زینب غفاری/ دیدن اثر جدید محمدرضا هنرمند، کارگردان پیشکسوت سینمای ایران، قطعا تلنگری ویژه از برای مخاطب سینمایی در یادآوری حتمی ترین اتفاق زندگان خود یعنی مرگ می باشد؛ روایتی از قبض روح و مرگ در ادوار مختلف تاریخ، از کوروش تا امیرکبیر که اگر چه با بازی همیشگی و معمولی فرخ نژاد همراه گردیده، باشد.
|
فیلم سینمایی سمفونی نهم داستان زندگی پزشک جراح زنی است که قصد عمل به آخرین وصیت شوهر خود دارد؛ پزشکی که برخلاف کوروش و امیرکبیر، عاشق خودرهای قدیمی است! همین. تصویری که از امروزِ ایران در فیلم مشاهده می کنیم تصویر جوانان بی هویت و دزدی است که تنها به دنبال خوش گذرانی هستند و بویی از گذشته ی پرافتخار سرزمین خود نبرده اند. یا تصویری از عدم امنیت و کشت و کشتار در جاده بخاطر حمل مواد مخدر. محمدرضا هنرمند امروز ایران را به برزخی برهوت از شوکت و جلال گذشته ایران تشبیه کرده که هیچ امیدی جز انتظار کشیدن برای مرگ نیست و شاید بتوان گفت هنرمند خواسته تمام غیبت خود را در سال های اخیر یکجا جبران کند. |
البته از زاویه ای دیگر، فیلم سینمای سمفونی نهم پرداختن به موضوع مرگ را وسیله ای قرار داده است برای بیان مواضع و دیدگاه های ملی گرایانه خود و از این جهت است که اثر از ابتدا تا به انتها پر است از نشانه های ایرانی و ملی، از کوروش و کمبوجیه و بردیا گرفته تا رودکی و عشق رابعه بلخی و بکتاش و ...که حتی با ترسیم سرگردانی هیتلر پیر در بیابان های ایران همراه می شود و کارگردان با برگزیدن نام بردیا از برای شوهر وفات یافته و کامبیز از برای برادر او سعی می کند تا این ملی گرایی را تا تاریخ معاصر نیز دنبال نماید که البته در جذب مخاطب در بسیاری از مواقع ناکام می ماند و فیلم سینمایی سمفونی نهم را به عنوان یک اثر استراتژیک با مخاطب محدود مواجه می سازد.
ارسال نظر