به گزارش خبرنگار سینماپرس سینما هنری است که طی دهه ها قبل با استقبال گسترده مردم و مخاطبان روبرو بود و صف های طویلی برای تماشای فیلم های سینمایی پشت در سالن های متعدد سینما در سراسر کشور تشکیل می شد اما اینک سال ها است که از این میزان استقبال و صف های طویل پشت در سالن های سینما هیچ خبری نیست و با آنکه جمعیت بسیار بیشتر از گذشته شده اما سالن های سینما دیگر با استقبال مردمی روبرو نیستند.

برخی کارشناسان دلیل عدم استقبال مخاطبان از سینما را اینطور عنوان می کنند که دغدغه های جامعه بسیار وسیع تر و فراتر از مضامین فیلم های سینمایی است و سینمای ایران به دام کلیشه و تکرار افتاده است؛ برخی دیگر افزایش بی رویه قیمت بلیت سینماها طی سال های اخیر را دلیل عمده ای برای عدم استقبال مخاطبان می دانند و برای استناد به برداشت خویش فاجعه روزی را یادآوری می کنند که سینماها از طرف مدیریت سابق سازمان سینمایی رایگان اعلام شد و مردم به سالن های سینما هجوم بردند و خسارت مالی به سالن های سینمای کشور وارد آمد.

از سوی دیگر برخی افراد بر این باورند که  نشان دادن برخی تلخی ها و سیاهی ها به هیچ عنوان برای مخاطبانی که هر روزه با مشکلات عدیده ای در حال دست و پنجه نرم کردن هستند جالب نبوده و از این رو آن ها ترجیح داده اند که از سالن های سینما دوری کنند.

از آنجا که مردم به عنوان سرمایه های اصلی سینما نام برده می شوند و حضور آن ها است که می تواند سینمای ایران را از هرگونه بحران اقتصادی و مالی رهایی بخشد، سینماپرس برآن شد تا ضمن گفتگو از مخاطبان و مردم سینمای ایران راهکارهای تشویق آن ها برای حضور در سالن های سینما را مورد بررسی قرار دهد، شاید از این رهگذر مدیران سینمای کشور تلاش کنند تا با متبلور ساختن خواسته های مردمی سینمای کشور را از بحران مخاطب اندک نجات دهند و دوباره شاهد حضور گسترده مخاطبان در صف های گیشه های سینما باشیم.

حسین فلاح ۴۸ ساله و کارمند یکی از ادارات دولتی که همراه با همسر و ۲ فرزندش به سینما آمده گفت: معمولاً در طی سال پای ما به سینما باز نمی شود؛ اولاً معتقدم فیلم های سینمایی دیگر جذابیت خود را به شدت از دست داده اند و در ثانی یک سینما آمدن هزینه زیادی برای یک خانواده ۴ نفره می خواهد. بنده اگر در حال حاضر بعد از نزدیک گذشت یک سال همراه با خانواده ام به سینما آمده ام به دلیل اصرار فرزندانم و داشتن ۲ عدد بلیت نیم بها است.

فلاح در پاسخ به این سوأل که آیا مطلع است سینماها در روزهای سه شنبه به صورت نیم بها مبادرت به بلیت فروشی می کنند اظهار داشت: بله این را می دانم؛ اما روز سه شنبه روزی نیست که خانواده های کارمند و افرادی که بچه مدرسه ای دارند بتوانند به سینما بروند؛ بهتر بود مسئولان اگر تمایل داشتند مردم بیشتر به سمت سینما گرایش پیدا کنند از یک طرف قیمت بلیت سینماها را تا این حد افزایش نمی دادند و از سوی دیگر اگر این مطلب برایشان صرف نداشت حداقل یکی از ۲ روز آخر هفته را به فروش نیم بها اختصاص می دادند.

مهری. آ ۳۶ ساله با تحصیلات دیپلم و خانه دار در این باره به خبرنگار سینماپرس گفت: خانواده من از فیلم های طنز استقبال می کنند؛ ما دوست داریم وقتی به سینما می آییم بتوانیم ساعتی بخندیم و به همین علت اغلب اوقات برای تماشای فیلم های طنز به سینما می رویم. امسال هم در ایام نوروز ۳ فیلم طنزی که روی پرده سینماها بودند را تماشا کردیم که متأسفانه هیچ کدام از آن ها مورد توجه من و همسرم واقع نشد و تنها ۲ فرزندم تا حدودی از تماشای این فیلم ها لذت بردند.

