به گزارش سینماپرس، نمایش اتحاد ملی و ارزش‌های میهنی در سینما، یکی از راه‌های تقویت حس انسجام ملی است؛ حسی که شاید کمتر در آثار سینمایی بتوان اثری از آن دید، اما برعکس در سینمای مستند، به دلیل خاصیت ذاتی آن که با حقایق روبه‌رو است، این حس بیشتر پرداخته شده است. یکی از جدیدترین آثار سینمای مستند که به اتحاد ملی می‌پردازد، مستند سه اپیزودی «نیمه زمین ما» به تهیه‌کنندگی و کارگردانی عباس عمرانی است. این کارگردان در گفت‌وگویی درباره مستند جدیدش و لزوم توجه به اتحاد ملی و بازنمایی ارزش‌های اجتماعی در سینما توضیحاتی ارائه داده است.

«نیمه زمین ما»، اصطلاحی است که بیشتر در فوتبال استفاده می‌شود، این نام اشاره به ورزشی بودن ژانر این فیلم دارد؟ ‌
می‌توان گفت: یک مستند اجتماعی- ورزشی است و موضوع آن بررسی احساس وطن دوستی در قومیت‌های ایرانی است که آن را در مسابقات ایران در جام جهانی فوتبال بررسی کرده‌ایم. در این مستند سه اپیزودی اقوام کرد کرمانج، بلوچ و عرب ایرانی را که حامی تیم ملی ایران هستند و در کنار آن همیشه در مسائل اجتماعی در کنار سایر اقوام ایرانی، پاسدار ملیت هستند مورد توجه قرار داده‌ایم.

این مستند می‌خواهد نشان دهد که همه مردم ایران حامی تیم ملی هستند؟
بله، فراتر از آن اینکه اقوام ایرانی همیشه برای بالابردن پرچم تلاش می‌کنند و با شادی‌های ملی شاد هستند و اگر غمی هم باشد همگی غمگین می‌شوند. حرف «نیمه زمین ما» این است که وطن دوستی نقطه اشتراک همه اقوام ایرانی است.

فیلمبرداری این مستند در چه مناطقی انجام شده است؟
ما گروه‌های پژوهشی را به چند نقطه از کشورمان فرستادیم و تمرکزمان روی سوژه‌هایی بود که علاوه بر نگاه ملی در بعد محلی هم جذابیت داشته باشند. به خاطر اینکه ایران سه بازی در جام جهانی داشت، سه منطقه در خراسان شمالی، سیستان و بلوچستان و خوزستان انتخاب شد. اکنون فیلمبرداری بخش خراسان شمالی پایان یافته و همزمان با فیلمبرداری اپیزود سیستان، کار تدوین اپیزود آغاز شده است.

به رویکرد ملی مستند «نیمه زمین ما» اشاره کردید، جایگاه اتحاد ملی و ملیت در سینمای ما کجاست؟ ‌
می‌شود گفت که سینمای ما چه در بخش داستانی و چه مستند، در پرداختن به مسئله ملیت و تقویت اتحاد ملی، ضعیف عمل‌کرده و این ضعف در سینمای داستانی بیشتر است. سینمای ایران از جغرافیای ایران دور شده و وفاداری‌اش به ملیت کم شده است.

چه نشانه‌ای از کم شدن عرق ملی در سینمای داستانی وجود دارد؟
دوربین فیلمساز داستانی جرئت ندارد سراغ قومیت‌ها برود و کاراکتر اصلی فیلم‌ها را از میان اقوام ایرانی با همان لباس و پوشش انتخاب کند. هر وقت هم می‌بینیم که این اتفاق افتاده اغلب برای زدن حرف‌های جشنواره‌پسند بوده که عده‌ای از آن با نام سیاه نمایی نام می‌برند. وقتی مردم ایران فیلم‌های سینمای ایران را می‌بینند از خود می‌پرسند «من در کجای این فیلم هستم؟ »، حتی در فیلم‌هایی که در تهران ساخته می‌شود هم کمتر می‌بینیم که کاراکترها به مردم تهران نزدیک باشند و بازنمایی از روابط اجتماعی حاکم بر پایتخت را در آن ببینیم. شهروند ایرانی در سینمای ایرانی بازنمایی ندارد.

این اتفاق برای سینمای مستند هم رخ داده است؟
سینمای مستند، چون با حقیقت و واقعیت سر و کار دارد، به ملیت و ارزش‌های ملی پایبندتر و متعهدتر است. دوربین مستند به اقصی نقاط کشور می‌رود و از نزدیک با اقوام ایرانی ارتباط برقرار می‌کند.

در «نیمه زمین ما» چقدر به این مسئله پایبند بوده‌اید؟
تلاشم این بوده که من حائل میان دوربین و مردم نباشم بلکه همان طور که پشت دوربین هستم، دوربین حائلی میان من و ملت ایران باشد و بی‌واسطه با مردم ارتباط برقرار کند. در این مستند هم تلاش کرده‌ام نشان دهم که همه اقوام ایرانی از کرد، بلوچ و عرب و سایرین چقدر به این آب و خاک دلبستگی دارند.

این مستند کی آماده پخش می‌شود؟
کار به سفارش شبکه مستند تولید می‌شود و فکر می‌کنم حداکثر تا مهرماه آماده پخش از تلویزیون شود.

*جوان آنلاین