به گزارش سینماپرس، روز گذشته، دستیار کارگردان یکی از نمایش‌های روی صحنه در تهران برای گرفتن مجوز انتشار تیزر نمایش مذکور به اداره کل هنرهای نمایشی مراجعه می‌کند. مسئول مربوطه، انوشیروان میرزایی با مخالفت با تیزر مذکور، اجازه انتشار تیزر را نمی‌دهد. البته بماند که این اجازه انتشار صرفاً مربوط به سایت‌های فروش بلیت می‌شود و هیچ قانونی مبنی بر کنترل انتشار تیزر در فضای مجازی همانند بسترهایی چون آپارات و اینستاگرام وجود ندارد. اگرچه شنیده‌ها حاکی است در رویه جدید اداره کل به هنرمندان بابت تیزرهایشان در فضای مجازی شخصی نیز فشار وارد می‌کند.
در گفتگویی، انوشیروان میرزایی دلیل عدم‌اجازه به انتشار تیزر فیلمبرداری در فضای خارجی را اعلام کرده است و می‌گوید چرا المانی از نمایش در تصویر دیده نمی‌شود. او معتقد است باید تیزر حاوی سالن اجرا و البته دکور و لباس باشد. بماند که در تیزر مذکور مهمترین المان‌های نمایش، یعنی بازیگران، با لباس و گریم در حیاط تماشاخانه محل نمایش حضور دارند، باز آقای میرزایی مانع انتشار تیزر می‌شود. او می‌گوید که این رفتار خراب کردن فضای تئاتر است و برخلاف قواعد است.
پرسش مهم این است که کدام قاعده‌ای درباره تیزر تئاتر وجود دارد؟ اصلاً از چه زمانی تیزر تئاتر در تئاتر جهان رواج پیدا کرده است که تبدیل به قاعده شود. این مهم را نه یک تئاتری که یک گرافیست می‌زند. آقای میرزایی شاید خبر ندارد در غرب فضای تبلیغ تئاتر به آن نحوی که در ایران رایج است، رواج ندارد. با کمی جستجو در یوتیوب می‌توان دریافت در غرب یا حتی شرق تبلیغات سینمایی‌طور چندان رواج ندارد. تیزرها صرفاً گوشه‌هایی از اجرا هستند که با کمترین کیفیت فیلمبرداری و صدابرداری ارائه می‌شود.
نکته جالب‌تر مواجهه آقای میرزایی با پوستر کار فرهاد فزونی است که خرداد و تیر در تماشاخانه پالیز روی صحنه رفته است. او گفته بود طراحی فزونی در لی‌اوت مشکل دارد!
اما در ایران به سبب وضعیت بد تبلیغات و شرایط نامساعد رسانه‌ای به خصوص رسانه ملی در تبلیغ تئاتر، هنرمندان از کوچکترین بسترها بهره‌برداری کرده‌اند. ساخت تیزر و انتشار آن در فضای مجازی تنها راه‌حل دردسترس برای تمامی گروه‌های تئاتری است که متأسفانه با کارشناسی‌های سلبی و دل‌به‌خواهی راه به بی‌راه می‌برد. فضای کنونی به نحوی است که بخش عمده‌ای از تیزرها بدون مجوز منتشر می‌شوند. هیچ ابلاغیه‌ای نیز برای عدم انتشار تیزر بدون مجوز نیز وجود ندارد.
نکته عجیب‌تر آن است که مسئول دیگری در اداره کل هنرهای نمایشی بابت نداشتن بروشور و پوستر مجوز اجرا صادر نمی‌کند. آقای خاشی معتقد است شرط روی صحنه رفتن یک نمایش پوستر است. این در حالی است که در غرب و مهد تئاتر پوستر چنین اهمیتی ندارد و کارهای بسیاری وجود دارد که پوستر ندارند. به عبارتی پوستر یک وجه پیرامتنی بر یک اثر تئاتری است. هر گروهی حق دارد داشتن یا نداشتن پوستر را انتخاب کند. با توجه به دستمزدها و هزینه‌های گزافی که در چندماه گذشته بر آنها افزوده شده است، این امکان وجود دارد که گروهی خواهان طراحی پوستر نباشد. با این حال آقای خاشی مانع بزرگی در گرفتن مجوز اجرا شده است.
بلبشوی مذکور در زمانه‌ای رخ می‌دهد که شهرداری تهران برای اندک فضای تبلیغاتی تئاتری‌ها هزینه هنگفتی - برابر با فروش و سود گیشه آن نمایش - طلب می‌کند. تلویزیون با وجود قوانین مشخص در ارائه بسته‌های تبلیغاتی حمایتی از تئاتر، تئاتر را نادیده گرفته است و در نهایت هیچ برنامه‌ای در کنداکتور شبکه‌هایش برای تئاتر لحاظ نکرده است. حتی در فضای آپارات برنامه‌ای برای تئاتر وجود ندارد و به سبب سود اندک ناشی از این برنامه‌های اسپانسرها لزومی بر حمایت از تولید چنین برنامه‌ای نمی‌بینند. برنامه‌های مشهور نیز صرفاً بابت حضور سلبریتی‌ها در تئاتر، از یک نمایش حمایت تصویری می‌کنند و دیگر نمایش‌ها باید در سیاهچاله‌های بسیار این سیستم گرفتار شوند.
*تسنیم
ارسال نظر