وی سپس با انتقاد از مسئولان سینمایی تأکید کرد: ما ساکن محدوده شهرک دهکده در فردیس کرج هستیم و متأسفم که اگر بخواهیم فیلم های مورد نظرمان را با کیفیت خوب ببینیم مجبوریم به تهران بیاییم؛ قطعاً اگر در فردیس و کرج سالن های با کیفیت مثل سینما کوروش و سینما آزادی تهران وجود داشت ما برای تماشای فیلم ها مجبور نبودیم این راه طولانی را تا تهران بیاییم؛ ای کاش مسئولان سینمایی کمی هم به شهرستان ها توجه داشته باشند و تنها توجه شان به شهر تهران نباشد.

محمدمهدی ۱۷ ساله که در یکی از هنرستان های تهران مشغول درس خواندن است با اظهار نظری متفاوت گفت: من اصولاً به سینما هیچ علاقه ای ندارم و فقط گاهی اوقات با دوستان و هم کلاسی ها و یا بچه های محل قرار می گذاریم که فقط برای وقت گذرانی به سینما برویم. البته دلیل اصلی این اتفاق این است که فیلم های تکراری و کسالت آور ایرانی نمی تواند مرا به عنوان یک مخاطب سرگرم کند و ترجیح می دهم در خانه فیلم های روز جهان را تماشا کنم و اتفاقاً در همین هفته اخیر هم ۳ فیلم خارجی دیدم که از بین اون ها «لالالند» و «ستیغ اره ای» رو خیلی دوست داشتم.

عصمت. م ۷۰ ساله که کیسه ای خرید در دست دارد و از پیاده روی کنار یکی از سالن های معروف سینما در حال گذر است؛ دقیقه ای کیسه خریدش را روی زمین گذاشته و به پوسترهای فیلم های سینمایی نگاهی می اندازد. او در پاسخ به سوأل خبرنگار سینماپرس مبنی بر اینکه آیا از فیلم های سینمایی راضی است یا خیر می خندد و می گوید: سینما کجا و من کجا؟؛ شاید باور نکنید آخرین باری که من به سینما رفتم حدود ۵-۶ سال قبل بود که پسرم بلیت خریده بود و به اصرار مرا هم با خودش به سینما برد. اصلاً یادم نیست چه فیلمی را دیدیم اما محیط سینما را دوست دارم.

وی در پاسخ به این سوأل که پس چرا کمتر از فیلم ها استقبال می کند اظهار داشت: مگر با این قیمت های آنچنانی بلیت سینماها مردم عادی مثل من به سینما می روند؟ سینما برای از مابهتران شده!؛ مطمئن باشین با این شرایط سخت زندگی و خرج های گران و کمرشکن و کلی پول دارو و درمان دیگه هیچ خانواده ای پیدا نمی شود که بتواند به راحتی به سینما برود و همه فیلم ها را ببیند.

بهزاد ۳۲ ساله با مدرک تحصیلی فوق لیسانس علوم ارتباطات در پاسخ به سوأل خبرنگار سینماپرس گفت: من سینما را دوست دارم؛ البته سینمای ایران را چندان دارای اهمیت نمی دانم و بیشتر فیلم های مطرح و روز سینمای جهان را دنبال می کنم اما همه این ها مانع نمی شود که فیلم های سینمایی ایران را از دست بدهم.

وی ادامه داد: تا قبل از ۳-۴ سال گذشته که شاغل شوم همیشه حتی در ایام جشنواره فیلم فجر به سینما می رفتم و فیلم ها را تماشا می کردم اما الآن چند سالی است که فرصت رفتن به سینما در ایام برگزاری جشنواره را ندارم اما در طول سال برخی از فیلم هایی که تعریف آن ها را از دوستان و خانواده می شنوم برای تماشا انتخاب می کنم و به دیدن شان می روم. البته متأسفانه فیلم های ایرانی به گونه ای است که وقتی یکی از آن ها را می بینی انگار همه شان را دیده ای! فیلم های کمدی که همگی به سمت لودگی رفته اند و شخصاً هیچ لبخندی از تماشای آن ها به لبم نمی نشیند و فیلم های اجتماعی هم که همه تکراری و کلیشه ای و به نوعی الگوبرداری شده از سینمای اصغر فرهادی هستند؛ ای کاش مدیران سینمایی تصمیمی جدی بگیرند تا جلوی روند تولید این نوع فیلم ها گرفته شود.

