به گزارش سینماپرس حضرت امام خمینی (ره) در بدو ورودشان به کشور جمله بسیار مهمی را مطرح فرمودند مبنی بر آنکه «ما با سینما مخالف نیستیم و با فحشا مخالفیم»؛ این جمله مهم و تاریخی نشان از آن دارد که حضرت امام (ره) هم به قدرت این رسانه و ابزار هنری کاملاً آشنا بودند و می خواستند با ادامه حیات سینما در کشور خط مشی ها و آرمان های انقلابی را در سطح جامعه بگسترانند اما متأسفانه امروزه به دلیل بی سیاستی و عملکرد بسیار بد مدیران ما نتیجه معکوسی را شاهد هستیم.

طی این سال ها علیرغم آنکه برخی هنرمندان دغدغه مند و دلسوز برای رشد و اعتلای سینمای کشور تلاش کرده اند اما دست هایی همواره مانع شده اند تا سینمای کشور همگام با انقلاب اسلامی پیش برود.  

از این رو ما نیاز جدی به برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب و صحیح در تمامی عرصه های فرهنگی و هنری داریم تا بتوانیم اهداف و آرمان های اولیه تأسیس نظام مقدس جمهوری اسلامی را در آن مطرح نماییم.

به زعم بسیاری از منتقدان، کارشناسان فرهنگی و سینمایی، اهالی رسانه، سینماگران و مردم سینما در کشور ما این روزها بسیار مسأله ساز شده است؛ سینمایی که قرار بود بعد از انقلاب اسلامی جایگزین فیلمفارسی ها شود خود بعضا تولیداتی بدتر از سینمای فیلمفارسی دارد! طی همین سال گذشته سینمای ایران به کرات شاهد اکران آثاری نازل و بی ارزش بود که نه تنها هیچ تناسب و سنخیتی با اهداف و آرمان های انقلابی نداشتند بلکه به واسطه ابتذال گسترده ای که در آنها به چشم می خورد، جامعه را به قهقرا و سقوط و تباهی اخلاقی و معنوی هدایت می کردند!

اگر در سینمای پیش از انقلاب سکس به صورت علنی وجود داشت ما این روزها شاهد سکس پنهانی و خیانت زوجین نسبت به یکدیگر و پاشیدن بنیان خانواده ها از هم هستیم که به هیچ عنوان قابل پذیرش نیست! جامعه ای سیاه، معتاد، خیانتکار، دزد، سطحی نگر، بی هویت و بی ارزش، در تولیدات سینمای کشور ترسیم شده است و ابعاد آن آنقدر گسترده شده که حتی در جشنواره فیلم فجر که جشنواره ای برآمده از انقلاب شکوهمند اسلامی است نیز ما شاهد اکران و حضور چنین فیلم هایی هستیم! فیلم هایی که معلوم نیست چرا و به چه طریقی در سینمای جمهوری اسلامی ایران به تولید می رسند!

می توان بر این امر صحه گذاشت که سینما امروزه ابزاری شده تا همسو با شبکه های ماهواره ای فارسی زبان بی اخلاقی و فساد را در جامعه ترویج و گسترش دهد؛ این همان جریانی است که با عنوان «جریان نفوذ» از آن یاد می شود.

حال سوأل اینجا است که چرا سینمای ایران بعد از گذشت ۴۰ سال از انقلاب اسلامی همچنان مقلد سینمای غرب و آمریکا است؟ چرا متولیان فرهنگی آگاهانه یا ناآگاهانه به سمت نابودی کامل سینمای ارزشی، آرمانی و انقلابی حرکت می کنند؟ آیا آن ها نمی دانند که این انقلاب متعلق به همه مردم ایران است و باید در سینما راجع به این انقلاب شکوهمند و بزرگ که تاریخ را دچار تحول اساسی کرد مبادرت به فیلمسازی کنیم؟