وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس ضمن انتقاد از مسئولان سینمای کشور، نسبت به موضع گیری سازمان صدا و سیما در قبال فیلم های ارزشی هم انتقاد کرد و اظهار داشت: من نمی دانم چرا تلویزیون یک باره تبلیغات فیلم ما را به طور کامل قطع کرد. یک مدت بسیار کوتاه تبلیغات فیلم ما در رسانه ملی پخش می شد اما بعد از چند روزی بدون هرگونه توضیحی تبلیغات این فیلم در تلویزیون قطع شد و این در حالی است که مسئولان موظف هستند از آثار ارزشی حمایت کرده و برای آن ها تبلیغ کنند.

این سینماگر ادامه داد: نداشتن تبلیغات، زمان نامناسب اکران و بسیاری موضوعات دیگر دست در دست هم داد تا فیلم ما در گیشه با شکست مواجه شود؛ بنده تا جایی که در خاطر دارم تا سال ها قبل اکران ماه رمضان بد نبود اما امسال ما شاهد اکرانی فاجعه بار در ماه مبارک رمضان بودیم چرا که از یک سو فیلم هایی که در یک رده قرار داشتند در کنار هم اکران شدند و از سوی دیگر سانس های بسیار اندکی به فیلم ها اختصاص پیدا کرد و مهمتر از همه اینکه فیلم های اکران نوروزی همچنان روی پرده بودند و سهم بیشتری از سانس های سینماها به اکران آن ها اختصاص داشت.

بابایی خاطرنشان کرد: بی عدالتی در اکران زیبنده سینمای کشور نیست؛ ای کاش با این وضعیت بغرنج کنونی مسئولان تدبیری اندیشه کنند تا دیگر ما چنین بی رحمانه شاهد فیلمسوزی در سینما نباشیم. چرا باید در ماه رمضان فیلم های جدیدی اکران شوند در حالی که قبل از افطار قیمت بلیت ها بسیار پایین است و بعد از افطار هم به فیلم هایی که واسطه و زدوبندی ندارند نهایت یک سانس خوب تعلق می گیرد؟ همه فیلم های اکران شده در ماه رمضان امسال رسماً سوختند. فیلم هایی که در این ایام روی پرده رفتند همگی متضرر شدند و این اجحافی علنی است که همه ما شاهد آن بوده و هستیم.

وی در بخش دیگری از این گفتگو تأکید کرد: متأسفانه بی عدالتی نه تنها در اکران که در سایر امور و حوزه های سینمای کشور هم وجود دارد؛ علیرغم تمامی شعارها از فیلمسازان جوان هیچ حمایتی نمی شود و مافیاگری و باندبازی در سینما بیداد می کند. مدیران سینمایی اگر می خواهند سینمایی سالم داشته باشیم باید با همه قوا جلوی این اتفاقات را بگیرند، البته از آن ها بعید است که اصلاً چنین دغدغه ای داشته باشند چرا که سال های سال است سینما را به حال خود رها کرده اند و هیچ فکری برای برون رفت از این اوضاع ندارند.

بابایی در همین راستا تصریح کرد: متأسفانه همه چیز فقط حرف است و آقایان حرف های زیادی می زنند اما فاصله میان حرف تا عمل بسیار زیاد است. ما با مدیرانی روبرو هستیم که خوب حرف می زنند اما حرف های شان هیچ گاه عملی نمی شود. من نمی دانم چرا فیلمسازان جوان و دغدغه مند سال ها باید برای ساخت اثرشان دوندگی کنند و بدون هیچ حمایتی کارشان را به ثمر برسانند اما در نهایت مدیران با بی تدبیری و بی درایتی هرچه تمام تر توجهی به آن ها نکرده و باعث آتش زدن آثارشان شوند؟