وی درباره علت ساخت این مستند سینمایی افزود: «والسی برای تهران» در امتداد دغدغه‌های اجتماعی من بود؛ این بچه‌ها، افرادی هستند که نمی‌گویم از سوی اجتماع طرد شده‌اند، اما سختی‌های بسیاری را تحمل می‌شوند تا هنر خودشان را ارائه دهند. بسیاری از این بچه‌ها بخاطر این که جدی گرفته نمی‌شوند دست به مهاجرت می‌زنند. من این مستند را ساختم تا شاید تلنگری باشد بر متولیان موسیقی در کشورمان که کمی به فکر این بچه‌ها باشند.

این کارگردان فیلم‌های مستند دربار تاثیرگزاری این گونه مستندها بر مسئولان فرهنگی کشور بیان کرد: فکر می‌کنم بیشترین تاثیرپذیری این مستند بر روی مردم باشد. نمی‌دانم آیا مسئولان ما وقت یا تمایلی دارند که فیلم مستند تماشاکنند یا نه. البته می‌دانم یکسری از مسئولین هم این مستند را دیده‌اند، اما هیچ اتفاقی برای این بچه‌ها نیفتاده است. به نظرم گروه هنر و تجربه بستر مناسبی است که مردم به راحتی به تماشای اینگونه مستندها بنشینند.

تبریزی درباره مشکلات ساخت این گونه مستندها گفت: ساخت مستندهای شهری، هرنوعی که باشد سخت است؛ به خاطر این که وقتی شما دوربین در دست می‌گیرد و وارد خیابان می‌شوید مردم به شما تذکر می‌دهند که چرا دارید از ما فیلم می‌گیرید. من در این چندسالی که مستند شهر می‌سازم بارها با این موضوع رو به رو شدم که مردم فکر می‌کردند این فیلم  را برای بی‌بی‌سی می‌سازیم، به همین خاطر حساسیت بیشتری به کار می‌بردند. ما برای ساخت این مستند با مشکلاتی مانند برخورد ماموران سد معبر و حراست پاساژها رو به رو شدیم، در زمانی که خودم در صحنه حضور داشت، با استفاده از مجوزی که داشتم، مشکل را برطرف می‌کردم، اما وقتی نبودم این بچه‌ها را دستگیر می‌کردند و می‌بردند.

وی در پاسخ به این سؤال که آیا به فکر این هستید درباره این موضوع فیلمی داستانی بسازید، بیان کرد: نه؛ فکر می‌کنم فضای مستند، بستر مناسب‌تری برای بیان این گونه موضوعات است؛ چرا که باور پذیری آن از سوی مردم چندین برابر فیلم داستانی است. من اصلاً علاقه‌ای به ورود در عرصه سینمای داستانی ندارم.

*تسنیم