کارگردان فیلم سینمایی «پی ۲۲» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: متأسفانه ما در تمامی سال هایی که جشنواره برگزار شده تنها با سلیقه مدیران روبرو بوده ایم و هیچ گونه سیاست گذاری صحیحی برای رسیدن به نقطه رشد در سینمای کشور را شاهد نبویدم. همین امر باعث شده در برخی دوره ها در جشنواره فیلم فجر با شیوه برگزاری به صورت «هیأتی» مواجه بوده ایم و در برخی مواقع نیز «تجمل گرایی» حرف اصلی را در جشنواره زده که هیچ یک از این روش ها صحیح نیست.

وی ادامه داد: طی تمامی این سال ها و در تمامی دوران های مدیریتی «تقلید» از جشنواره های غربی حرف اصلی را در جشنواره فیلم فجر می زده که این امر البته امروزه باعث ورشکستگی سینمای ایران شده است. من معتقدم کم رونقی امروز سینمای ما به دلیل بی سیاستی در سینما و به خصوص جشنواره فیلم فجر به عنوام مهمترین رویداد سینمایی کشور است.

قاسمی جامی خاطرنشان کرد: جشنواره فیلم فجر همیشه دچار یک تشتت و سرگردانی بوده است. سینماگران هم همیشه چشم به دهان مدیران سینمایی دوخته اند تا بر اساس سلایق و نظرات آن ها مبادرت به ساخت آثارشان کنند و روی ریل نظریات آن ها جریان سینمای کشور را به پیش برانند و از همین رو ما اغلب شاهد قالبی از فیلم ها بوده ایم که به هیچ عنوان کارآیی مفیدی برای سینما و مخاطبان نداشته اند.

این فیلمساز تأکید کرد: طی سال های اخیر توجه بیش از حد مدیران سینمای کشور به سمت ظواهر و تجمل گرایی باعث شده تا جشنواره فیلم فجر از توجه به محتوای آثار دور شود و ما به سمت سینمایی رفته ایم که جایگاه چندانی در میان توده های مردم ندارد. شاید هم از این رو است که اغلب آثاری که در جشنواره فیلم فجر جایزه می گیرند در زمان اکران شان با شکست مواجه شده و نمی توانند نظر مثبت مردم را به سوی خود جلب نمایند.

کارگردان فیلم سینمایی «پیتزا مخلوط» سپس با بیان اینکه این روزها سینمای جمهوری اسلامی ایران تریبونی برای فیلمسازان مقلد سینمای شبه روشنفکری غرب شده است اظهار داشت: ما باید هویت ملی و تاریخی خود را در سینمای مان عرضه کنیم و به این نکته توجه داشته باشیم که جشنواره فیلم فجر نمادی از پیروی انقلاب شکوهمند اسلامی است و باید آثاری که در این رویداد نمایش داده می شوند با نظرات و عقاید مردمی همخوانی داشته باشند.

وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: دیدگاه های سلیقه ای همیشه آسیب زننده ترین اتفاقی است که می تواند هریک از بخش های کشور را دچار اختلال نماید و بخش فرهنگی و هنری نیز به دلیل ضعف در زیرساخت هایش همواره در معرض جدی ترین آسیب ها است. از این رو باید تدبیری اندیشید و با تدوین یک آیین نامه طوری برای سینمای کشور برنامه ریزی کرد که هیچ یک از مدیران در دولت های مختلف نتوانند بر اساس سلیقه خود سینمای کشور را به پیش برانند.