حقیقت تلخ است، وبیانِ آن ناگوار، اما «سی و ششمین جشنواره فیلمِ فجر» خبر های ناخوشایندی درباره سینما کشور مخابره می کند، هایلایت، حرفی برای گفتن ندارد، پس مطمئنا نقدی هم وجود نخواهد داشت و همین بس، در زمان اکرانِ فیلمی به اصطلاح ملودرام، از بیشترِ سالن ها صدای قهقهه بیرون می آمد.

حالا باید از ابراهیم داروغه زاده پرسیده شود آیا منظورتان از فیلم های نوید دهنده اثری مانند هایلایت بوده است؟ زیرا دبیرِ جشنواره در گفت‌وگوی ویژه خبری درباره کیفیتِ خوبِ آثارِ جشنواره فجر می گوید: «فیلم های مناسبی برای حضور در بخش مسابقه جشنواره انتخاب شده است» اما حالا بعد از تماشای فیلم هایلات باید معیارِ مناسب را از دبیرِ جشنواره سوال شود، آیا منظور، پلان های بی ربط از سیگار کشیدن، رانندگی درشهر  و یا آشپزی وقهوه درست کردن است، یا شایدم منظورتان دیالوگ های بچه گانه و ساده فیلم هایلایت است، دبیری که در پاسخ به انتقاد کارگردانی برای عدم انتخابِ اثرش این چنین گفته بود: «فیلم شما حتما خوب است اما به نظر هیات انتخاب آن ۲۵ فیلم دیگر خوبتر هستند» حالا نگارنده فکر می کند،   منظور از خوبتر، یعنی خنده دار تر، شاید هیات انتخاب قائل به این جمله باشند که «خنده دوای هر دردی» است، پس با چنین نگرشی هایلایت انتخاب عالی است!

البته شاید هیاتِ انتخاب مجبور شده  است که چنین فیلمِ رادیویی و اَلکنی را انتخاب کند، زیرا انگار اوضاع مابقی ۴۷ اثر بسیار خراب تر است که قرعه به نام هایلایت افتاده است، البته این موضوع هیچ رابطه ای به کارگردان نابلد و بی سواد هایلایت ندارد، که ۹۰ دقیقه زندگی تماشاگر را با مزخرفات خود تلف می کند، زیرا او تنها اثرش را به جشنواره ارائه داده است بلکه نوکِ پیکانِ سوالات باید به سمتِ افرادی برود که چنین تله فیلمِ ضعیفی را برای بزرگترین جشنواره سینما ایران انتخاب کرده اند، فیلم های دیگر جشنواره حداقل پیامی، بیانیه ای برای ارائه داشته اند اما هایلایت حتی پیامِ اخلاقی و گلدرشت هم بلد نیست بدهد.

در هر حال هایلایت حتی مستحقِ عنوانِ فیلم های «زیرِشانه تخم مرغی» هم نیست، زیرا آن ها به هدفِ اصلی شان که خندیدنِ مخاطب است شاید دست پیدا کنند، اما در هایلایت تنها مخاطب به این نکته می رسد که بعضی ها هیچ وقت کارگردان نمی شوند