علمی و اخلاقی نسبت به حیوانات عقیم عمل می کند و با ادعایی بزرگ به مسئله ای ساده پرداخته و در عین سادگی موفق به بیان اظهارات مورد نظر خود نشده است. به همین دلیل دوربین کارگردان در خانه سرگردان و بی هدف به دنبال حیوانات می گردد و قبل از هر چیز مخاطبش را سردرگم می کند.

آوردن حیواناتی چون شغال، جغد، سگ و غیره به خانه و درمان آنها عملکردی عجیب است که فیلمساز بدون توجه به این مسئله، داشتن این دغدغه را به نظر طبیعی می داند و مخاطب شگفت زده را به مرور از فیلمش منزجر و دلزده می کند. کاش سندی به جای نشان دادن تصاویر اضافی از حیوانات تکلیف دوربین سرگردانش را روشن می کرد و به «پناهگاه» که دارای ایده جذابی است ساختاری منسجم و مشخص می بخشید تا مخاطب نیز به هدف فیلمساز از ساخت فیلم نزدیک شود.