کارگردان مستند «فصل هرس» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سینمای مستند این فرصت را برای تمامی آحاد افراد جامعه به وجود می آورد که واقعیت های رایج در جامعه را به خوبی ببینند و بشنوند؛ در جامعه ما زخم های زیادی وجود دارد که اگر بخواهیم آن ها را درمان کنیم بایستی دانش و آگاهی در رابطه با چرایی به وجود آمدن آن زخم ها داشته باشیم و سینمای مستند به خوبی در این زمینه می تواند راهگشا باشد.

وی ادامه داد: متأسفانه ما همواره مایل هستیم چشم خود را روی دردها و زخم ها ببندیم و تخیل کنیم و شاید به همین علت است که سینمای مستند در کشور ما چندان خواهانی ندارد و در عوض سینمای داستانی که با تخیل فیلمنامه نویس و فیلمساز همراه است با استقبال خوبی از سوی مخاطبان روبرو می شود.

خالدی سپس با تأکید بر اینکه ما برای ترغیب مردم به سمت تماشای آثار سینمای مستند نیاز به فرهنگ سازی داریم اظهار داشت: جامعه مدیران و مستندسازان بایستی با تدبیر مردم را به سمت تفکر کردن سوق بدهند و دستیابی به این امر مهم نیازمند آن است که مدیران ما بدانند تا چه میزان نشان دادن حقایقی که در جامعه امروز ایران وجود دارد برای جامعه اورژانسی است و باید در اولویت تولیدات مستند پرداختن به این قبیل مسائل قرار بگیرد.

برنده تندیس بهترین مستند برای «کمی بالاتر» از بیست و دومین دوره فستیوال فید مارسی خاطرنشان کرد: فیلم مستند آیینه تمام نمای جامعه است و مهم است که این آیینه تمام نما با تلاش مدیران و مستندسازان به خوبی صیقل پیدا کند تا مردم بتوانند ارتباط بهتری را با آن برقرار کنند.

وی در بخش دیگری از این گفتگو با بیان اینکه خوشبختانه ارتباط مردم روز به روز با آثار سینمای مستند بهتر می شود گفت: در حالی که مردم گرایش خوبی به سمت سینمای مستند پیدا کرده اند و آرام آرام تماشای آثار مستند را در سبد فرهنگی خود قرار می دهند اما متأسفانه مدیران ما در تمامی بخش ها  آثار سینمای مستند را کمتر دنبال می کنند و به همین دلیل است که گاهی اوقات با مستندسازان دچار سوء تفاهم می شوند.

کارگردان مستند «و من مسافرم» در خاتمه این گفتگو افزود: مدیران، نمایندگان مجلس و... اگر آثار روز سینمای مستند جهان را دنبال کنند به خوبی متوجه می شوند که سینمای مستند با چه قدرتی می تواند درصدد تحول و سالم سازی جامعه گام بردارد و دردهای و زخم های موجود در آن را التیام بخشد؛ این روشی است که بسیاری از کشورهای دنیا امروزه انجام می دهند و مدیران فرهنگی شان درصدد آن هستند که با ترغیب مردم به تماشای آثار مستند اجتماعی در کاهش آلام اجتماعی گام مثبتی بردارند، ما باید بدانیم مادامی که از دیدن درد دور بمانیم درمانی اتفاق نمی افتد.