کارگردان مستند «بوی جوی مولیان» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من مجروح یکی از همین مستندهای جنگی هستم؛ ما در روزگاری تنها با بودجه ۵۰ هزار تومان که آن هم آقای برجی از جهاد سازندگی قرض گرفته بود به صورت قاچاقی می خواستیم از یکی از مرزهای افغانستان رد شویم و درباره رزمندگانی که مشغول جنگ بودند مستند بسازیم که در شمال شرق افغانستان بنده مجروح شده و یک پایم را از دست دادم.

وی ادامه داد: منظور من از بیان این خاطره این بود که مستندسازان بحران از ابتدا هم هیچ حمایتی نمی شدند؛ ما نه هیچ حمایت مادی می شدیم و نه هیچ حمایت معنوی! امروز هم همچنان مستندسازان بحران وضعیت شان سخت است و ترجیح می دهند مستندهای بی خطر و کم درد سر بسازند چرا که از آن ها هیچ حمایت ویژه ای صورت نمی گیرد و این امر در حالی است که این گونه مستند بسیار مهم و ارزشمند است و مسئولان باید به صورت همه جانبه از آن حمایت داشته باشند و تمام تلاش خود را به کار ببرند تا آثار قابل قبولی در این حوزه تولید شود.

جعفریان خاطرنشان کرد: متأسفانه وضعیت ما به گونه ای است که حتی شرکت های بیمه ما را برای سفرمان بیمه نمی کنند؛ کسانی که به افغانستان و سوریه و... می روند هیچ سرنوشت شان معلوم نیست. بنده خودم به عنوان یک مجروح در خیلی از حوزه ها نمی دانم با چه کسی طرف هستم! این حوزه مستندسازی سخت ترین حوزه است و کسانی که در آن کار می کنند جان و مال و زندگی و سلامتی شان را پای آن می گذارند و روا نیست که اینطور با بی مهری مواجه شوند.

کارگردان مستند «لعل بدخشان» تأکید کرد: ما با دغدغه شخصی مان کار می کنیم و هیچ حمایتی نمی شویم! این نیروی عشق و علاقه است که ما را به این سمت و سو می کشاند ما به جای سلاح دوربین های مان را روی دوش مان می گذاریم و روانه میدان های نبرد می شویم و کمترین چیزی که از مسئولان می خواهیم این است که از ما و از مستندهای بحران حمایت ویژه و کافی داشته باشند.