به گزارش خبرنگار سینماپرس داریوش اسدزاده هنرمندی پیشکسوت است که دهه های متمادی در عرصه سینما، تلویزیون، تئاتر، نشر و... فعالیت های چشمگیری داشته و اینک در بستر بیماری است اما علیرغم سال ها فعالیت مستمر در عرصه فرهنگی و هنری کشور هیچ مدیر، مقام و مسئولی جویای حال وی نمی شود و این مرد روزها و شب ها را اغلب در تنهایی می گذراند و به جز یکی دو ملاقات کننده که گویا از اقوام و نزدیکان وی هستند شخص دیگری سراغی از او نمی گیرد.

اسدزاده این روزها در حالی از گوشه پنجره اتاقش نگاهی به خیابان پر ترافیک شریعتی می اندازد که احتمالاً خاطرات بیش از ۷ دهه حضور در عرصه فرهنگی و هنری را از ذهن گذرانده و آن ها را مرور می کند.

سوأل اینجا است که متولیان خانه سینما به عنوان تنها نهاد به اصطلاح صنفی سینماگران، مسئولان و مدیران سازمان سینمایی، مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کجا هستند و چرا یادی از اسدزاده نمی کنند؟ همکاران وی کجا هستند؟ کجا هستند بازیگران جوانی که اگر امثال اسدزاده ها نبودند و جاده های فرهنگی و هنری کشور را هموار نمی کردند شاید امروز هیچ نام و نشانی از آن ها وجود نداشت؟

داریوش اسدزاده در ۲۰ سالگی وارد عرصه بازیگری شد و سال‌ها در مقام بازیگر، نویسنده و کارگردان در تئاتر نصر فعالیت کرد. وی در سال ۱۳۹۱ از محمود احمدی نژاد رئیس‌جمهور وقت ایران نشان درجه یک فرهنگ و هنر دریافت کرد؛ او در دوران اقامت در آمریکا، تحقیقاتی در دانشگاه انجام داد و دوره‌هایی را طی کرد که مدرک معادل آن از سوی دانشگاه تهران به عنوان دکتری در رشته «ادبیات هنر» ارزیابی شده‌است.

«حکایت دریا»، «رفقای خوب»، «یتیم خانه ایران»، «ساکن خانه چوبی»، «قلاده های طلا»، «بوی کافور عطر یاس»، «همسر» و... از جمله آثار سینمایی این هنرمند ارزنده بعد از انقلاب اسلامی است. اسدزاده همچنین در سریال های مطرحی همچون «گاو صندوق»، «رانت خوار کوچک»، «خانه سبز»، «سمندون»، «رستوران خانوادگی» و... نیز به ایفای نقش پرداخته است.