به گزارش سینماپرس، جشنواره های جهانی، پس از تصویب آیین نامه و راه اندازی آن، در طول سال های متمادی با کمترین تغییر به کار خود ادامه می دهند. برنامه ریزی درست و کارشناسی شده که توسط متخصصان فن انجام شده، باعث به وجود آمدن جشنواره های مهم و بزرگی مانند: کن، برلین، ونیز و غیره شده است. این جشنواره ها در طول سال های برگزاری با کمترین تغییرات برگزار شده و می شوند. حرکت در مسیر اصلی و تداوم راز موفقیت آنهاست.
وقتی جشنواره ای با ساختاری خاص راه اندازی شده و به موفقیت دست یافته، نباید ساختار آن را بهم ریخت و تغییرات اساسی در آن ایجاد کرد.
جشنواره بین المللی فیلم فجر، بیش از سه دهه با ساختاری تعیین شده و مشخص برگزار می شد که مورد توجه سینماگران و مردم نیز بود.
در ایام جشنواره، علاقه مندان، هم به تماشای فیلم های ایرانی می نشستند و هم از دیدن فیلم های خوب خارجی لذت می بردند.
نمایش فیلم های کارگردانان بزرگی چون: آکیرا کوروساوا، اینگمار برگمان، جیم جارموش، ویم وندرس، ورنر هرتزوگ، آندره تارکوفسکی و چندین کارگردان مطرح دیگر در جشنواره فیلم فجر، موجب شد اهالی سینما و علاقه مندان با آثار این کارگردانان آشنا شده و از آنان بیاموزند. تاثیر فیلم های تارکوفسکی روی سینماگران و نسل جدید سینمای ایران غیر قابل انکار است.
وقتی جشنواره بین المللی فجر طراحی و راه اندازی شد، کارشناسان و تصمیم گیران اجماع کردند جشنواره به این صورت برگزار شود که سال ها نیز موفق بود. با کنار رفتن مدیران کاربلد، برگزاری جشنواره فیلم فجر به دست انداز افتاد و کم کم به یک شو تبدیل شد.
بزرگ ترین ضربه بر پیکر جشنواره بین المللی فیلم فجر، جدا سازی بخش داخلی و بین المللی این جشنواره بود. این اشتباهی بزرگ بود و شاید جرمی نابخشودنی!
وقتی جشنواره فیلم فجر با یک روال مشخص و در زمانی خاص برگزار می شد و برای ایرانیان و خارجی ها جا افتاده بود، چرا باید دچار تغییرات می شد؟ دو پاره کردن یک جشنواره مهم، غیر از آسیب دستاورد دیگری نداشته و نخواهد داشت.
اولین آسیب این تصمیم، تضعیف جشنواره فیلم فجر است که بیش از سه دهه برگزار می شد. دومین ضرر، افزایش بودجه است و خرج های بی موردی که روی دست دولت می گذارد که شرایط مالی مناسبی نیز ندارد.
مهم ترین آسیب این جداسازی از بین رفتن اعتبار جشنواره بین المللی فیلم فجر در جهان است، زیرا بیش از سه دهه در زمانی خاص و روالی مشخص برگزار می شد و علاقه مندان خارجی سینمای ایران با آن آشنا بودند.
در زمانی که جشنواره فیلم فجر به صورت سابق برگزار می شد، سینمای ایران در خارج بسیار مطرح بود. در آن ایام بود که فیلم ها و سینماگران ایرانی مورد توجه قرار گرفته و موفقیت های بین المللی به دست آوردند.
برگزاری جشنواره جهانی فجر نمی تواند برای سینمای ایران و سینماگران مفید باشد، زیرا تب و تابی که هنگام جشنواره فیلم فجر در بهمن ماه وجود دارد، در ایام برگزاری جشنواره جهانی فجر دیده نشده و نمی شود. برای علاقه مندان ایرانی و خارجی، برگزاری جشنواره فیلم فجر در بهمن ماه جا افتاده است. مطمئنا پس از گذشت این ایام، شور و حال نیز از بین می رود.
تبلیغات بیشمار، خرج های آنچنانی و دعوت از مهمان های ریز و درشت نمی توانند شور و حال آفریده و جشنواره جهانی فجر را مهم و موفق جلوه دهند.
کسانی که بدون کارشناسی و نظرخواهی، تصمیم به دو پاره کردن جشنواره بین المللی فیلم فجر گرفتند، دنبال موفقیت سینمای ایران نبودند، بلکه نیت دیگری در سر داشته و دارند.
جشنواره جهانی فیلم فجر، سوالی است بی جواب! زیرا دلایلی که برای این جداسازی ارائه شده قابل قبول نبوده و نخواهد بود.

*سیدرضا اورنگ