سردبیر روزنامه «سینما» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: من همیشه و در تمامی امور به مسائل اقتصادی اهمیت زیادی می دهم و معتقدم که وضعیت امروز سینما از شرایط سیاسی و اقتصادی جامعه جدا نیست؛ مشکلاتی که مدت ها است در عرصه های سیاسی و اقتصادی ایران وجود دارد اثرات منفی زیادی را روی سینما گذاشته و باعث شده تا دیگر مانند گذشته استقبال چندانی از سینما نشود.

وی سپس با تأکید بر اینکه سینمای ایران به یک بازسازی اساسی نیازمند است اظهار داشت: مادامی که مشکلات اقتصادی کشور مرتفع شود می توان با ایجاد سیاست گذاری های صحیح سینمای ایران را بازسازی کرد؛ ما هیچ گاه نباید این مسأله مهم را فراموش کنیم که سینما یکی از ابزارهای تفریح برای مخاطبان عام سینما است که می تواند اوقات فراغت آن ها را پر کند اما در زمانه ای که شرایط اجتماعی و اقتصادی باعث شده تا مردم کمترین اوقات فراغتی نداشته باشند و مرتب برای گذران زندگی مجبور به کار باشند و درآمدشان تکاپوی زندگی شان را نداشته باشد تفریح از سبد خانوار خارج می شود که سینما هم یکی از همان تفریحات است.

کارگردان فیلم سینمایی «من مادر هستم» ادامه داد: سینما نه تنها در ایران که در اغلب کشورهای دنیا وسیله ای تفریحی برای طبقات میانی اجتماع است؛ ثروتمندان جامعه که اصولاً کاری با سینما ندارند و در خانه های خود با هزار و یک وسیله سرگرم کننده مشغول زندگی هستند، طبقات پایین دست جامعه هم که اصلاً امکانی برای سینما رفتن پیدا نمی کنند پس این طبقات میانی هستند که ارتباط زیادی با سینما دارند اما امروزه این طبقه متوسط به ویژه در جامعه شهری با مشکلات زیادی دست به گریبان هستند که سینما دیگر مانند سال های گذشته برای آن ها دارای اهمیت نیست.

مجری اسبق برنامه سینمایی «هفت» با اشاره به راهکارهای زیادی که توسط کارشناسان، سینماگران، رسانه ها و... در رابطه با حل معضلات سینمای کشور مطرح می شود اظهار داشت: اینکه برخی از افراد دوری دولت از تولید فیلم های سینمایی، راه اندازی و تقویت بخش خصوصی و امثال این ها را به عنوان راه هایی برای نجات سینمای ایران عنوان می کنند همگی در حاشیه این مسأله اقتصادی قرار می گیرد؛ ما باید به این باور برسیم که در حال حاضر در کلیت جامعه و کشور هم بخش خصوصی قوی وجود ندارد و ما از نظر صنعتی در جامعه رشد نکرده ایم و تولید صنعتی مان به شدت پایین است، پس نمی توانیم انتظار داشته باشیم که سینما به یکباره صنعتی شود!

کارگردان فیلم سینمایی «آب و آتش» ادامه داد: من اصولاً با این گونه شعارهای بی هویت به شدت مخالف هستم و تنها نجات اقتصاد کشور را عامل اصلی نجات سینما می دانم؛ لذا معتقدم مادامی که مشکلات اقتصادی کشور برطرف تشود نمی توان چاره ای برای سینما اندیشید؛ در حال حاضر به معنای واقعی کلمه، سینمایی در کشور ما وجود ندارد که بخواهیم سر آن دعوا کنیم که آیا بخش خصوصی باید آن را اداره کند و یا بخش  دولتی!

جیرانی در بخش دیگری از این گفتگو به کمّی گرایی شدیدی که این روزها باب میل مدیران سینمای کشور است اشاره کرد و گفت: متأسفانه در اغلب دوره های مدیریتی در سینمای کشور «کمّی گرایی» اهمیت زیادی داشته است؛ مدیران ما متأسفانه به «بیلان» اعتبار زیادی می دهند؛ اصل «بیلان» بد نیست و در تمامی کشورهای دنیا هم شاهد آن هستیم اما تحلیل بیلان کاری مدیران خود، مسأله مجزایی است که می توان به آن پرداخت.

وی در همین ارتباط خاطرنشان کرد: در زمانه ای که سینمای ایران در شرایط خوبی به سر نمی برد صدور بی رویه مجوزهای کارگردانی و پروانه ساخت برای فیلمسازان جوان از سوی سازمان سینمایی مسأله ای قابل پیگیری و قابل بررسی است؛ هرچند که تقاضاهای زیاد برای تولیدات نشانه خوبی دارد و قطعاً آقای ایوبی هم در کارهای خود حسن نیت دارند اما به دلیل موقعیت مالی بسیار بدی که گریبان گیر نهادهای تابعه سازمان سینمایی از جمله بنیاد سینمایی فارابی است نمی توان انتظار داشت که همه درخواست ها و مجوزها به نتیجه برسند پس بهتر است با درایت بیشتری در این راه قدم گذاشت.

کارگردان فیلم سینمایی «قرمز» در خاتمه این گفتگو با تأکید بر اینکه برای رشد و ارتقای سینمای به اتحاد نیاز داریم اظهار داشت: من معتقدم تمامی طیف ها و تمامی افرادی که خود را جزو دغدغه مندان سینما می دانند بایستی برای نجات سینمای کشور در کنار یکدیگر قرار گرفته و به دور از خصومت ها، کدورت ها و دشمنی ها کاری کنند که سینما در کشور باقی مانده و رشد کند؛ اختلافات در تمامی زمینه ها باید کنار گذاشته شود تا اقتصاد سینما شکوفا شده و ما بتوانیم شاهد آتیه ای خوب برای سینمای مان باشیم؛ منافع ملی باید در رأس و اولویت همه امور قرار بگیرند و تفکر و سلیقه های گوناگون به دور از رنگ و بوی سیاسی و در فضایی آرام و منطقی باید برای رشد سینمای ایران تلاش کنند.