ما، مدیران و دستیاران جلوه های ویژه میدانی سینمای ایران، پس از نامه نگاری های بی جواب مانده با مدیران و دبیران و مسئولان و نادیده گرفته شدن، تنها راه را در این دیدیم که در نامه ای سرگشاده پیام خود را با مخاطبان و اهالی سینمای ایران در میان بگذاریم. چرا که مسئولان سینمایی کشور به نشنیدن ما دست اندرکاران سینما و به باد سپردن دغدغه هایمان و لبخند زدن ها و عکس گرفتن ها عادت کرده اند. ما اما نمی توانیم عادت کنیم.

 

عوامل و مخاطبان عزیز سینمای عزیز ایران، ما عمرمان را برای سینما صرف کرده ایم و در حرفه پرمسئولیت و پرخطر جلوه های ویژه مشغول به کاریم. ما خطر را به جان خریده ایم و جان داده ایم برای این سینما و هرگز عکس های روی فرش قرمز نینداخته ایم. ما صحنه های اکشن خلق کرده ایم تا ستارگان سینما از دل آتش سرد بیرون بیایند و روی فرش قرمز با لباس های مد روز مقابل فلاش دوربین ها برای مردم امضا بیندازند. بازیگران نمایندگان ما اهالی پشت صحنه اند. ما باران شدیم تا عشق را باور کنید. ما برای همین هستیم تا در کنار نویسندگان، بازیگران، کارگردان ها و سایر عوامل سینما با سختی ها، دوری ها، بی کاری ها، بی احترامی ها و حواشی و ... فیلم بسازیم تا سینما باشد. زیرا ما و شما عاشق سینما هستیم.

و اما مسئولین و دبیران محترم جشنواره فجر، گویا رسالتی جز سنگ اندازی و نادیده گرفتن تلاش های ما ندارند. یک سال دبیر جشنواره تغییر می کند و تصمیم می گیرند جایزه هایی از جمله جلوه های ویژه را حذف کنند. یک سال می خواهند به فلان فیلم به بهانه های سیاسی و تقسیم منافع جایزه ای بدهند سپس دیواری کوتاه تر از جلوه های ویژه نمی یابند و بوسیله این حرفه پرخطر در امنیت کامل از خجالت فلان نهاد یا فلان آدم در می آیند. دو سال قبل تصمیم گرفتند در این رشته اصلاً نامزدی معرفی نکنند.

سال گذشته می گویند باید با جلوه های بصری به طور مشترک داوری شود. یک سال هم مثل امسال، برای اجرای یک صحنه تصادف که در کامپیوتر اجرا شده، یک بدلکار را در بخش جلوه های ویژه نامزد دریافت جایزه می کنند تا خلاقیت را در برگزاری جشنواره به اوج خود برسانند. همه این اتفاقات فارغ از این می افتد که عده ای عمرشان را با عشق در این راه سپری می کنند و مثل هر هنرمندی انتظار جشنواره و دیده شدن را می کشند. جشنواره ای که محل آزمون و خطا و سنجش کفایت مدیران شده است.  مدیرانی که تصور می کنند باید تمام خلاقیت خود را پیاده کنند و دیواری کوتاه تر از این صنف نجیب نمی یابند. مدیرانی که شاید حرص خود را از تحمیل های سیاسی جشنواره ها بر سر برخی صنوف مثل ما خالی می کنند.  مدیرانی که ما را گوشت قربانی تقسیم تعداد جوایز بین آدم ها و نهادها می سازند.

 

جلوه های ویژه حرفه ای فنی و تخصصی است که در این سال ها در همین جشنواره فیلم فجر ثابت شده است که داوران و بسیاری از اهالی سینما شناخت و علم کافی برای داوری آن را ندارند. همین که دو پلان باران را که خود کارگردان فیلم از آن تعجب می کند درخور دریافت جایزه معرفی می کنند گواه این موضوع است. بارها پیشنهاد داده ایم برای داوری این حرفه از متخصصان و پیشکسوتان جلوه های ویژه و یا مشاوره آن ها استفاده شود اما اقدامی صورت نگرفته است. این عدم آشنایی با جلوه های ویژه نیز یکی از دلایل بروز این بی مهری ها با ماست.

این همه بی مهری برای چیست؟ آیا قسم خورده اند ما را دلسرد کنند؟ آیا جلوه های ویژه میدانی برای سینمای ایران بی فایده است؟ آیا تأثیری در رشد این سینما نداشته است؟ شاید می شود صحنه های رشادت رزمندگان را بدون انفجار و تیراندازی به نمایش کشید. شاید برای نمایش صحنه های عاشقانه نیازی به باران نیست. شاید پلیس ها به جای شلیک به قاتلین فراری نصیحت شان می کنند یا قاتلان نیز آدم های خوبی شده اند و هیچ کس را نمی کشند. شاید ما دست اندرکاران جلوه های ویژه میدانی نقشی در سینمای ایران نداریم و لازم است خودمان را کنار بکشیم تا سینما بهتر پیشرفت کند. به هر حال آنچه مسلم است نادیده گرفتن ما اهالی سینما توسط دبیر جشنواره فجر و مسئولین سینمایی است. باید برای سینمای ایران فقط دعا کرد با وجود این همه متولی دلسوز! سینمای عزیزمان را به خدا می سپاریم و از خدا می خواهیم حافظ زحمات ما و جان این سینمای عزیز باشد.

                        شورای مرکزی انجمن جلوه های ویژه سینمای ایران