فیلم سینمایی«چهارشنبه خون به پا می شود» به نویسندگی و کارگردانی کارگردان جوان «حماسه پارسا» این روزها اکران خود را در سینماهای سراسر کشور تجربه می کند. فیلمی که اولین تجربه بلند سینمایی پارسا نیز به حساب می آید و تهیه کنندگی آن را سید غلامرضا موسوی بر عهده دارد.

«چهارشنبه خون به پا می شود» از خیلی جهات فیلم نو و بدیعی در سینمای کشورمان به حساب می آید. همچنین می توان از جهاتی دیگر فیلم را یک فیلم کلاسیک و محدود به ژانر توصیف کرد. فیلم در ژانر پلیسی-معمایی نوشته و کارگردانی شده و بسیاری از قواعد کلاسیک ژانر را رعایت کرده و توانسته است در ژانر خود به فیلمی موفق تبدیل شود. اتفاقی که برای کمتر فیلم ایرانی می افتد. یعنی وفاداری به ژانر و رعایت ملزومات و بهره مندی از امکانات ساختاری ژانر در متن و کارگردانی.

فیلم با بهره گیری از بازیگران و عوامل جوان  سینما و تأتر توانسته به لحنی نو و بدیع در سینمای ایران برسد که امکانات ویژه ای را برای کارگردان فراهم کرده است. بازی ها اگرچه در بهترین حالت خود نبودند و اغراق های تأتری در اکثر بازی بازیگران جوان دیده می شد اما به مراتب از بازی بازیگران با سابقه و ستاره در فیلم های سفارشی باور پذیرتر و دلپذیر تر بود.

«حماسه پارسا» توانسته است علی رغم بازی خوب خودش از بازیگران جوان تأتری نیز بازی های خوبی بگیرد که در راستای قصه فیلم و لوکیشن محدود آن باشد. همچنین تفاوت زیادی در نوع بازی های بازیگران جوان با بازیگران نماینده نسل میانی سینما همچون حامد بهداد و بازیگر پیشکسوتی همچون فرامرز قریبیان و همایون ارشادی دیده نمی شود. این چیدمان از بازیگران نسل های مختلف در عین حال فضای فیلم را متنوع و همچنین باورپذیر کرده است.

فیلمنامه اثر در مقایسه با سینمای حال حاضر کشور و فیلم های سال گذشته جشنواره فجر که امسال به نمایش درآمده اند، فیلمنامه ای بالاتر از استانداردهای معمول است و به مخاطب احترام می گذارد. فیلمنامه ای مقید به ژانر با نشانه های معمایی و پلیسی که می تواند بیننده را تا آخرین دقایق فیلم روی صندلی بنشاند، او را غافلگیر کند و با خود همراه سازد.

شاید نیاز سینمای کشورمان رعایت برخی اصول اولیه سینما و ژانرهای تعریف شده سینما باشد که با خود استاندارهایی را به همراه می آورند که رعایت آن ها و تلاش برای به کار بستن همه امکانات ژانر در یک فیلم می تواند فیلم را به سوی استانداردها و شاخص های سینمای جهان سوق دهد. سینمایی که در فضای شبه روشنفکری امروز کشورمان و از جانب نسل نو و پیشین سینما بر پرده ها دیده می شود نه تنها داستان ندارد و جذابیتی را نیز برای مخاطب فراهم نمی کند ، بلکه مخاطب هم ندارد و اولین شاخصه سینما به عنوان رسانه، یعنی داشتن مخاطب را در نظر ندارد و تنها به ایده ها و نظرهای روشنفکر مآبانه خود اهمیت می دهد.

فیلمنامه«چهارشنبه خون به پا می شود» در عین حال که از قواعد یک فیلم کلاسیک بهره می گیرد، در به روز بودن و ایجاد حس همذات پنداری در مخاطب هم بی بهره نیست و توانسته آگاهانه و در راستای داستان به معضلات اجتماعی کشور نیز طعنه بزند و آن ها را به چالش بکشد. معضلاتی چون مفاسد اقتصادی که گریبان گیر وضع اقتصادی نابسامان کشور شده است و همچنین معضلاتی دیگر چون قاچاق انسان ها و به خصوص دختران به کشورهای عربی و اروپایی که از معضلات رو به رشد کشور است و نیروهای نظامی کشور در حال مبارزه با این پدیده و ریشه کن کردن آن هستند، از مواردی است که در فیلم به آن ها در موضعی آگاهانه و درست اشاره شده است.

«چهارشنبه خون به پا می شود» را می توان یک نمایش در فیلم و یا فیلمی در فیلمی دیگر توصیف کرد، داستانی گیرا و جذاب با تعلیق های خاص ژانر معمایی که در انتها و در فلاش بک هایی موجز و گویا مشخص می کند که نمایش حاضر تنها بخشی از یک فیلم و نمایش برنامه ریزی شده بوده است که مخاطب آن را در داستانی دیگر می بیند. شیوه ای که در بسیاری از فیلم های موفق ایرانی و خارجی امتحان خود را پس داده و در جذب مخاطب و ایجاد کشش و تعلیق، تأثیر بسیاری دارد.

از لحاظ دکوپاژ و کارگردانی با احتساب اینکه این فیلم اولین تجربه حرفه ای «حماسه پارسا» در سینمای بلند و داستان گوی کشور است باید گفت فیلم از کارگردانی فکر شده ای برخوردار است. دکوپاژی که در راستای داستان گویی و مبتی به ژانر فیلم است و سعی دارد تا هر لحظه مخاطب را بیشتر با فیلم و شخصیت های آن پیوند بزند و در این کار نیز موفق است. فیلمبرداری حساب شده، نورپردازی گرم و واقع گرایانه که هماهنگ با  لوکیشن های داخلی و خارجی و امکانات ویژه ژانر در ایجاد تعلیق، بحران، غافلگیری و ابهام است، به کمک کارگردان آمده و اثر او را دلپذیرتر و واقع گرایانه تر کرده است. این موارد همه و همه از امتیازات فیلم« چهارشنبه خون به پا می شود» است که نمی توان به سادگی از آن ها گذشت و کار کارگردان جوان فیلم اولی سینمای کشورمان را تحسین نکرد.

فیلم از لحاظ بار معنایی و همچنین تکنیکی چه در ساختار متنی و چه در ساخت از لحاظ کارگردانی و بازی بازیگران جوان و با سابقه، فیلمی است با اعتنا و قابل احترام که ارزش دیده شدن در سینما را دارد، هرچند فیلم نتوانسته در جشنواره فیلم فجر حضور پیدا کند و به دلیل نرسیدن نسخه پایانی و با کیفیت فیلم به جشنواره از دور رقابت های نهایی کنار گذاشته شد، اما امیدواریم این فیلم خوش ساخت و با ارزش در نوع خودش بتواند اکران خوبی را پشت سر گذاشته و بتواند به حداقل هایی که برای بقای کارگردان جوان و پویای آن در سینما کمک می کند برسد