به گزارش سینماپرس اینکه این شباهت اتفاقی بوده یا آگاهانه مشخص نیست اما آنچه هویداست اینکه می توان میان شاکله این دو داستان و به خصوص افعال شخصیتهای محوری هر دو که یک زن است شباهتهایی را برشمرد.

در فیلم ایتالیایی داستان زنی به نام “ایرنه” با بازی “جاسمین ترینکا” را می بینیم که به “عسل” شهرت دارد. او سبک زندگی خاصی دارد. هر روز به ورزش مورد علاقه‌اش شنا می پردازد و در عین داشتن یک رابطه به ظاهر عاشقانه امورات خود را از طریق خلافهایی می گذراند کاملا در خدمت مرگ! او تلاش می کند به پیرمرد های در آستانه مرگ کمک کند تا از زندگی خلاص شوند آن هم با خوراندن سموم کشنده.

“عسل” البته که این خلاف خود را با مهارت تمام انجام می دهد و در عین حال به انجام این فعل گناه آلود به چشم رسالتی می نگرد که بر گردنش گذاشته شده است!

اگر بر رفتارهای “عسل” تمرکز کنیم کاملا متوجه شباهت تمام عیار “آذر” فیلم “من” با او می شویم؛ همان قدر که “آذر” به انجام خلافهای مختلفش چنان رسالتی می نگرد که انجام با ظرافت آنها اسباب ارضای روحی او را موجب می شود “عسل” هم دقیقا در همین خط پیش می رود.

حین انجام تک تک آدم کشیها یا شاید هم کمک به طالبان مرگ، این یک روال پرتعلیق به لحاظ دراماتیک است که در “عسل” قرار داده شده؛ درست شبیه همان کاری که سهیل بیرقی در “من” انجام داده است.

سرکشی، خشم درونی و تلاش برای آرامش ظاهری و حتی استیل راه رفتن شخصیت اصلی “من” شباهتهای فراوانی دارد با شخصیت اصلی فیلم “عسل” ساخته “والریا گولینو”؛ فیلمی که اتفاقا در جشنواره کن ۲۰۱۳ هم حضور داشته است.

“عسل” پر شده از خرده داستان درست همان کاری که سهیل بیرقی برای “من” انجام داده اما کوبندگی پایان بندی “عسل” به مراتب بیشتر از “من” است.

در “من” به گونه ای کاملا محتوم در ساختار فیلم و سریال وطنی، دستگیری خلافکار را به چشم می بینیم اما در “عسل” رستگاری شخصیت زن داستان کاملا خودخواسته است؛ او روسری بر سر وارد یک مسجد می شود(!) و انگار می رود تا خود را در معرض تطهیر قرار دهد…

آیا “من” از “عسل” کپی شده است؟

• 
• پوستر فیلم ایتالیایی “عسل”
• • 
  • پوستر “من”

*سینماروزان