در واقع همانطور که گفته شد انسان در فرآیند جامعه پذیری است که از طریق کنش‌های متقابل اجتماعی، شیوه راه رفتن و گفتن را می‌آموزد و به تدریج به کسب تجربه‌های مختلف می پردازد. در همه جوامع رسانه های همگانی نقش بسیار مهمی در فراگرد اجتماعی شدن دارند. مردم وقت زیادی را به خواندن کتاب، روزنامه و مجله، تماشای تلویزیون و فیلم و شنیدن رادیو اختصاص می‌دهند. این رسانه‌ها با القای این احساس که آنچه انتقال می‌دهند، همان بازتاب راستین جامعه است، هم می‌توانند هنجارهای اجتماعی را تقویت کنند و هم می‌توانند آنها را مخدوش سازند. دانستن و درک این موضوع اهمیت پرداختن به فیلم‌های کودک را دو چندان می‌کند. این منبع رفتارآموزی هرچه غنی‌تر عمل کند، جامعه را در اهداف خود کمک می‌کند اما اگر از این عرصه غافل شویم رفتارآموزی به فرزندانمان را به منابع بیگانه‌ای سپردیم که شناختی از آن نداریم.

البته نکته مهمی که نباید از آن غافل شد این است که کودکان امروزی در شناخت دنیا و فراگیری از آن بسیار تنها هستند. اکنون بزرگترها کمتر از پیش به بچه‌ها کمک می‌کنند چرا که بخش عمده‌ای از آنچه خودشان به فرزندانشان می‌آموختند، به رسانه‌ها سپرده‌اند. مدرسه نیز به عنوان مهم‌ترین نهاد اجتماعی آموزش در تنظیم رابطه سالم و منطقی بین کودکان و فیلم‌ها و سایر رسانه‌هایی که با آن درگیرند، بی‌تفاوت است. کودکان برای جهت دهی به چیزهایی که وسایل ارتباطی به آنان می‌آموزد، مجبورند روی خودشان حساب کنند و همین است که موجب می‌شود تا قدرت عمل رسانه‌ها روز به روز گسترده‌تر شود و در این مسیر سینما بر اساس آنچه گفته شد، می‌تواند یکی از مهم‌ترین روش‌هایی باشد که سبک زندگی ایرانی اسلامی را به مردم و خصوصا کودکان و نوجوانان بیاموزد و روشی بسیار کارآمد که می تواند به خوبی از ظرفیت آموزشی خود نهایت بهره را ببرد؛ ظرفیتی که متاسفانه همچنان بلااستفاده مانده و کمترین توجههی به آن می شود.

اکنون به دلیل نوع نگرش دست‌اندرکاران دولتی سینما و نبود رویکرد جامعه‌شناسانه و عالمانه از سوی متولیان امور آموزشی، نه تنها سینمای کودک نتوانست جای پای محکمی در سینمای ایران برای خود دست و پا کند، بلکه بسیاری از تلاش‌های مختصری هم که در این زمینه از سوی برخی فیلم‌سازان و علاقه‌مندان سینمای کودک صورت گرفت، عقیم مانده است. برای طلوع سینمای کودک بایستی از نگاه‌های جامعه‌شناسانه و روانشناسانه کودکی بهره گرفت و این در حالی است که اگر همتی وجود داشته باشد و برنامه‌ریزی دقیقی از سوی متولیان امر پیرامون اصلاح الگوی نمایش داده شده از کودک و ارایه الگوی مطلوب انجام گیرد، یقیناً می‌تواند مخاطبان گسترده خود را راضی از سالن سینما بیرون بفرستد.

البته باید توجه داشت که صنعت سینمای ایران، برای رسیدن به استانداردهای سینمای کودک و آنچیزی که در جهان بر این بستر در جریان است، از جهت تکنیکی نیز بسیار عقب می باشد؛ پس برای اینکه فیلم‌هایی بسازیم که کودک و نوجوان آن را دوست داشته باشند، از آن لذت ببرند و پیام آن را دریافت کنند، باید تکنیک‌های فیلم‌سازی خود را نیز تقویت کنیم چرا که پیام پر محتوا بدون شکل جذاب، آن اثرگذاری لازم که به دنبال آنیم را نخواهد داشت و کودکان و نوجوانان ما نیز نمی‌توانند از آن الگوبرداری کنند. سینمای کودک امروزِ جهان را دانش و فناوری‌های در زمینه فناوری تصویری و رایانه‌ای تعریف می‌کند. در این میان سینمای کودک ایران چگونه تعریف می‌شود؟ فیلم‌های سینمایی خارجی برای کودکان ما جذاب است چرا که علاوه بر قصه‌گویی جذاب، فنون سینمایی را به خوبی به کار می‌گیرند.

سینمای کودک امروز جهان را سرمایه و تجهیزات، مشخص و برجسته می‌کند؛ برای نمونه عروسک کلاه قرمزی که به موزه سینمای ایران اهدا شده بود؛ دوباره پس گرفته شد تا فیلم دوم کلاه قرمزی و سروناز ساخته شود و این در حالی است که اگر به فیلم‌های کودک خارجی بنگریم، به وضوح مشاهده می کنیم که در این گونه آثار، فقط چندین ماه صرف چهره پردازی شخصیت‌ها در هر دوره زندگی‌شان می‌شود و اصولا سینمای کودک یعنی درک همین ویژگی ها و تفاوت‌ها! پس مسئولان باید اهمیت توجه به سینما به ویژه سینمای کودک به عنوان یک نهاد فرهنگ ساز را جدی بگیرند.

این سینما مطابق با معادل‌های خود در دیگر نفاط دنیا نبوده و نیست. این سینمای الکن، خریدار ندارد و همه آن حس مسئولیت‌طلبی را هم دستخوش تاراج می‌کند. وقتی تلویزیون داستان اسباب بازی (Toy Story) و هری پاتر (Harry Potter) را برای کودک ما پخش می‌کند و کودک ما به سادگی قادر به تهیه دیوی‌دی فیلم‌های روز همچون عصر یخبندان ۴ (Ice Age: Continental Drift) از بازار است، دیگر فیلم علی و غول جنگل که البته محصول چند دهه پیش است، تاب نمی‌آورد و چنان فیلمی با وجود همه احساسات خوب و جاری، درک نمی‌شود.

ادامه دارد...