ثریا. ن که مایل نیست شغل و سن اش را عنوان کند نیز در پاسخ به خبرنگار سینماپرس گفت: من شخصاً هر وقت فیلم طنزی روی پرده سینماها است به تماشایش می روم چون آنقدر فشار زندگی زیاد شده که دیگر کششی برای تماشای فیلم های تلخ و غمبار نیست!

وی در پاسخ به این سوأل که آیا همه فیلم های کمدی نوروز ۹۶ را دیده است یا خیر اظهار داشت: همه را دیدم اما متأسفانه هیچکدام شان برایم جالب نبود؛ فقط در برخی از صحنه ها اتفاقاتی بود که برای لحظه ای گذرا لبخند به لب مخاطب می آمد اما واقعاً همه فیلم ها بد بودند!

داود که همراه با ۴ نفر از دوستانش به سینما آمده با بیان اینکه سینما دم دستی ترین تفریحی است که همه می توانند از آن استفاده کنند گفت: من به سینما می آیم چون هیچ تفریح دیگری ندارم اغلب دوستان و فامیلم نیز به همین دلیل به سینما می آیند مطمئن باشید اگر تفریح بهتری بود ما به سینما نمی آمدیم تا فیلم های تکراری و بی سر و ته را تماشا کنیم و پول مان را دور بریزیم.

حسین که همراه با داود به سینما آمده خود را دانشجوی مهندسی مکانیک معرفی می کند و برخلاف نظر دوستش می گوید: به نظرم من فیلم دیدن خیلی خوب است و می تواند به جهان بینی بیشتر مردم کمک کند اما متأسفانه ما مدیریت درستی در سینما نداریم و به همین علت است که یا از این طرف بام می افتیم یا از آن طرف بام! گاهی توجه مسئولان سینمایی به سمت فیلم های کمدی می رود و ما شاهد وفور فیلم هایی هستیم که به اسم کمدی تولید می شوند اما فاقد هرگونه خلاقیت و جذابیت و نوآوری هستند و می خواهند با یک سری هجویات و خزعبلات و حضور چند بازیگر مطرح مردم را به سینما بکشانند و گاهی هم فیلم ها آنقدر تلخ می شود که کمتر مخاطبی با این مشکلات امروزه می تواند تماشای آن ها را تاب بیاورد و به سینما برود.

وی در پاسخ به این سوأل که از میان فیلم های اکران شده در نوروز ۹۶ کدام فیلم ها را دیده است گفت: فیلم «ماجرای نیمروز» را دیدم و دوست داشتم همین که فیلمی دیدم که تجربه ای جدید در سینمای ایران بود و پیروی جریان رایج نبود برای من کافی بود. «آباجان» را هم تماشا کردم که فیلم چندان خوبی نبود. نمی دانم چرا خانم معتمدآریا که قلباً ارادت ویژه ای به ایشان داشتم این فیلم را بازی کردند.

اعظم. خ کارمند بانک که همراه با همسر و دختر ۱۱ ساله اش برای تماشای یکی از فیلم های کمدی به سینما آمده می گوید: ما سالی ۴-۵ بار به سینما می رویم البته دخترم گاهی اوقات از طرف مدرسه و همراه با هم کلاسی هایش به سینما می روند. من آخرین فیلم اجتماعی که دیدم کار آقای فرهادی به نام «فروشنده» بود که دوستش نداشتم و به نظرم داستان خیلی اغراق شده و غیرواقعی داشت. کلاً ترجیح می دهم در سینما فیلم های شاد تماشا کنم تا با روحیه ای شاد از یک تفریح خانوادگی به منزل برگردیم اما متأسفانه کیفیت فیلم های کمدی هم خیلی پایین آمده و دیگر مانند سال های دور و نوستالژی های ما جذاب نیست.

