محمدرسول محمدی/ دیروز سخنانی به نقل از ابراهیم داروغه زاده  در کمیسیون هنر و معماری شورای عالی انقلاب فرهنگی منعکس شد مبنی بر اینکه امسال در جشنواره فیلم فجر بخش «خارج از مسابقه» نخواهیم داشت. همینطور آمارهایی مبنی بر ۹ فیلم با موضوع انقلاب، مقاومت و یا دفاع مقدس از بین ۲۵ فیلم جشنواره و ... بیان شد که همگی نشان از ظاهرسازی غیرواقعی برای سینما در پس واقعیات پنهان آن دارد! واقعیاتی که در پس جشنواره ۳۶ فیلم فجر پنهان گردیده و گویی نمی دانند در بلند مدت چه بلایی سر سینما خواهد آورد!؟

امسال تمام تلاش مدیریت سینما به سمت آمارسازی غیرواقعی از تولیدات یک سال سینمای ایران با برگزاری یک جشنواره تصنعی در قالب سی و ششم سوق یافته و گویی قرار نیست این دایره بسته کمی از تارعنکبوت های تاریخ گذشته اش رهایی یابد. برخی تصور می کنند فضای امروز رسانه ای همانند چند دهه گذشته است که هر طور می خواهد فضا را بیارایند و کسی هم چیزی نگوید!

اما باید به مدیریت تاریخ گذشته این روزهای سینما یادآوری کرد:

۱- جشنواره فیلم فجر بهار سینمای ایران نام گرفته است، یعنی تبدیل شده به فضایی برای عرضه همه آثار سینمایی یک سال سینمای ایران؛ لذا هم باید جذابیت برای حضور فیلمسازان در این رویداد تقویت شود و هم فضایی برای دیده شدن تعداد مناسبی از تولیدات سینمایی در آن فراهم آید.

۲- نگاه و رویکرد جشنواره در انتخاب آثار بخش مسابقه، خارج از مسابقه، نگاه نو و داوری آثار و معرفی برگزیدگان است که می تواند با سیاستگذاری دقیق برگزارکنندگان، فضایی برای ترغیب فیلمسازان به تولید آثار ارزشمند در ژانرهای مختلف فراهم آورد، فرآیندی که می تواند باعث غنای محتوایی آثار سینمای ایران در طول زمان و یا سوق تولیدات به سمت و سوی خاص و انحرافی گردد.

۳- فراهم آوردن شرایط دیده شدن دامنه مناسبی از تولیدات سینمای ایران برای رسانه ها و فرهیختگان باعث می شود تحلیل دقیق و درستی از شرایط یک سال آینده سینمای ایران ایجاد گردد.

با نگاهی به سه عنوان فوق پر واضح است که برای رسیدن به بلوغ جشنواره و اصلاح روندهای جاری در سینما، ایجاد مشوق های لازم برای تقاضای حداکثری آثار برای حضور در جشنواره ضروری است و مدیریت سینما موظف است مزیت های جذاب و موثری برای آثار برگزیده جشنواره طراحی نماید تا جشنواره صرفا به برگزیده شدن چند فیلم خاتمه نیابد. لازم است آثار قابل توجه یک جشنواره در سال پیش رو از شرایط بهتری برای اکران بهره مند شوند و بلاهایی که سر فیلم هایی همچون «ویلایی ها» آمد، به خاطر ناتوانی مدیران سینمایی در اداره فرآیند مهمی همچون اکران و عرضه فیلم های سینمایی، برای سایر آثار مناسب جشنواره روی ندهد.

فضا باید به نحوی مهیا شود که فیلمسازان برای حضور آثارشان در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر اشتیاق مضاعف داشته باشند، و اگر نشد باز هم برای بودن در بخش خارج از مسابقه سر و دست بشکنند! اتفاقی که در بسیاری از سال ها برای جشنواره فیلم فجر روی داد و بسیاری بودند که همه کار می کردند تا فیلم شان حداقل در بخش خارج از مسابقه نمایش یابد!

این یعنی جذابیت و تاثیر گذاری یک رویداد فرهنگی، این یعنی موفقیت و پویایی یک مدیریت، موضوعی که می تواند دبیر یک جشنواره را به افتخار کردن وا دارد!

بسی جای تعجب است که چه بلایی سر جشنواره آمده که دامنه فیلم های نمایش یافته در آن تنها به بیست و اندی محدود شده است! شاید تنها چند دوره اول جشنواره فجر به این میزان محدود فیلم نمایش یافت و آن هم از سر نداری و ناچاری!

 آیا همان نداری و ناچاری دوره های اول جشنواره روی داده است؟ که اگر هست افتخاری برای مدیریت سینما نخواهد بود؛ و اگر هم بی تدبیری است که قطعا نمی شود بدان افتخار کرد!

بسی مبرهن است با آرایش و بزکی که مدیران سینمایی بر جشنواره ۳۶ فیلم فجر حقنه کرده اند، امسال قطعا نمی توان با فیلم های حاضر در جشنواره تحلیل درستی از سینمای ایران داشت، نمی توان درصد درستی از تولیدات سینمایی در ژانرها و گونه های مختلف را از برآیند جشنواره برشمرد و درنتیجه نمی توان جشنواره را جریان ساز دانست و نمی توان انتظار داشت بر شکوه گذشته آن افزون گردد!

امسال فقط باید رفت و تعدادی فیلم را دید و در نهایت منتظر ماند تا تعداد بسیار زیاد فیلم های زیرآبی رفته و فراری داده شده از جشنواره فیلم فجر را هم دید تا شاید بتوان فهمید چه شرایطی برای سینمای ایران رقم خورده است! بله؛ واقعیت ها و آمارهای امروز سینمای ایران از جشنواره ۳۶ فیلم فجر بدست نخواهد آمد؛ بلکه وابسته به تولیدات متعددی است که با بی درایتی مدیریت سینما از نگاه ناظران فرهنگی گریخته اند! البته زهی خیال باطل!

حال در این آشوب بازار، دبیر جشنواره نیز به حذف بخش های نگاه نو، خارج از مسابقه و سایر گل های به آب داده در جشنواره ۳۶ دل خوش باشد و چند صباحی را بگذراند! که این نیز بگذرد ...