قطعا یکی از ابتدایی ترین اقدامات در مسیر ایدئولوژی زدایی از صنعت سینمای کشور، حذف پیوندهای ایدئولوژیک آن می باشد! پیوندهایی که موجب یادآوری خواستگاه فرهنگی و بیان تعلقات فکری می شود و از این جهت برگزاری همه ساله جشنواره فجر در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و در ایام الله دهه فجر را می بایست یکی از این پیوندهای مهم تلقی نمود؛ پیوندی که  بایست از هم گسسته می شد و از این جهت بود که ابتدا در سال ۱۳۹۴ هجری شمسی، بخش بین الملل از موعد برگزاری جشنواره در بهمن ماه حذف گردید و برگزاری آن به فصل دیگری از سال موکول گردید. پس اگر چه حذف یکباره یک جشنواره از سطح استراتژیک و فروکاست گرید بین المللی آن خود به تنهایی از شاهکارهای مدیریت فرهنگی دولت اول  تدبیر و امید محسوب می شود؛ اما قطع به یقین این اتفاق پدیده ای منحصر به فرد در تاریخ مدیریت فرهنگی در جهان خواهد بود؛ پدیده ای قابل تدریس از برای فهم ماهیت و شکل نفوذ فرهنگی در یک کشور؛ پدیده ای که موجب شد تا جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به جشنی صنفی مبدل گردیده و در مسیر ایدئولوژی زدایی از سینما، زمینه های لازم و البته آرام آرام، از برای تعلیق کلی جشنواره فجر را در آینده ای نزدیک و حذف برگزاری چنین رویداد سینمایی را در دهه فجر هر سال، مهیا سازد، موضوعی که با جداسازی بخش بین الملل و با حذف عنوان فجر از بخش آن به وضوح رخنمایی کرد، هرچند که اعتراضات گسترده باعث بازگشت این عنوان گردید.

پیگیری و پیروی از همین سیاست است که موجب می شود تا فیلمساز هزارپای سینمای ایران، جناب ابوالحسن داوودی به صراحت بفرمایند: دهه فجر یک دهه تاریخی و ایدئولوژیک است که در آن ارزش‌هایی وجود دارد که کثرتی به آن اعتقاد داشته و گروهی هم قانونا ملزم به رعایت اصول آن هستند، اما سینما مفهومی عام و درعین حال تخصصی است، برای همین سینما وقتی در سایه یک جریان ایدئولوژیک قرار می‌گیرد هم تاثیر مخربی روی آن اندیشه ایدئولوژیک می‌گذارد هم این‌که جشنواره را محدود می‌کند. شاید اگر جشنواره فجر در زمانی دیگر برگزار شود نحوه اجرای بهتری داشته باشد و اثرات منفی احتمالی آن هم برای ملزومات این دهه کمتر خواهد بود، بالطبع آیین نامه‌ای که برای آن نوشته شده، بهتر از آن چیزی می‌شود که هم اکنون شاهدش هستیم، اما وقتی جشنواره فجر در دهه فجر برگزار می‌شود به نوعی تاثیرات منفی آن را هم شاهدیم و ...

البته امید است با حضور شخصیتی همچون حسین انتظامی که تقریبا علایق خود به حفظ آرمان های انقلاب اسلامی را تا به حال نشان داده و به نوعی عدم وابستگی خود به جریان مدیریت گذشته سازمان سینمایی را هویدا ساخته است؛ این سیاست متوقف گردیده و بار دیگر جشنواره فیلم فجر به جایگاه اصیل خود بازگردد و در این همه در حالی است که باید منتظر ماند و مشاهده نمود که آیا جریانات وابسته به مدیریت مرموز فرهنگی در عرصه سینمای کشور، فرصت بروز دغدغه ها و مدیریت متفکرانه انقلابی را به حسین انتظامی خواهند داد!؟

بخشی از فلسفه ی وجودی جشنواره فیلم فجر، ارزیابی و رصد آثار سینمایی کشور در موعد اکران سال آتی است و در این میان متاسفانه با عدم سیاست گذاری های صحیح تشویقی، این رویداد ملی که می بایست محلی برای عرضه فیلم های شاخص، تاثیرگذار و جریان ساز به منتقدان، سیاست گذاران فرهنگی و سینمایی و عموم علاقمندان به سینمای ایران باشد، تبدیل به محفلی گل خانه ای برای عرضه ی آثار گزینش شده توسط مدبران بنفش پوش شده است؛ مدیران محافظه کاری (Conservatism) که بر عملکرد خویش در بسط ولنگاری فرهنگی در شرایط حال حاضر کشور واقف بوده و بیم آن را دارند تا جشنواره فیلم فجر به مجالی از برای بررسی کُلیت اقدامات فرهنگی و سینمایی ایشان در طول دوران مسئولیت و  بالاخص در طی سال گذشته مبدل گردد.

این در حالی است که هر یک از این آثار به نوعی رسمی و البته کاملا شناسنامه دار؛ محصول دوره مدیریتِ مدبران بنفش، در تحقق سینمای امید است و بعضا با حمایت های مادی و معنوی گسترده ی سازمان سینمایی کشور همراه بوده و اکران آنها می توانست به نوعی واقعی، علمکرد فرهنگی و هنری دولت مستقر را در بسط و گسترش ولنگاری فرهنگی هویدا سازد.

در این میان گروهی از فیلمسازان، متأثر از توصیه‌هایی از جنس سخنان کمال تبریزی کارگردان مارمولک و مارموز سینمای ایران؛ چند سالی است که ترجیح داده‌اند تا آثار خود را به جشنواره ندهند و یا از جشنواره بیرون بکشند و این در حالی است که جناب کمال تبریزی امسال و در موعد پیش از برگزاری جشنواره سی و هفتم، تأکید کرده بودند: جشنواره فیلم فجر تبدیل شده به محلی که دوستان دیگر و افرادی دیگر از نهادهایی به جز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به تماشای فیلم‌ها می‌نشینند و بعد گزارش فیلم و آثار آن را به جاهای دیگر و نهادهای دیگر ارائه می‌کنند و بعد آن نهادها با وزارت ارشاد نامه‌نگاری می کنند، چرا مثلاً فلان فیلم به یک مسأله حساس اشاره کرده و یا فلان صحنه چرا در فیلمی وجود دارد. این مسأله فیلمسازان را دچار سختی و مشکلات می‌کند و در راه گرفتن پروانه نمایش دچار مشکل می‌شوند.

این گونه است که به صورت مشخص و در طی دو سال اخیر؛ جناب معاونت ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی کشور، با تخصص پزشکی عمومی خود، ترجیح دادند تا در مقام دبیری جشنواره فیلم فجر، سیاست سانسور مصلحتی را با تدبیر مناسب، عملیاتی و سعی نمایند تا جهت گیری افکار عمومی را از سنجش کارنامه ی واقعی عملکرد سازمان سینمایی کشور در حوزه ی فرهنگ و سینما منحرف ساخته و جدل بر سر موضوعات فرهنگی و ولنگاری فرهنگی در عرصه ی فرهنگ و سینمای کشور را به دعواهای مقطعی و پیش پاافتاده  تغییر مسیر دهد و به سطحی کاملا سخیف و بعضا مستهجن رسانه ای بکشد.