او در پاسخ به این سوأل که آیا از قیمت بلیت سینماها راضی است یا خیر اظهار داشت: چون زیاد به سینما نمی روم قیمت بلیتش چندان برایم اهمیتی ندارد اما قطعاً خیلی از مردم نمی توانند به راحتی دست اعضای خانواده شان را بگیرند و به سینما بروند؛ مطمئناً اگر قیمت بلیت ها کاهش پیدا کند مردم بیشتری می توانند از موهبت سینما رفتن برخوردار شوند. بهتر است مسئولان سینمایی سینما را تنها مختص به طبقه و قشری خاص نکنند.

سعید. م که همسر اعظم است و خود را مدیر یکی از شرکت های خصوصی در حوزه نفت و گاز معرفی می کند نیز در این باره به خبرنگار سینماپرس گفت: من شخصاً از سینما و فیلم های سینمایی راضی نیستم و فقط به خاطر همسر و فرزندم به سینما می روم و در پاسخ به سوأل شما و برخلاف نظر همسرم باید بگویم که اتفاقاً قیمت بلیت سینماها برای یک خانواده معمولی با درآمد معمولی بسیار بالا است و قطعاً این قبیل خانواده ها نمی توانند به هیچ عنوان از سینما و فیلم های آن استفاده کنند.

الهه که خود را لیسانسه روانشناسی بالینی معرفی می کند و در انتظار یکی از دوستانش برای تماشای فیلم به سر می برد گفت: داستان هایی که به عنوان موضوعات اجتماعی در فیلم های سینمایی مطرح می شوند اغلب باورپذیر نیستند و فیلمسازان به دلیلی نامعلوم فیلم های سیاه و کدر می سازند که تمامی این ها منجر به ناراحتی و تاریک شدن ذهن مخاطبان می شود. بهتر است فیلمسازان از نشان دادن خانواده هایی که در حال درد کشیدن هستند بیرون بیایند و کمی هم زیبایی ها را به تصویر بکشند تا ذهن مخاطبان خود را با مسائل منفی درگیر نکرده و روحیه امید و نشاط را در جامعه رواج دهند چرا که اگر این رویه به این صورت بخواهد ادامه داشته باشد ما به زودی در سطح جامعه با یک سرخوردگی و یأس عمومی روبرو خواهیم شد.

وی ادامه داد: کلاً فرهنگ و هنر در کشور ما رو به زوال است؛ نه سریال های شبکه های ماهواره ای فارسی زبان مناسب جامعه ما است و نه سینما و نه تلویزیون مان خوراک خوبی برای مردم دارند و در این میان مردم بنا به سلیقه های شخصی شان و بالاجبار از نبود یک خوراک فرهنگی مناسب و ارزشمند به تماشای این نوع آثار می نشینند.

بهاره ۳۰ ساله نیز در پاسخ به سوأل خبرنگار سینماپرس گفت: من فقط زمانی به سینما می روم که تعریف فیلمی را از دوستان و همکارانم زیاد شنیده باشم اما یکی دو فیلمی که امسال در سینما تماشا کردم به هیچ عنوان راضیم نکرد و نمی دانم چرا روز به روز کیفیت فیلم های سینمایی اینقدر پایین تر می آید و نظارت درستی روی فیلم ها نیست؟

خانمی میانسال که خود را خانه دار معرفی می کند اما مایل نیست نام و سن اش را با ما در میان بگذارد نیز در این باره اظهار داشت: من کلاً به تلویزیون علاقه بیشتری دارم و احساس می کنم که سریال های تلویزیونی خیلی دیدگاه عامیانه تری دارند و راحت تر می توانند با مردم ارتباط برقرار کنند در صورتی که در اغلب فیلم های سینمایی نوعی نگاه خاص حاکم است که من به عنوان تماشاگر فکر می کنم که مثلاً در یکی از کشورهای خارجی مشغول تماشای یک فیلم هستم چون آن چیزی را که به من در فیلم نشان می دهند در جامعه ام وجود ندارد و برایم باور پذیر نیست.