در حالی که محمدمهدی حیدریان در طول نزدیک به دو سال مدیریتش بر سازمان سینمایی همواره از طراحی نظام رده بندی سنی سخن به میان می‌آورد و امیدواری‌ها برای سالم‌سازی فضای سینما به نفع خانواده‌ها با این وعده‌ها تا حدودی زنده شده بود، اما این روزها با قوت گرفتن سرآمدن مأموریت او خبری از سرانجام نظام رده بندی سنی به گوش نمی‌رسد. همین بی‌عملی و بی‌خبری باعث شده تا این روزها فیلم مغزهای کوچک زنگ زده به عنوانی یکی از خشن‌ترین آثار سینمایی ایران بدون رده بندی سنی رنگ اکران به خود ببیند و اساساً سازمان سینمایی هیچ نیازی نمی‌بیند که درباره تماشای این فیلم به خانواده‌ها هشدارهای لازم را بدهد. جالب اینکه صداوسیما نیز نهایت همکاری را با سینما انجام داده و همه تیزرهای این فیلم از سیما پخش می‌شود و خانواده‌های از همه جا بی‌خبر را برای تماشای این اثر ترغیب می‌کند. آیا این دو سازمان فرهنگی به تبعات این ندانم‌کاری‌ها در جامعه فکر کرده‌اند؟ البته این بی‌فکری فرهنگی تا به الان منجر به الهام گرفتن یک جوان از این اثر شده است؛ پسر جوانی که تحت تاثیر فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده» روی پدر دوستش اسید ریخته و با ضربه‌های چاقو او را تا یک قدمی مرگ برده بود، پس از ۲۴ روز سکوت لب به اعتراف گشود. متهم در تحقیقات مدعی شد بعد از دیدن فیلم، جرئت اسیدپاشی پیدا کرده است. رسیدگی به این پرونده از شامگاه پنجم مهر امسال و به دنبال گزارش اسیدپاشی در منطقه باغ فیض در دستور کار پلیس قرار گرفت. مأموران پس از حضور در محل اسیدپاشی دریافتند پسر ۱۹ ساله روی مرد ۵۰ ساله اسیدپاشی و بعد او را با چاقو مجروح کرده است. متهم قبل از اینکه موفق به فرار شود از سوی عابران دستگیر شده بود.

متهم به نام مازیار در بازجویی‌ها ادعاهای مختلفی را مطرح کرد و مدعی شد: زمانی که متوجه شدم پدر رامبد مانع ادامه دوستی من با او شده، تصمیم به انتقام گرفتم، اما جرئت این‌کار را نداشتم تا اینکه شب حادثه به سینما رفتم و فیلم مغزهای کوچک زنگ‌زده را دیدم. صحنه‌های خشنی در فیلم وجود داشت. با دیدن صحنه‌های قدرت‌نمایی با سلاح سرد توسط شخصیت اول فیلم جرئت پیدا کردم تا از پدر رامبد انتقام بگیرم. پس از اکران فیلم بلافاصله مقداری اسید و همچنین چاقو و پنجه بوکس را خریدم و به مقابل خانه رامبد رفتم، البته همذات پنداری با شخصیت‌های فیلم‌های سینمایی خشن و اقدام به خشونت منجر به جنایت در ایران تازگی ندارد، اما بیشتر گزارش‌ها در این رابطه حاکی است که مجرمان با تماشای آثار سینمایی خارجی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند و معمولاً فیلم‌های ایرانی این تاثیر را در مخاطبان نداشته و مورد جنایی اخیر از این نظر که به دلیل تماشای یک فیلم ایرانی انجام شده با موارد دیگر متفاوت است. نکته دیگری که درباره نظام رده‌بندی آثار سینمایی وجود دارد این است که آثار خشن سینمایی در غرب چه آن‌هایی که در سالن‌های سینما به نمایش درمی‌آیند و چه آن‌هایی که پس از اکران سینمایی در شبکه نمایش خانگی توزیع می‌شوند هشدارهای لازم را به خانواده‌ها می‌دهند، اما همین فیلم‌ها در ایران بدون هیچ‌گونه هشداری برای خانواده‌های ایرانی توزیع می‌شوند و مراجع فرهنگی نیز اساساً هیچ گونه حساسیتی نسبت به تاثیر این آثار بر روان کودکان و نوجوانان احساس نمی‌کنند.

این سلب مسئولیت از سوی نهادها و سازمان‌های سینمایی در حالی رقم می‌خورد که اساساً خیلی‌ها فکر می‌کنند جامعه ایران کمتر از جوامع غربی در معرض آثار مخرب سینمایی قرار دارد. باید گفت: هنوز هم دیر نیست. سازمان سینمایی وزارت ارشاد موظف است برای ایمن‌سازی جامعه برای کودکان و نوجوانان نسبت به طراحی و اجرای نظام رده بندی آثار سینمایی هرچه زودتر اقدام نماید.

* روزنامه جوان