کارگردان فیلم سینمایی «عروس آتش» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: اگرچه مشکلات متعددی در جامعه وجود دارد که باید با دیدگاه نقد در سینما و سایر هنرها به آن ها پرداخته شود اما شاید بهتر یاشد که ما کمی هم با دید مثبت به پیرامون خود نگاه کنیم و سعی داشته باشیم اشکالات درونی و شخصی خودمان را حل کرده و سپس به دنبال رفع مشکلات در جامعه و کشور باشیم.

وی ادامه داد: «جزیره رنگین» بر اساس همین اعتقاد ساخته شده است؛ من با ساخت این فیلم می خواستم به مخاطبانم گوشزد کنم که در جامعه هر شخصی به اندازه وسع و امکان خودش باید مفید و موثر واقع شود و اینکه ما بخواهیم با گوشه گیری و خواندن آیه یأس موج منفی را به خود و اطرافیان مان متحمل کنیم و مدام از دولت توقع داشته باشیم کاری برای ما انجام دهد روش درستی نیست و باید اصلاح گردد.

سینایی سپس با اشاره به اینکه داستان این اثر سینمایی بر اساس حقیقت ساخته شده است اظهار داشت: من خودم در سفری که به جزیره «هرمز» داشتم با فعالیت‌ های هنری و اجتماعی احمد نادعلیان نقاش و طراح، آشنا شدم و وقتی دیدم که ایشان چگونه منافع اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را برای مردم منطقه در پی داشته اند تصمیم به ساخت این فیلم گرفتم که باعث تقویت روحیه همدلی در میان اعضای جامعه و از سوی دیگر توجه به حفظ محیط زیست و حتی جذب گردشگران خارجی می شود.

این فیلمساز مطرح سینمای ایران تأکید کرد: هرچند که هدف اصلی من از ساخت این اثر سینمایی مخاطبان ایرانی بودد اما در بخش جنبی به مسأله جذب توریست و گردشگر خارجی نیز توجه داشتم و خوشبختانه تجربه اکران فیلم در دو کشور «کانادا» و «لهستان» نشان داد که در این مسأله موفق عمل کرده ام چرا که بعد از تماشای این فیلم تعداد کثیری از مخاطبان مشتاق شدند تا به ایران آمده و از نزدیک از جزیره زیبای «هرمز» بازدید کنند.

کارگردان فیلم سینمایی «گفتگو با سایه» خاطرنشان کرد: یک فیلمساز اصولاً بایستی برای رشد و ارتقای فرهنگ جامعه خود مفید واقع شود و بتواند جامعه را با موفقیت روبرو سازد؛ خوشبختانه معتقدم من بعد از ساخت «جزیره رنگین» از این امتحان سربلند و پیروز بیرون آمده ام و امیدوارم که این فیلم در اکران عمومی بتواند تأثیرات مثبتی را روی مخاطبان بگذارد.

سینایی در بخش دیگری از این گفتگو در پاسخ به این سوأل که آیا از زمان و نحوه اکران فیلمش راضی است اظهار داشت: من طی تمامی سال های فیلمسازی ام به بسیاری از مسائل و مشکلات عادت کرده ام و دیگر همه چیز در سینمای ایران برایم عادی شده است؛ طی مدت گذشته بسیاری از افراد به من گفتند که چرا فیلمت را در این زمان مرده به اکران سپرده ای که من هم در پاسخ به همه گفتم که زمان اکران فیلم دست من نیست!

وی در همین راستا ادامه داد: تنها دلیل مشارکت من با «بنیاد سینمایی فارابی» برای بهتر دیده شدن این فیلم بود چرا که معتقد بودم اگر یک نهاد دولتی از فیلم من حمایت کند حداقل دلش برای بازگشت سرمایه خود می سوزد و امکان خوبی را برای نمایش فیلم مهیا می کند که امیدوارم این گونه باشد و ما بتوانیم به زودی شاهد تبلیغات گسترده و حضور مخاطبان بسیار برای تماشای این اثر سینمایی باشیم.

این کارگردان تأکید کرد: متأسفانه برخی بر این تفکر استوارند که فیلم های مستند داستانی نباید به اندازه فیلم های معمول در سینما مورد توجه قرار بگیرد؛ این در حالی است که این گونه فیلم ها تأثیر بیشتری روی مخاطبان شان می گذارند و نباید در حق آن ها برای دستیابی به زمان خوب اکران و امثالهم اجحاف شود و اتفاقاً باید مدیران برای ایجاد فرهنگ سازی در جامعه به این نوع فیلم های آموزنده و تأثیرگذار بیشتر بها دهند.

گفتنی است؛ داستان فیلم «جزیره رنگین» اقتباسی آزاد است از فعالیت دکتر احمد نادعلیان در جزیره هرمز. او یک – هنرمند محیطی- است چند سال پیش به آن جزیره رفت، بیغوله ای ویران را خرید و آن را به موزه‌ای برای نمایش آثار هنری بومی مردم جزیره تبدیل کرد. علاوه بر این طی کارگاهی به اهالی علاقه‌مند جزیره آموخت که چگونه می‌توانند با بهره‌گیری از خاک‌های رنگارنگ جزیره نقاشی کنند و آثار خود را برای فروش به گردشگران ایرانی و خارجی ارائه دهند. حاصل این فعالیت آن است که امروز کسانی که از این کارگاه‌ها بهره برده‌اند؛ می‌توانند با فروش آثارشان به گردشگران، شرایط اقتصادی بسیار بهتری را برای خود و خانواده‌شان فراهم کنند. بدیهی است که این فعالیت از طرف یک – سرحدی- (فردی که از اهالی بومی جزیره نیست)؛ در ابتدا با سوءظن و مخالفت کسانی از اهالی بومی مواجه شد و برخوردهایی را به وجود آورد. اما پس از حدود ده سال، نقاشی روی شیشه با خاک‌های رنگین جزیره به یک – هنر اجتماعی– تبدیل شده است که گردشگران بسیاری را از ایران و کشورهای دوردست برای دیدار از جزیره هرمز جلب می‌کند.