این مدرس سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: مجیدرضامصطفوی در مقام کارگردان و فیلمنامه نویس، نگاهی متفاوت و غیر کلیشه ای به انسان ها، کانون خانواده و جامعه دارد. او با همان نخستین فیلم سینمایی خود نشان داد که سینماگری دغدغه مند است، تمایلی به سیاه نمایی کاذب زندگی اجتماعی ندارد و می خواهد از زوایای آسیب شناسانه به مسائل، معضلات و مشکلات اجتماعی بپردازد.

وی ادامه داد: او در فیلم اولش «انارهای نارس» نگاهی نزدیک به واقعیت به زندگی یک زوج کارگر و مشکلات و مسائل آن ها داشت و در نمایش زندگی سخت کوشانه این طبقه اجتماعی به نسبت موفق بود. این فیلمساز در دومین فیلم در حال اکرانش «آستیگمات» باز هم با نگرشی متفاوت به اجتماع با محوریت خانواده پرداخته است با این تفاوت که در این فیلم زندگی یک خانواده متوسط اجتماعی را به تصویر کشیده است.

آذین سپس با بیان اینکه مشکلات، ارتباط، جایگاه، موقعیت و نقش اعضای یک خانواده در رودرویی با اتفاقی ناخوش یعنی از دست رفتن خانه آن ها، بستراصلی موضوع محوری فیلم دوم مصطفوی است اظهار داشت: او با پردازش مناسب سوژه ها، غلظت بخشیدن به حوادث و پررنگ کردن سهم افرادخانواده با محوریت شخصیت مادر بزرگ و به ویژه زن ها، از «آستیگمات» یک درام خانوادگی و اجتماعی ساخته و با کارگردانی فکر شده و گرفتن بازی های نسبتاً خوب از بازیگران فیلمش اثری در میان فیلم های نادیدنی و سیاه نما و یک جانبه نگر موسوم به اجتماعی آفریده است.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: با این همه فیلم در کل جمع وجور مصطفوی، در بازگویی و بازنمایی عوامل بیرونی که خانه و خانواده قصه فیلم را تهدید می کنند و بررسی آن ها پرکار نیست؛ در واقع درام خانوادگی و اجتماعی «آستیگمات» با آنکه در شکل دهی مناسبات خانوادگی و طرح روابط و مشکلات اعضای خانواده فیلم، ناموفق نیست ولی در ارائه مسائل و معضلات اجتماعی و عوامل بازدارنده یا هدایت کننده اجتماعی آن ها زیاد موفق نیست. «آستیگمات» از این منظر، نگاه آستیگمات یک فیلمساز به مسائل و رخدادهای اجتماعی است.

آذین سپس به نقد فیلم ضعیف «پاستاریونی» پرداخت و گفت: «پاستاریونی» دومین ساخته سینمایی سهیل موفق، مانند فیلم نخست او «شکلات» اثری در گونه سینمایی مهجور کودک و نوجوان است. همین اندازه که هنوزهم در میان سینماگران کشور برخلاف نامدیران سینما که با اهمال و غفلت سبب زمین گیر شدن سینمای کودک و نوجوان و از نفس افتادن جشنواره آن شده اند، فیلمسازانی به همت خود و باشور و علاقه برای کودکان و نوجوانان، آثارسینمایی  می سازند کارشان قابل تحسین است.

وی افزود: با این همه، آن ها جهت به ثمر رسیدن کامل زحمات شان، لازم است که سطح دانش و تجربه و تخصص خود را در زمینه تولید فیلم های مناسب قشر های کودک ونوجوان بالاتر ببرند چرا که اغلب تولیدات این گونه پرطرفدار ولی مظلوم، از نظر هنری و سینمایی و پرداخت مضمونی و داستانی دچارضعف اند. فیلم «پاستاریونی» هم از این صف و مشکل بری نبوده و در داستان سازی، نگارش فیلمنامه، شخصیت پردازی و تصویرسازی سینمایی توانا نیست و موضوع ها و ماجراهای جذاب ندارد و آدم های فیلم هم زیاد باورپذیر و همدلی برانگیز نیستند.

آذین ادامه داد: با آنکه موفق کار با آثار کودک را از نوجوانی درتلویزیون آغازکرده و با پشتکار آن را در سینما ادامه می دهد اما کارهایش برای قرار گرفتن در میان آثار مانا، مطرح و برتر کودک و نوجوان جای کار زیاد دارند. او کوشیده با افزودن طنز و شوخی، از فیلم خود یک اثرسینمایی برای کودکان و خانواده ها با چاشنی حوادث و رویدادهای خنده ساز بسازد گرچه تلاش های او کاملاً بدون ثمر نبوده و می شود در فیلمش نشان هایی از تعلق «پاستاریونی» به ژانرهای کودک وکمدی را دید، لیکن این بهره بری از ژانرها، فیلم موفق را میان گونه های سینمایی کودک و نوجوان، خانوادگی و کمدی سرگردان ساخته است.

وی افزود: به گونه ای که این فیلم نه به طور کامل در قالب و چارچوب آن ها جای دارد و نه خارج از آن ها؛ درهر حال «پاستاریونی» با تمام ضعف هایش، نشانگر کوشش و علاقه یک فیلمسازجوان برای ساختن فیلم های کودک ونوجوان است. امید که آثار آتی او را درصدر بهترین های این گونه  وژانر مستضعف سینمای ایران ببینیم.