شب گذشته مستندی از محمود رحمانی با نام «مسافران» در سالن شماره یک چارسو اکران شد، فیلمی که به سبک عباس کیارستمی در داخل ماشین گرفته شده و فیلمساز در نقش مسافر کش با آدمهای مختلف گفتگو می کند و یک سوال واحد از همه آنها می پرسد که دوست دارید جای چه کسی باشید؟ این سوال را فیلمساز در شرایط هایی می پرسد که در بسیاری از موقعیت ها شکل مضحکی به خود می گیرد که این از نداشتن یک خط مشی مستندگونه در روایت است چراکه فیلمساز در به تصویر کشیدن آدمهایش به شکل یک تیتر در صفحه حوادث اکتفا می کند.

فیلمساز در نمایش سیاه نمایی از کشورش هیچ دریغی نمی کند، البته این فیلمساز اهوازی در این سبک فیلمسازی خیلی حرف تازه ای ندارد جز یک ژست تقلبی اپوزیسیون که حتی برای گوش دادن به مشکلات مردم راضی به مسافر کشی می شود.

البته نکته قابل توجه استفاده از رکیک ترین الفاظ و شوخی های جنسی است که استفاده آنها در سینمای بلند تقریبا محال است، این در حالی است که فیلم های پیش از انقلاب هم به ورطه این حجمه فحاشی تن نداده بودند اما اکنون در دولت تدبیر و امید و در جشنواره دولتی وزارت فرهنگ و ارشاد جمهوری اسلامی ایران شاهد این فحاشی ها و شوخی ها سطح پایین جنسی هستیم که نشان از نمایش تفکر بی ارزش فیلمسازش نسبت به فضای پیرامونش است و اشتباه در محاسباتش برای تبدیل شدن به فیلمسازی از جنس جعفر پناهی….

از آنجاییکه روند حضور افراد در پردیس چارسو بدون اخذ بلیط است و درب سالن ها به روی همه مردم باز است تا دبیر جشنواره در مصاحبه هایش از استقبال بگوید، خانواده ها لطفا حواسشان باشد…

حضور مستند «مسافران» در بخش ملی جشنواره حقیقت هم جالب است و باید مسئولان پاسخ دهند که کجای این فیلم ملی گرا است چراکه این فیلم در ادامه «تاکسی» جعفرپناهی و سیاستهای فیلمسازانی از جنس او ساخته شده است و  بیشتر خوراکی مناسب برای جشنواره های خارجی است تا بخش ملی جشنواره سینمای مستند جمهوری اسلامی ایران!