به گزارش خبرنگار خبرگزاری سینمای ایران، یک روستای سرسبز در دامنه البرز، یک خانواده که یک پدربزرگ بود، یک مادر بزرگ و دخترکی سرخوش، که دل خوش کنک هایش تنها دستمالی بود یادگار از مادر و "خاله قورباغه" ای که 99 بچه کنار کوچه داشت که کلوچه آلوچه می خوردند ...
و دستمال آبی مادر سرنوشت "گلنار" را رقم زد. جنگل تاریک و تنهایی و کلبه ای که نشان از امید می داد ...

خرسی خانم زندگی را از دخترک آموخت و کلوچه هایی که دیگر طعم مطبوعی داشتند. "گلنار" را از محبس خرسی که خود را صاحب جنگل می دانست به خانه اش باز رساندند.

کامبوزیا پرتوی و فرشته طائرپور یدطولایی در سینما دارند و گذشته ای درخشان در سینمای گذشته کودک پرتوی بیش از آنکه فیلمساز خوبی باشد سناریست خوبیست که تبحر خیره کننده ای در ایجاد اوج و فرود دراماتیک در بستری یکدست و تخت دارد. به بیان دیگر آدم های پرتوی چیزی به نام اغراق را نمی شناسند و این ویژگی منحصر بفرد در تمامی آثارش دیده می شود.

"گلنار" یک اثر موزون و موزیکال است ایجاد فضایی آهنگین در طبیعتی که نخستین ویژگیش سکون و سکوت است آن هم به شکلی باورپذیر و تعریف شده در ژانر کودک که کار آسانی نیست. البته پرتوی و طائرپور به خوبی از عهده آن بر آمده اند.

"گلنار" سفیر شادی و تبلور زندگی در فضایی غم آلود و تیره است ... خرسی خانم شاید از "گلنار" می آموزد این تبحر را اما گویی ناچار است به ادامه ... ادامه ای که شاید چندان آینده ای برایش متصور نباشد و پرتوی به خوبی با "گلنار" الفبای زیستن در جامعه ای را که شاید همه اش نیکی و سپیدی نباشد را با تاکید بر "واژه" امید، قدرتمندانه به کودکان می آموزد.

ترانه های "گلنار" به شدت در خدمت اثر است و بر روی سکانس ها سنگینی نمی کند و شاید بتوان گفت این فیلم از معدود آثار موزیکال است که ترانه بخشی از فیلمنامه است و این امر نیز حکایت از تبحر دو چندان پرتوی در تلفیق فیلدهای متفاوت در ترکیبی واحد می کند.
و "گلنار" نمونه دیگری است از سال های پرفروغ سینمای کودک که حسرت را در تکراری مکرر به رخمان می کشد.

انتهای پیام/ح /ج