موسیقی فجر در سال ۶۴ با عنوان «جشنواره سراسری سرود و آهنگ‌های انقلابی» راه‌اندازی شد. اما پس از گذشت سی و چهار دوره، حداقل نشانی از سرود و آهنگ‌های انقلابی در آن دیده می‌شود! اختصاص تنها یکی از اجراهای این جشنواره به بازخوانی چند سرود انقلابی با حضور اسفندیار قره‌باغی، تنها تلاش این جشنواره برای ادای دین به ۴۰ سالگی انقلاب بود.

 این جشنواره نه تنها کمترین نسبت را با انقلاب دارد، بلکه به‌خاطر عملکرد ضعیف برگزارکنندگانش، هر سال با بی‌توجهی و برخورد سرد اهالی و متخصصان موسیقی مواجه می‌شود. به‌گونه‌ای که هر سال، تعدادی از موسیقیدانان به خاطر عملکرد مدیریت جشنواره موسیقی فجر، از حضور در این جشنواره کنار می‌کشند. اتفاقی که امسال نیز تکرار شد و قبل از شروع، برخی از گروه‌ها و هنرمندان به‌خاطر غیرحرفه‌ای بودن جشنواره از آن کناره‌گیری کردند.

در این جشنواره، از هیچ یک از شهدا و حتی قهرمانان انقلابی و ملی ایران یاد نشد، اما یک نوازنده زن خارجی این فرصت را یافت تا با هنجارشکنی روی صحنه جشنواره موسیقی فجر راه برود!

نکته قابل توجه، بایکوت بسیاری از رسانه‌های رسمی کشور توسط جشنواره موسیقی فجر است. طوری که روابط عمومی این جشنواره در اقدامی دور از اخلاق حرفه‌ای، سالهاست که نه تنها برخی رسانه‌ها را به نشست خبری خود دعوت نمی‌کند بلکه امکان پوشش رسانه‌ای این رویداد را نیز برای نمایندگان این رسانه‌ها فراهم نمی‌کند.