البته باید توجه داشت که روایت سیاسی فیلم سینمایی سونامی با پناهندگی سه تکواندوکار تیم ملی به کشور دانمارک آغاز می شود و پس از وقوع این موضوع در آخرین تیم اردوی تیم ملی است که موجب می شود تا مسئولان ورزش، اقدام به بازگرداندن آقای خسروی می نمایند؛ سرمربی قدیمی و کهنه‌کاری که پس از باخت اجباری در مسابقلات المپیک و در مقابل رژیم صهیونیستی، از تیم ملی جدا شده بود و اکنون پس از گذشت هفت سال، مجددا به تیم ملی دعوت شده و سعی می نماید تا امور را به سامان داده و مناسب ترین فرد را به عنوان تکواندوکار اصلی تیم می ایران در مسابقات معرفی سازد و از این جهت است که  دشوارترین انتخاب او بین بهداد مقیمی، نفر اول دنیا و تنها بازمانده تیم گذشته که سونامی معروف شده است و مرتضی نژادی، شاگرد قدیمی‌ آقای خسروی رقم می خورد و در مجموع روایت نیم بند فیلم سینمایی سونامی را در ژانر ورزشی شکل می دهد؛ روایتی که در برخی موقعیت های خود از برای بیننده، غیر منطقی و ناباورانه می باشد و به وضوح ضعف های فیلمنامه سونامی را آشکار ساخته و در مجموع به منطق واقع گرایی اثر لطمه می زند و این همه در حالی است که فیلمساز از تمام توان خود استفاده می کند تا به مخاطب بفهماند؛ ورزشکارانی که در مقابل رژیم صهیونیستی حاضر به رقابت نمی شوند و تن به باخت اجباری می دهند و ...، چه در زندگی شخصی و چه در زندگی ورزشی بازنده خواهند بود و این بازندگی تا به آخر همراه ایشان است.