همان طور که پیشتر و در مطالبی که با عناوین آنچه درباره نفوذ نمی دانیم و نفوذ در اساس ملیت یک ملت بیان گردید؛ ماهیت اصلی آنچه که توسط ابرقدرت های امروز جهان در قالب ارتباط فرهنگی (Cultural Communication) و یا تماس فرهنگی (Cultural Contact) ارایه می شود را می توان به نوعی، تئوریزه کردن تهاجم فرهنگی در بستری غیرمستقیم و البته فاجعه بار برای فرهنگ ها و تمدن های مرتبط با خود ارزیابی نمود و در این راستا تفوق و برتری ایالات متحده در استفاده حداکثری از روابط فرهنگی و سامان دهی قالب های چهارده گانه ی انواع تماس بین فرهنگی میان کشورهای دارای پتانسیل سلطه فرهنگی استعماری، همه و همه سبب شده تا به نوعی ویژه تماس هایی که دانشجویان خارجی، تجار، دیپلمات ها، تکنسین ها، نیروهای سازمان ملل، مستشاران نظامی، جهانگردان، مهاجران و ... در کشورهای دیگر رقم می زنند، در منظر کلی و کلان خود، اسباب تنومندی نظام سلطه را در ابعاد مختلف اقتصادی، سیاسی و بالاخص فرهنگی فراهم ساخته و با آوردن تهاجم فرهنگی به سر سفره های مردم، سبک زندگی جوامع را به نحوی چشم گیر متحول سازد.

• نخست الغای فرهنگ بومی
• سپس القای فرهنگ بیگانه
• و در نهایت تثبیت فرهنگ بیگانه

در این میان باید توجه داشت که اگر چه گام های نفوذ فرهنگی در تمامی جوامع مختلف جهانی، به نحوی ثابت سه مرحله ی الغای فرهنگ بومی؛ القای فرهنگ بیگانه و تثبیت فرهنگ بیگانه را به صورتی متوالی در بر می گیرد؛ اما این مراحل بر حسب پتانسل های نهادینه ی تمدنی و ماهیت فرهنگی جوامع مختلف، از شدت و ضعف های متفاوت و همچنین روش های رسانه ای گوناگونی برخوردار بوده و این درحالی است که اهمیت ایالات متحده آمریکا در بسط نفوذ فرهنگی خویش در سطح جهانی نیز بر اساس همین هوشمندی رسانه ای ایشان، در تنظیم پیام  هایی مشخص و واحد، به منظور تماس و تاثیر گذاری همزمان در تمدن ها و جوامع مختلف، با آداب و رسوم گوناگون ارزیابی می شود.

پس اگرچه نخستین مواجهه مستقیم و محسوس فرهنگ و تمدن اسلامی ایران با نظام سلطه و استعمارگران اروپایی به دوران حاکمیت صفویه در ایران باز می گردد؛ اما باید توجه داشت که روند تهاجم علیه فرهنگ بومی مردم مسلمان ایران و حضور استعمار نوین در دوران حاکمیت قاجاریه آغاز و به طور مشخص در دوران سلطه ی پهلوی اول و پهلوی دوم به صورتی جدی و همه جانبه دنبال شده است.

بر این اساس می توان این چنین بیان نمود که پیشینه نفوذ فرهنگی نظام سلطه و حضور تمامیت خواه استعمار نوین و یا همان استعمار نرم در ایران اسلامی، محدود به دویست سال اخیر و بالاخص در دوران میانی جنگ جهانی اول و دوم می شود؛ دورانی که استعمار کلاسیک ناکارآمدی خود را در صحنه ی روابط بین الملل بروز داده و هزینه های اقتصادی و سیاسی ویژه ای را برای نظام سلطه ایجاد کرده بود.

در این دوران استعمار نو و نظام سلطه که در غیاب استعمار مستقیم دو قدرت سنتی روس و انگلیس با قدرت نوظهور نظام بین الملل، یعنی ایالات متحده همراه گردیده بود، بیشترین مداخلات را از طریق حاکمان وابسته به خود در ایران اسلامی اعمال نموده و در نهایت شاه ایران زمین را تعیین و فردی معلوم الحال، همچون رضاخان میرپنج را به عنوان یک قزاق‌ مستبد و بی سواد، بر ارکان حاکمیتی تمدن باشکوه اسلامی ایران، حاکم می سازد.

در مجموع باید توجه داشت که ماهیت حضور پهلوی اول به عنوان پادشاه تمدن کهن ایران اسلامی و اصولا به قدرت رسیدن او، طی کودتای ۳ اسفند ۱۲۹۹ هجری شمسی، که اتفاقا با استقبال گسترده ی طبقه ی منورالفکر جامعه ایران و همچنین بخش وسیعی از توده های اجتماعی روبرو گردید؛ به نوعی محصول ثمربخش نخستین حضور استعمار نو در بسترهای نفوذ فرهنگی گسترده خود، طی دوران حاکمیت قاجاریه می باشد که سبب گردید تا ملتی با سابقه تاریخی درخشان که در موقعیت حساس جغرافیایی و با استعداد انسانی و طبیعی بالا به سر می برد و با پتاسیل های عظیم اسلامی خود که از سرچشمه ی جوشان تفکرات شیعی نشأت می گرفت، در دوران حساس و ویژه ی پس از جنگ جهانی اول و تجزیه ی امپراطوری وسیع همسایه ی خویش، یعنی امپراطوری عظیم عثمانی، به ملتی تحقیر شده و بی اعتماد و ناامید و البته منفعل در جهان اسلام مبدل گردد.